Viktor nie miał wątpliwości, że jego obecność będzie w tłumie zebrania przykuwać sporo uwagi, przynajmniej na drugim miejscu po krzykach i oskarżeniach Tolha. W końcu był jedynym co pozostało z felernej wyprawy, która przelała czarę goryczy pod czarną czupryną ich obecnej głównej antymagicznej puszki. Mimo to, nie mógł się nie zgadzać z pewnymi rzeczami, które słyszało się od strony tych, którzy popierali templariuszy. Mefistos był skrajnie debilnym wyborem i Pierwszemu należało się naprostowanie za tą decyzję, ale rozciąganie tych sankcji na całą resztę kręgu nie miało sensu. Jego obecność tu była dowodem, że odpowiednio kompetentne osoby mogły współpracować z Templariuszami w polowaniu na apostatów i demony. Jeśli ktoś będzie chciał się otwarcie kłócić z czymkolwiek, co Tolh miał ogłosić, niewątpliwie nie ominie go bycie wciągniętym w tą kłótnię, na co musiał być mentalnie przygotowany.
Do holu wszedł wyprostowany, pewnym krokiem z kosturem w zdrowej ręce, acz widocznie unikał ruszania tą którą niemalże stracił na rzecz wideł. Jeśli jego obecność miała przykuwać uwagę, mógł tego użyć, by po cichu przekazać to, co miał do powiedzenia na ten temat. Odpowiednie osoby mogły co prawda wrócić ranne, ale wracały i były gotowe do kontynuacji tego, co ta wyprawa zaczęła, to miał oznaczać jego pewny krok i podniesiona głowa. Byłem tam, powstrzymałem demona, przeżyłem, wróciłem, wszystko to dobrowolnie. Inni też tak mogą. Dotąd unikał polityki, ale jeśli mieli próbować jakoś wchodzić w paradę tym nikłym przejawom wolności, które im pozostały, nie można było stać z boku, zwłaszcza, kiedy siłą rzeczy był automatycznie na ustach magów w związku z sytuacją, która popchnęła Tolha do tych decyzji.

Z dzisiejszym dniem od samego rana coś było nie tak. Odkąd wstała ze swojego łóżka czuła nieprzyjemne mrowienie w karku, jakby stale ktoś ją obserwował. Poranna polewka była bardziej brejowata i pozbawiona smaku niż zwykle. Przy śniadaniu musiała rozdzielać dwójkę młodych adeptów, którzy skoczyli na siebie z pięściami. Potem musiała uspokajać innego maga, który wrzeszczał na wyciszonego prowadzącego bibliotekę, bo nie mógł znaleźć jakiegoś zakurzonego tomiska. Templariusze też byli nie w sosie, często spotykała patrolowe „dwójki” cicho rozmawiające  ze sobą. Rycerze przerywali natychmiast gdy ją zauważali i popatrywali spode łba. Cóż, templariusze nigdy nie należeli do najbardziej uprzejmych ludzie na świecie, ale takie zachowanie było nietypowe nawet jak dla nich.

Wszystko wyjaśniło się po południu, kiedy prowadziła w bibliotece mały wykład dla młodszych adeptów dotyczący roli skupienia w uprawianiu magii. W połowie weszła para templariuszy, grzecznie, ale stanowczo prosząc by udała się z nimi. Chciała najpierw odprowadzić adeptów do ich dormitoriów, lecz jeden z rycerzy powiedział, że sam się tym zajmie, bo jej obecność wymagana jest gdzie indziej. Zmierzając z drugim templariuszem w stronę holu głównego wieży, próbowała coś z niego wyciągnąć, ale mężczyzna zbył pytania stwierdzeniem, że chodzi o obwieszczenie komendanta Tohla w sprawie ostatnich wydarzeń.

