Kiedy gwiazdy będą w porządku

---

Uczestnicy: Magowie Kręgu Czas na odpis: 24h

---

- Redcliffe, Twierdza Kinloch -

Komendant Maxius Tolh niemalże kipiał ze złości. Chodził nerwowo po swojej komnacie, sapiąc i prychając, jakby lada chwila miał wybuchnąć potężną salwą gniewu. Co jakiś czas rozmasowywał sobie skronie palcami i brał głębokie wdechy, nieskutecznie próbując się nieco wyciszyć.
Raport, który otrzymał chwilę temu był winny całemu zamieszaniu, jakie wokół siebie tworzył komendant. Coś, co w założeniu miało być prostym przechwyceniem apostaty, okazało się całkowitą katastrofą, która w konsekwencji doprowadziła do śmierci czterech templariuszy. Czterech. Komtur Eric przyjął te wiadomości ciężko, jednak Maxius stwierdził, że jest w stanie zapanować nad sytuacją. Zanim komtur opuścił Twierdzę Kinloch, by odpowiedzieć na wezwanie z Val Royaux, otrzymał zapewnienie, że jak wróci do Wieży Magów, problem apostaty zostanie zażegnany. I co się stało? Stracili kolejnych templariuszy. Całkowita klęska i kompromitacja.
Rozległo się pukanie do drzwi, które wybiło komendanta z gniewnej zadumy nad tym, co powinien w tej sytuacji uczynić.
- Czego?! - Ryknął, gdyż wyraźnie nie miał nastroju by z kimkolwiek rozmawiać.
- Pierwszy Zaklinacz Alden - spokojny i nieporównywalnie bardziej opanowany głos maga tylko zirytował templariusza. - Pragnę porozmawiać o czymś istotnym.
- Wejść.
Maxius wziął najgłębszy z dotychczasowych wdechów i wytężył się do granic możliwości, aby opanować złość, która w nim buzowała. Mag w tym czasie przekroczył próg komnaty i ukłonił się lekko z szacunkiem.
- Doszły mnie słuchy o niepowodzeniu waszej ostatniej misji - zaczął Pierwszy Zaklinacz, robiąc przy tym jeszcze parę niewielkich kroków naprzód, w stronę komendanta. - Myślę że...
- To nie powinno cię interesować, Pierwszy Zaklinaczu. Twoim zmartwieniem nie są templariusze.
- Myślę - zaczął raz jeszcze, tym razem jego ton był o wiele bardziej ostry. - Myślę, że jestem w stanie pomóc w tej kwestii.
Maxius Tolh zrobił nieco zdziwioną minę, jednak zaraz na powrót ściągnął brwi.
- W jaki sposób.
- Wyślemy magów.
- Wykluczone!
- Jeżeli mogę..
- Nie! Nie ma takiej możliwości! - Komendant omal nie uderzył pięścią w biurko. - Nie możemy poradzić sobie z apostatą, a ty chcesz abym pozwolił wyjść z wieży jeszcze innym magom? Niedorzeczność.
Pierwszy Zaklinacz czekał w ciszy ze stoickim wręcz spokojem i zabrał głos, gdy uznał, że komendant skończył swoją przemowę.
- Jeżeli mogę. Straciliście już dość templariuszy. Poza tym nie wiemy, czy jest to jeden mag, czy może już więcej. Nie macie tylu ludzi, by kontynuować... polowanie.
Maxius Tolh doskonale zdawał sobie z tego sprawę, jednakże gdy Pierwszy Zaklinacz o tym wspomniał, ogarnęła go kolejna fala negatywnych emocji. Nie miał tylu ludzi, by wysłać następną drużynę na łowy. Mógł wysłać dwóch, albo trzech. W przeciwnym wypadku w Wieży zostanie zbyt mało templariuszy, by kontrolować wszystkich magów. A na to nie mógł pozwolić.
Opadł na fotel i znów zaczął masować skronie.
- Czasem, aby zwalczyć ogień, trzeba użyć ognia - rzekł mag i zrobił kolejny krok w kierunku komendanta. - Trzech magów i trzech templariuszy. Poradzą sobie z tym zadaniem, a wy nie będziecie musieli obawiać się o kolejne straty w ludziach.
Trzech? Tolh spojrzał na maga z niedowierzaniem. Chciał wysłać trzech magów? Na Andrastę, przecież to jakaś kpina. Drwił z niego w biały dzień, prosto w oczy.
A jednak Tolh wiedział, że już przegrał i sprawa została przypieczętowana. Pierwszy Zaklinacz zdawał sobie sprawę, że komendant chce wywiązać się z danego słowa i nie pozwoli aby komtur wrócił i dowiedział się, że apostaci dalej sprawiają problemy i co więcej zabili większość templariuszy obecnych pod komendą Maxiusa. Zdecydowanie źle by to na niego rzutowało i nie mógł sobie na to pozwolić. Ale trzech magów? Alden dobrze to rozegrał. Dokładnie wyliczył na ile może sobie pozwolić Tolh przy szykowaniu kolejnej grupy.
- Trzech, nie więcej - komendant westchnął, poddając się w końcu. - Zawiadom ich, niech się tutaj stawią.
- Już to zrobiłem.
Przez czas, w którym czekali na magów wybranych do tego zadania, komendant Maxius Tolh zastanawiał się jaką grę prowadzi Pierwszy Zaklinacz. Nie mógł uwierzyć w to, że zwyczajnie chce pomóc. Ośmieszenie templariuszy? Jego samego? Pokazanie zakonowi i światu, że templariusze potrzebują pomocy magów, bo sami nie dają sobie rady? A może zwyczajnie chciał pokazać, że magowie są pomocni, że nie wszyscy są źli i spaczeni. Cokolwiek to było, Alden wygrał tę rundę, ale bitwa cały czas trwała.