Ach, ostatnich wydarzeń. Delilah poczuła nieprzyjemny uścisk w brzuchu. Nie było tajemnicą, że z ostatniej pogoni za apostatami nie wróciło dwóch magów. Podobno jeden z nich, Mefistos, dał nogę, a drugi, zwany Alchemikiem, zaginął. Co w praktyce oznaczało, że jeśli nie został obwołany apostatą, to prawdopodobnie zginął w walce. Wrócił jednie Nevarrczyk, Viktor Vantu. Zaklinaczka nie znała żadnego z nich za dobrze, raczej unikając nabzdyczonych spotkań konfraterni. O Mefistosie krążyły jednak niezbyt przyjemne plotki; podobno parał się magią krwi, a tyłek kryła mu bliska znajomość z Pierwszym Zaklinaczem. Alchemik nigdy nie wyróżniał się z tłumu. Vantu zaś dał się poznać jako stonowany, ale ambitny naukowiec.

Na dodatek był jeszcze komendant Tohl. Komendant, który lubi przesłuchiwać magów i nie stronił od przemocy. Komendant, któremu nie w smak były bardziej ludzkie metody van Holefietzera. Komendant, który bardzo chciałby zostać Komturem w Twierdzy Kinloch. Niestety, nic nie wskazywało na to, by Tohl dorobił się jakiejś znaczącej konkurencji w wyścigu do stanowiska. Gdyby tylko zaistniała jakaś nadzieja na powrót van Holefietzera i powstrzymanie komendanta…

Gdy wraz z pobrzękującym zbroją templariuszem dodarła do holu, jej oczom okazał się spory tłum.  Wyglądało na to, że stalowi zgromadzili tu chyba każdego, kto przeszedł Katorgę i sami również przybyli licznie. Delilah podparła jeden z filarów oczekując na dalszy rozwój wydarzeń. Cieszyła się, że zabrała ze sobą Wiłę, która teraz przykryta połą płaszcza dodawała jej otuchy swoim ciężarem. Zawsze czuła się pewniej mając to żelastwo przy sobie, nawet jeśli ostatnio nosiła ją bardziej z przyzwyczajenia, niż dla realnej obrony.

Cokolwiek szykował dla nich Tohl, nie mogło to być nic dobrego.

Viktor naprawdę nie chciał się angażować bardziej niż automatycznie był zaangażowany przez udział w polowaniu. Miał nadzieję, że jego niewerbalny przekaz wystarczy w ramach jego zaangażowania w sytuację, ale kiedy zaczęły się przepychanki, ktoś musiał zareagować, zanim dojdzie do jeszcze gorszego zamieszania. Nie, żeby złość magów nie była uzasadniona. Zasady, które próbował wprowadzić Tolh były conajmniej głupie i absolutnie nieproporcjonalne, ale Viktor nie chciał reagować, póki ogłoszenia się nie skończą. Stał cicho, nie nawołując do buntu ani nie przytakując Templariuszom, do końca trzymając się nadziei, że coś z tego będzie. Że spróbują ich jakoś udobruchać jakimiś dobrymi wieściami. Nadzieja matką głupich.

Pierwsze starcie sprawiło, że w głowie Zaklinacza cała sytuacja zaczęła układać się jak puzzle. Nadmiernie drażliwy Templariusz, który za jedną obelgę kazał zgarniać maga, za którym naturalnie stanęła cała reszta, tworząc starcie, które raczej samo z siebie się dobrze nie skończy. Nawet jeśli teraz zaprowadzi się jakiś porządek, iskra zapłonęła. Ostatnim fragmentem układanki była nieobecność Tolha. Krył się. Jeśli coś pójdzie nie tak, mógł zwalić winę na przesadną reakcję któregoś z podwładnych i nadal posługiwać się zamieszkami magów, jako argumentem dla swoich pomysłów. Trzeba było to zatrzymać, natychmiast.

Podchodząc do zamieszania, a nawet pokuszając się o próbę wejścia między obie grupy, jeśli żadna nadmiernie agresywnie jeszcze nie wymachiwała bronią w stronę drugiej, krzyknie, posiłkując się też uderzaniem kosturem o ziemię w ramach zwracania uwagi.