Templariusze wysłuchali wszystkich magów z taką samą uwagą. Było to istotne, aby wiedzieli z kim mają do czynienia i na co mogą liczyć z ich strony w przypadku potyczki, która na pewno będzie miała miejsce w niedalekiej przyszłości.
- Znamy cię, Alchemiku - powiedział porucznik, gdy nastała niedługa cisza. - Brałeś udział w polowaniu na apostatów w Głuszy Korcari.
- Ach tak! - odezwał się kapral Daron. - Faktycznie, wypłoszył ich z lasu przy pomocy ognia. Prosto w nasze ręce. Oszczędziło nam to sporo roboty. I brodzenia w błocie.
Templariusze pokiwali głowami, a potem znów głos zabrał porucznik.
- Będę z wami szczery - rzucił, co zapowiadało dłuższą przemowę mężczyzny. - Jesteśmy przeszkoleni w tropieniu i unieszkodliwianiu apostatów. Można z całą stanowczością mówić o nas Łowcy Magów. Potrafimy sobie poradzić nawet z dużą grupą apostatów. Jednakże w nawet wtedy potrzebujemy wsparcia zorganizowanego oddziału templariuszy, by móc starannie zaplanować swoje działania. Nie wiem dlaczego nie zostaliśmy wysłani pierwszym rzutem, mogę się jedynie domyślać. Niemniej sytuacja nie wygląda na łatwą i potrzebuję waszej pomocy, ale przede wszystkim potrzebuję posłuszeństwa i wykonywania rozkazów. Nie ma tutaj miejsca na samowolkę i kwestionowanie poleceń. Działamy razem, jako jeden zwarty organizm i wszystko powinno pójść pomyślnie.
Dał im chwilę na przetrawienie tego co do nich powiedział, nim zaczął kontynuować. Poklepał po grzbiecie swojego konia, który prychnął przy tym lekko.
- Trzymamy się prostych zasad: Nie używacie magii, gdy nie dostaliście takiego polecenia lub przyzwolenia. My nie używamy swoich zdolności na waszą szkodę. Jeżeli ktoś ma coś do powiedzenia, mówi o tym otwarcie, gdy jest na to czas, czyli podczas obozowania. Jeżeli ktoś ma lepszy pomysł niż ten, który właśnie mamy zamiar realizować, podchodzi i mówi mi o tym. Żadnych własnych pomysłów w czasie akcji, żadnych złotych myśli, gdy nie ma na to czasu.
Kolejna przerwa, którą poświęcił na przypatrywaniu się magom. Każdemu z osobna, z taką samą uwagą, jakby chciał ocenić ich charaktery i zachowanie po tym, co właśnie usłyszeli.
- Rzecz najistotniejsza - odezwał się znowu. - W czasie wykonywania tego zadania jesteście pod moim dowództwem. Dopóki wykonujecie moje polecenia i robicie swoje, traktuje was tak samo jak każdego innego członka mojego oddziału. Jeżeli jednak spróbujecie wykorzystać sytuację i uciec, zaczynam traktować was jak apostatów, na których polujemy i będę równie surowy w wymierzaniu kary. Czy tak jest w porządku?
Poczekał chwilę, aż udzielą mu odpowiedzi, a następnie zarządził wyruszenie w drogę.
Mieli jechać dwójkami, obok siebie. Porucznik i kapral na przedzie, Mefistos oraz Alchemik pośrodku, a templariusz Falathnir wraz z Viktorem zamykali kolumny. Jechali równym tempem, mając na uwadze to, że Viktor niezbyt pewnie czuł się w siodle (między innymi dlatego też otrzymał obok siebie templariusza, który to był spośród nich najlepszym jeźdźcem i miał mieć dodatkowe baczenie na maga).