- Przestańcie! Dokładnie o to chodzi Tolhowi! Sam tu nie przyszedł, by w razie potrzeby móc zwalić winę na podwładnych a buntowanie się tylko leje wodę na jego młyn! - Te słowa kierował do pozostałych magów i dało się w nich poczuć złość. Nie tylko wobec Templariuszy, ale i wobec swoich pobratymców, którzy powinni wiedzieć lepiej. Jeśli przykuje uwagę pozostałych, zanim ktoś mógł mu zarzucić bratanie się z Templariuszami, zwróci się do nich nieco bardziej stonowanym, acz nadal z lekko wyczuwalną irytacją pomieszaną ze stanowczością tonem. - Wysłuchamy reszty, a potem domagamy się opinii Pierwszego i rozmowy z Komendantem. Będziemy rozmawiać jak na inteligentnych ludzi przystało. - Dla kogokolwiek o jakimś doświadczeniu retorycznym nie było wątpliwości, że drugie zdanie było tylko w połowie ofertą pokojowego rozwiązania, ale i reprymendą wobec pozostałych magów. Krąg może i był złotą klatką, ale był też miejscem edukacji i rozwoju intelektualnego, reprezentujący go powinni być mądrzejsi niż bezmyślnie rzucać się do walki, póki były inne możliwości, albo przynajmniej nikła szansa na nie.

Chcąc nie chcąc, jeśli jego próba się powiedzie, stanie się twarzą magów w tym konflikcie. Nie można było nadal stronić od polityki Kręgu, kiedy ta waliła im się na głowy i niestety na jego głowę spadła konieczność załagodzenia sytuacji. Jedno trzeba było przyznać Tolhowi. Pod jego pokręconą czupryną krył się umysł potrafiący bardzo dobrze grać ludźmi.

W przeciwieństwie do większości mieszkańców Twierdzy, którzy trafili do Kregu w bardzo młodym wieku, Delilah miała okazję poznać nieco życia po za wieżą. Tam, na zewnętrz, nikt się z nikim nie cackał i podskoczenie niewłaściwej osobie kończyło się najczęściej solidnym obiciem gęby i ogołoceniem sakiewki, w gorszych przypadkach kawałem żelastwa wbitym w bebechy. Jeśli chciało się coś załatwić, trzeba było wiedzieć jak rozmawiać i z kim rozmawiać. Magiczni nie mieli gdzie się tego nauczyć. Owszem, prowadzili rozgrywki między sobą, jeden kopał dołki pod drugim, ale to było zamknięte towarzystwo, w którym, po za śmiesznością i brakiem znaczenia, nic nikomu tak naprawdę nie groziło. Problem pojawiał się, gdy trzeba było dogadać się z kimś spoza konfraterni. Templariusze cierpieli na podobną przypadłość. Zakon w swoim genialnym pomyśle zamknął obie te niedostosowane społecznie grupy, tworząc Kręgi. Co działo się, kiedy dwie frakcje nie potrafiły usiąść do stołu i przy kufelku piwka ubić interesu? Właśnie to.

Pachołek komendanta ogłasza coś, w czym nie ma ani krzty sensu. Nie podoba ci się to ani trochę. Co robisz? Idziesz do Pierwszego z protestem? Zwołujesz kolegium Zaklinaczy? Organizujesz konspirację? Starasz się załatwić sprawę z komendantem, w imię zasady, że porachunki załatwia się z panem, a nie sługą? Nie, krzyczysz i wzywasz trzęsącego gaciami pachołka, będąc otoczonym przez mrowie jego koleżków. Na gorące cycki Andrasty, ależ głupi ci magowie…

Gdy zaczęła się przepychanka zauważyła, że milczący dotąd Nevarrczyk stara się uspokoić i rozdzielić walczących, na tyle na ile pozwalała jego obecna kondycja. Przynajmniej jedna osoba wykazywała jeszcze jakieś oznaki zdrowego rozsądku. Postanowiła pomóc mu w opanowaniu sytuacji, w nieco bardziej typowy dla siebie sposób.

- Dosyć, psie krwie, dość! – zagrzmiała ruszając w kierunku magów szarpiących się z templariuszami. Łatwiej było odciągać magicznych, bo nie nosili żelaznych ubranek, toteż bardziej skupiła się na nich. Odciągała ich kolejno do tyłu, za siebie, starając się utworzyć linię czystego pola między magicznymi, a garnkami. Bez skrupułów wykorzystywała przewagę we wzroście i sile, jeśli taką miała. Nie cackała się, używając pięści i łokci, jeśli ktoś miał coś przeciwko i nadal rwał się do lania żelaznych w gębę. – Do tyłu, cofnąć się natychmiast! – mówiła głośno, ostro i krótko. Wiedziała, że kiedy krew w człowieku wrze, krótkie komendy działają lepiej niż złożone elaboraty na temat jedności i wzajemnego szacunku. - Wszyscy do tyłu, bo nogi z dup wam powyrywam! Słyszeliście, co powiedział Vantu. Potem będziemy zastanawiać się komu należy się wpierdol. Do tyłu, psie syny!

Miło było wiedzieć, że było się na tyle rozpoznawalnym, by ktoś mógł z głowy w takim zamieszaniu wypominać mu nieomylność, ale w tej chwili Nevarryjczyk cieszył się głównie z faktu, że udało mu się zatrzymać eskalację konfliktu i nikt go nie próbował o nic oskarżać. Niewątpliwie przyczyniała się do tego też nieoczekiwana sojuszniczka w postaci Delilah, która dopełniała jego działania nie szczędząc słów i gróźb, których bardziej stonowana osobowość nie pozwalała mu wykrzykiwać na prawo i lewo. Grunt, że nie był w tym sam, nieoczekiwane wsparcie już podwoiło jego szanse, co wystarczło.. na razie. Prócz kilku wymienionych gróźb i okrzyków, nikt nie wydawał się chętny do gryzienia, tylko warcząc jeden na drugiego. Przynajmniej porucznik w końcu znalazł na tyle jaj by przekrzyczeć magów i dokończyć swoje ogłoszenia, póki jeszcze Entropista miał jakieś parcie na pozostałych, powstrzymując ich od ekstremów. Nie mogło już chyba być gorzej, niż praktyczny stan wojenny.. prawda?


Viktora najzwyczajniej w świecie zatkało, kiedy Templariusz dokończył. Otaczające go krzyki gdzieś tam sobie były, omijając go, zamkniętego w swojej własnej metaforycznej bańce, w której desperacko próbował wyciągnąć jakiś sens z tej listy. Nawet sam fakt, że była mowa o wyciszaniu nie był tak istotny jak sama lista magów, którzy mieli mu zostać poddani, bo nie miała ona krzty sensu. Zira, Melchisidek  i Jukka były jedynymi osobami, co do których Tolh mógł mieć jakiekolwiek zastrzeżenia, ale gdyby chciał wyeliminować wszystkich potencjalnie groźnych magów, albo tych z  przeszłością poza kręgiem, gdzie był Larys, gdzie była Delilah? Dalej, kilka losowych nazwisk, których właściciele umykali Zaklinaczowi, co też nie miało sensu, bo po co eliminować ludzi nie angażujących się w nic na tyle, by ich konkretniej pamiętać. Potem niewinna, przypominająca mu poniekąd Mihni adeptka Loting, której nie musiał szukać wzrokiem, by wiedzieć, że najpewniej skuliła się w mieszance strachu i rozpaczy. Na koniec, wisienka na torcie, absolutna bzdura, czyli Nimee Asani. Kobieta, która jakby Tolh kazał jej zrobić sobie dobrze, jeszcze chodziłaby zadowolona, że uszczęśliwiła sługę Stwórcy. Lista uderzała zarówno w potencjalnych rewolucjonistów, jak i w zwykłych mniej lub bardziej politycznie zaangażowanych osób, w znaną sojuszniczkę nauk Zakonu a nawet w Stwórcy ducha winną adeptkę, której Viktor nigdy nie widział, jako zagrożenie.