Templariuszy nie interesowała dyskusja magów, chociaż trzeba było przyznać, że porucznik oraz kapral spojrzeli po sobie, gdy Mefistos zaczął mówić o rzucaniu klątw. Niemniej nie odezwali się słowem i skupili się raczej na jeździe, niż zagłębianiu się w ten temat. Póki zachowywał się tak, jak miał się zachowywać, nie było problemu. Z żadnym z nich.
Przez następne godziny cała szóstka posuwała się naprzód równym tempem. Raz czy dwa kapral zerknął na mapę, którą otrzymał od porucznika, by nie przegapili niewielkiej odnogi od głównego traktu, która to prowadziła do tartaku. Dziwnym było to, że gdy tylko odbili w stronę tartaku, przez całą drogę nie spotkali ani jednego człowieka na swojej drodze, jak to miało miejsce do tej pory. Przed zmierzchem dotarli na miejsce i mogli w oddali dostrzec zabudowania, które najpewniej były owym tartakiem.

- Wyjątkowo dziwne - zaczął kapral Daron. - Żadnych ludzi, nic. Zupełnie jakby to miejsce było opustoszałe.
- Mi też się to nie podoba. - porucznik Rhode pogonił konia.
Pozostała piątka uczyniła podobnie z tym, że templariusz Falathnir dodatkowo asekurował i mówił Viktorowi jak ma postępować z koniem, aby z niego nie spaść.
Porucznik zeskoczył ze swojego wierzchowca i kładąc dłoń na rękojeści ostrza zaczął uważnie obserwować okolicę. Obok niego zaraz pojawił się kapral. Mężczyźni skinęli sobie głowami, jakby potwierdzając to, że sytuacja nie jest w porządku.
- Sprawdźcie wnętrze - polecił porucznik, a sir daron oraz sir Falathnir przygotowali się do zadania.
Nie minęła chwila, a drzwi ustąpiły im bez większych oporów, z lekkich hukiem uderzając o ścianę, a templariusze wparowali do środka drewnianego budynku. W tym czasie porucznik Rhode rozglądał się po okolicy.
- Nic, zupełnie nic - rzekł w stronę trójki magów. - Zupełnie jakby rozpłynęli się w powietrzu.
Wyciągnął przed siebie dłoń i badał nią różne przedmioty.
- Nie wyczuwam też ani trochę magii - oznajmił jakby zrezygnowany. - Potraficie coś ustalić? Jakieś zaklęcie, klątwę? Cokolwiek?
To była chwila, w której magowie mogli popisać się swoimi umiejętnościami. Rzucić jakieś zaklęcia, które miały na celu ujawnić to, co zostało ukryte. Być może potrafią dostrzec gdzieś ślad magii tam, gdzie inni je przegapili. Cokolwiek, co byłoby pomocne.
- W środku ani żywej duszy - oznajmił kapral Daron. - Ale znaleźliśmy to.
Templariusz rzucił na ziemię truchło zwierzęcia, które mogłoby być kotem, gdyby dalej posiadało głowę oraz nie byłoby tak rozerwane i pozbawione posoki.
- Jest tego więcej - dodał sir Falathnir. - Przynajmniej pięć innych zwierząt, porozrzucanych po kątach.
Chyba wszyscy domyślali się co to oznaczało.
Magia krwi.

Mefistos badał wnętrze budynku, sprawdzając czy uda mu się wyczuć cokolwiek. I po dłuższej chwili mógł dojść do dwóch wniosków. Że truchła nie pachną zbyt przyjemnie, oraz nawet jeżeli był tutaj przeprowadzany jakiś rytuał z użyciem magii krwi, to działo się to na tyle dawno, że nie pozostało nic co mogłoby dać jakikolwiek większy ślad. Czuć było magię, a raczej jej resztki, które na nic się magowi nie przydadzą w tym, ani w żadnym następnym momencie.