Tolh chciał wojny, nie było innego wytłumaczenia. Ale dlaczego? Bycie komendantem kręgu, który pod jego pieczą się rozpadł nie wygra mu żadnych sojuszników a może być wręcz końcem "kariery". Chciał się wybić stłumieniem buntu, którego pierwszą decyzją byłby szturm na jego komnaty? Też kretyński pomysł z racji ryzyka, w jakim się stawiał. Cała sytuacja była zbyt skomplikowana na owoc samej nienawiści wobec magów, więc to raczej też odpadało. Jakieś naciski z zewnątrz? Viktor nie wiedział za dużo o sytuacji geopolitycznej, prócz tego, że napięcia między Fereldeńskimi buntownikami i Orlais rosły, ale może ktoś próbował zdestabilizować ten obszar kraju? Niestety, Zaklinacz nie wiedział dość o polityce i sztuce wojny, by próbować tego dociekać, ale sama w sobie destabilizacja była jedynym wytłumaczeniem z jakąś krztą sensu. Pytanie czy stał za tym Zakon czy czyjeś prywatne interesy, bo jeśli Zakon, to już przegrali.

Jakby nie było, jedyna szansa na zatrzymanie tej kaskady była teraz w rozmowie z Tolhem. Viktor, po rozejrzeniu się po Templariuszach, szukając tych, z którymi był na polowaniu, kierując kostur głowicą do ziemi, by nie wzięto tego za próbę ataku, miał zamiar wyjść przed linię magów. Praktycznie oficjalnie brał już na siebie brzemię bycia ich głosem w tej sytuacji, mając nadzieję, że Delilah powstrzyma resztę przez uznaniem tego, jako zachęty do ataku.
- CISZA! - Krzyknie zarówno do jednych jak i drugich. Pewnie nie podziała, ale może przynajmniej przykuje uwagę Porucznika, do którego kierował następne słowa. - Widzisz co się dzieje, nawet, jeśli nas spacyfikujecie, ktoś zacznie pytać jak doszło do tej sytuacji i jak myślisz, którego z was obwinią? Jeśli nie chcesz być dowódcą odpowiedzialnym za pierwsze od wielu lat rozruchy w Kinloch, poślesz kogoś po Tolha. Natychmiast. - Nie krzyczał (na tyle na ile się dało, żeby być słyszalnym), ale włożył w te słowa tyle stanowczości, ile się dało, ostatnie słowo wypowiadając niczym dowódca armii do podwładnego. Tolh wyciągnął ciężką artylerię, nie można było dłużej udawać, że da się ją zatrzymać palisadą złożoną ze słów i dobrych chęci. Groźba rozruchów i tak nie była nawet tak ekstremalna jakby mogła, bo nikt patrzący na tą sytuację nie mógł oczekiwać, że magowie przystaną na wyciszanie.

Kiedy tłuszcza się trochę uspokoiła i ochłonęła na tyle, by dało się cokolwiek słyszeć, przebiła się przez tłum by stanąć nieco za Viktorem. Skinęła mu lekko głową na znak poparcia, a potem ponownie skierowała wzrok tam, gdzie wszyscy, oczekując na odpowiedź templariusza. Jakkolwiek wrzaskliwie, mag-podżegacz miał rację. Gdzie do cholery był Pierwszy? Powinien stać tu z nimi, wyjaśnić o co chodzi, skąd tak nagłe zaostrzenie zasad. I gdzie był Tohl? Jeśli planował wywołać bunt magów, to dlaczego odmówił sobie przyjemności skrócenia kilku o głowę? Bał się? Niezbyt to do niego podobne.

Na pewno bał się porucznik, któremu coraz trudniej przychodziło czytanie kolejnych punktów z pergaminu. Kiedy część puszek oddaliła się by zrobić im burdel w komnatach, atmosfera znowu zaczęła się zagęszczać. Kiedy templariusze chwycili za rękojeści mieczy, z trudem powstrzymała się by odruchowo nie zrobić tego samego. Porucznik zaczął odczytywać listę nazwisk i czekający na wymienionych wyrok.

To nie miało sensu. To nie miało najmniejszego sensu. To nie tak powinno działać.

Gdy skończył, wrzawa rozgorzała na nowo, ale tym razem nie starała się jej powstrzymywać. Nieprzyjemny uścisk, który czuła w żołądku zmienił się w lodowatą kulę. Tak nie dokonywano wyciszeń. Nie wolno było „obdarzać” słońcem zakonu maga, który przeszedł Katorgę, chyba, że dokonał czegoś strasznego. A cóż takiego uczyniła mała Loting? Albo gorąco wierząca w Stwórcę Asani? A ta białowłosa elfka, Jukka? Skoro była groźna, to czemu nie wyciszyli jej od razu, kiedy trafiła do Twierdzy? Teraz, nagle komuś zmieniło się zdanie? Rozumiała na liście obecność pyskatej Ziry, czy Melchisideka, który utrzymywał, że obecność w Kręgu jest plamą na jego honorze. Ale reszta?

Franca, zaraza, mór i trąd! Opowieści i plotki mówiły, że takie rzeczy działy się w Katowni. Wyglądało na to, że przeznaczenie w końcu ją dopadło, tylko trochę później. Rozejrzała się nieprzytomnie po holu, instynktownie szukając drogi ucieczki. To, że nie było jej teraz na liście, nie znaczyło, że nie pojawi się na niej później.

Otrzeźwił ją głos Nevarrczyka, wybijający się ponad jazgot tłumu. Zamierzał chyba przyjąć na siebie rolę negocjatora, bo domagał się spotkania z Tohlem. Nie sądziła by to coś dało, komendant nie był osobą, z którą dało się dyskutować. Magowie mieli się podporządkować i już. Niepokoiła ją natomiast nieobecność Pierwszego Zaklinacza, w końcu to on wyznaczał osoby które miały zostać wyciszone. Lista powinna zostać ogłoszona przez niego, nie przez pachołki Tohla. Alden na pewno nie zgodziłby się na wyciszenie maga za nic. A już na pewno nie po katordze.

- Magowie, maginki! – zahuczała, odwracając się w stronę tłumu magicznych. – Nie przelewajmy pochopnie naszej krwi! Nie dajmy się sprowokować, każda przemoc to woda na młyn Czarnego! Oni też wiedzą… – wskazała palcem na templariuszy - …że coś jest nie tak. Bo nie tego uczyła ich Andrasta, nie takie prawa ustanowiła Boska! – teraz odwróciła się w stronę rycerzy i wskazała na porucznika, zwracając się jednak do ogółu zgromadzonych rycerzy – Wiecie, że nie możecie bez powodu wyciszyć maga po Katordze, sami łamiecie ustanowione przez was prawa! Czy to nakazuje Wam honor?! Taka jest wasza sprawiedliwość?! Czyje prawo jest dla was ważniejsze, stanowione przez Tohla czy Zakon?! – zagrzmiała. Miała nadzieję, że uda jej się wzbudzić wątpliwość przynajmniej, u niektórych z rycerzy. Kto wie, może któryś z nich znajdzie w sobie na tyle odwagi, żeby stanąć w obronie ich praw? Pomysł był szalony, ale sytuacja była również balansowała na granicy zupełnego szaleństwa.
- Mamy prawo przynajmniej do wyjaśnień. Mamy prawo usłyszeć co ma do powiedzenia komendant Tohl! – uniosła w górę rękę z zaciśniętą pięścią. Czuła jak adrenalina uderza jej do głowy. Teraz mogło stać się już naprawdę wszystko.

Brak znajomych twarzy wśród Templariuszy tylko popychał Zaklinacza dalej w swoją teorię, jako by cała sytuacja była dokładnie przygotowaną sceną, na której wszyscy grali jak Tolh zagrał. Viktor siłą rzeczy był stroną w tym konflikcie nawet zanim wystąpił do przodu z reszty magicznej tłuszczy i eliminacja osób, które mogły z nim sympatyzować z zamieszania miało sens. Pewnie odesłał ich do pilnowania przystani, albo w ogóle poza wyspę, żeby się nie wtrącali i nie szerzyli zamętu w swoich szeregach, mówiąc o tym, że zdarzali się kompetentni w walce z demonami magowie.

Pomysł z teologiczną dyskusją może i nie byłby taki zły, gdyby nie fakt, że Viktor w tym samym czasie próbował zupełnie odwrotnego podejścia, czyli apelowania do zdrowego rozsądku. Małe rozumki templariuszy nie radziły sobie ze zbyt wieloma bodźcami na raz i naturalnie reagowały agresją, kiedy rzeczy przestawały się układać jak jakby chcieli. Jakby tego było mało, niedawno przytargana do kręgu apostatka zdecydowała, że dobrym pomysłem było wyjść na pierwszą linię, zamiast skulić się wraz z resztą skazanych gdzieś w kącie. Jej próba dostania się na pierwszy plan podkopywała wszystko co Viktor chciał osiągnąć, mając zamiar kreować stanowczą i zaufaną względnie przez obie strony opozycję. Nie mógł jednak nagle zacząć się też z niż kłócić i ją wyganiać, żeby nie stracić kontroli nad sytuacją.

Ratunek nadszedł z najmniej oczekiwanej strony, gdyż widocznie zamieszanie docierało do kwater czołowej antymagicznej puszki i dotarło do niego, że trzeba coś zrobić. Całe zamieszanie uciszył Tolh we własnej osobie, oczywiście przy pomocy gróźb a jakżeby inaczej. Czy to była część jego planu w jakiś sposób? Doprowadzić do zamieszania i zaprowadzić porządek w tak.. dosadny sposób? Może.

Kolejnym zaskoczeniem był fakt, że czołowa puszka chciała z nimi rozmawiać, a przynajmniej ich gdzieś zabrać. Jeśli pójdą sami, pomiędzy jego kosturem a szablą Delilah mogli by teoretycznie sobie pozwolić na wiele ale tak jak uratowałoby to ten dzień wprowadzając zamieszanie, miało by zapewne o wiele większe reperkusje później. Odciągnięcie ich od reszty też mogło być mu na rękę, w końcu pozostali nie zabłysnęli zdolnościami organizacji w kryzysowej sytuacji i poniekąd idąc z nim zostawali resztę na pastwę Zakonu. Pytanie jednak czy mieli wybór? To było to, czego się domagali i jeśli ktoś wiedział gdzie był Pierwszy to był to właśnie Tolh, nie mogli się wycofać. Pójść z nim i negocjować w imieniu tych, którzy tego wieczora będą w stanie się uśmiechać albo nadal się kłócić, doprowadzając do starcia, które w tej chwili by przegrali. Sekret skutecznej walki z Templariuszami był taki sam jak walki z dobrym magiem ducha, a jako właśnie taki, Viktor wiedział, że bez elementu zaskoczenia, nikt nie da rady utkać żadnego zaklęcia a jedna szabla Delilah nie robiła za dużej różnicy.

Biorąc pod uwagę jak mało wiedzieli na temat tego, po co Tolh chce ich stąd zabrać, wybór nie był łatwy, ale ktoś musiał się z nim zmierzyć i podjąć decyzję bo nie zanosiło się, by Templariusze byli skłonni do kolejnych ustępstw. Im szybciej dojdzie do jakiejś rozmowy, tym większe szanse, że przynajmniej kogoś z listy da się uratować. Ponad to, widząc absolutną bezczynność magów, kiedy Tolh czekał na decyzję, Viktor coraz bardziej chciał po prostu dowiedzieć się gdzie jest Alden i najzwyczajniej w świecie, jak chłop chłopu dać mu w mordę po pierwsze za Mefistosa a po drugie za siedzenie cicho. Coś mu podpowiadało, że nikt by mu w tym nie przeszkodził, ani z jednej ani z drugiej strony konfliktu. Intelektualista czy nie, nie był ponad czysto samczą przyjemność z dania komuś, kto na to zasługiwał po mordzie.

- Pójdziemy. - Jedno słowo. Tyle wystarczyło. To słowo prawdopodobnie zdecydowało o tym jak ten dzień będzie zapisany na kartach historii. Przypieczętował właśnie los przynajmniej kilku pierwszych nazwisk z listy w zamian za szansę na to, że nie szli na jakaś egzekucję po cichu i że Tolh będzie skłonny do rozmowy. W tej chwili było pewne tylko jedno, jutro wszyscy będą go nazywać albo katem, albo wybawicielem.