Na zewnątrz templariusze dalej dyskutowali na temat tego miejsca. A raczej dyskutowaliby, gdyby nie fakt, że magowie zaczęli urządzać sobie debatę na magiczne tematy, co wprawiło w lekkie osłupienie stojących przy nich templariuszy. W szczególności sir Falathnir wydawał się być poruszony tym faktem. Zrobił parę kroków w kierunku Alchemika, stając przy nim tak blisko, jak tylko się dało, słuchając tego, o czym mówi.
- On tak na serio? - zapytał swoich towarzyszy, a gdy ci wzruszyli ramionami, przeniósł wzrok na maga. - Czy ty jesteś poważny? Znajdujesz się w terenie, a nie w sali lekcyjnej w Wieży Kręgu. Musimy działać szybko, a nie urządzać sobie wykłady na temat bari...
Przerwał mu świst strzały, która przeleciała tuż obok jego twarzy. Templariusz zerwał się natychmiast i najzwyczajniej w świecie szarpnął maga, by ten ustawił się za nim.
- Tarcze! - krzyknął i zasłonił siebie oraz Alchemika dokładnie na moment przed kolejnymi dwoma strzałami, które wbiły się w trzymaną przez niego tarczę.
- Pomiędzy drzewami - rzucił kapral zasłaniając się tarczą. - Widzę przynajmniej siedmioro. Ale.. coś jest nie tak.
Zamrugał kilkukrotnie, upewniając się czy dobrze widzi. Agresorzy byli daleko, pochowani między drzewami, ale mimo wszystko wydawało mu się, ze nie są to istoty żywe.
- Do środka! - polecił porucznik i upewniając się, że magowie są osłaniani, zaczął stopniowo wycofywać się w kierunku tartaku.
- Na pewno? Możemy wykurzyć ich z lasu magią, tak jak na bagnach.
- To nie są magowie - zawyrokował porucznik. - Mogą być pod ich wpływem i działać wbrew woli. Do środka.

Zanim jednak zdecydowali się wejść do wewnątrz, każdy z nich, przez ułamek sekundy mógł zauważyć pewną postać. Mogłaby ujść ich uwadze gdyby nie fakt, że jej sylwetka nie była ludzka i dodatkowo wyglądało na to, że cała płonęła.
- Czy to... - zaczął templariusz Falathnir.
- Stwórco..

Istota zniknęła im z oczu. Ostrzał dalej trwał.

Ostrzał trwał, cały czas z takim samym natężeniem. Mimo to templariusze uformowali zgrany szyk i coś na wzór muru z tacz, dlatego też byli względnie bezpieczni i mogli wycofać się do środka budynku.
- Wstrzymaj się z czarami Viktorze - rzucił porucznik w kierunku maga. - Nie wiemy jak zareaguje demon na magię. Póki co jest spokojny ale kto wie... Co jest?! - Krzyknął, gdyż przed nimi zaczęły pojawiać się niewielkie płomienie i kłęby dymu.
- Kto czaruje do cholery?! - ryknął kapral patrząc jak dym gęstnieje coraz bardziej. - Kurwa niczego nie widzę - rzucił i tuż przed jego głową śmignęła strzała. - Kurwa mac!
Templariusz Falathnir stał najbliżej Alchemika i to on pierwszy zauważył, że mag rzuca zaklęcie. Dlatego też w pierwszym odruchu wymierzył magowi solidny cios łokciem wolnej ręki i niemalże wepchnął go do środka tartaku, tym samym odsłaniając nieco swoje plecy, co zaowocowało tym, że jedna ze strzał trafiła go w łopatkę.
- Ach! - krzyknął z bólu i ze złości i wpadł do środka budynku zaraz za magiem. Tuż po nich wkroczył Viktor a następnie pozostali templariusze, którzy natychmiast zaryglowali drzwi.
- Pierdolony mag! - Krzyknął Falathnir próbując sięgnąć strzały.
- Czekaj, nie ruszaj się, zaraz ją wyciągniemy - rzucił kapral, piorunując przy tym wzrokiem Alchemika. - Nie wbiła się głęboko, nic ci nie będzie.
Gdy Sir Daron sprawnym ruchem wyciągnął strzałę, templariusz Falathnir niemalże rzucił się na Alchemika, wysysając mu energię magiczną.
- Ty kretynie! - Krzyknął w jego kierunku, zaciskając okutą żelazem dłoń w pięść. - Nie miałeś pozwolenia na czarowanie!
- Falathnir - rzekł spokojnie porucznik. Zupełnie tak, jakby nie zamierzał powstrzymywać templariusza, a zwrócił mu uwagę tylko dlatego, że było to wymagane ze względu na jego stanowisko. - Daron, Viktor znajdźcie Mefistosa i poszukajcie drugiego wyjścia z tego budynku. Nie możemy tu zostać.
- Tak jest. Chodź - karpal skinął na Vikotra, by ten ruszył za nim wgłąb tartaku.
Falathnir dalej złorzeczył na drugiego maga, jednakże porucznik Rhode w końcu wszedł mu w słowo i nieco przytemperował jego zachowanie.
- Potrimpusie Eosforos - zaczął spokojnym tonem porucznik. - Użyłeś magii bez mojego przyzwolenia, co zakończyło się zranieniem jednego z moich podopiecznych. Gdy ta misja się skończy wystosuję odpowiedni raport na temat twojego zachowania i dopilnuję, abyś już nigdy nie opuścił Wieży Kręgu. Jeżeli jeszcze raz użyjesz jakiejkolwiek magii bez mojego przyzwolenia, zabiję cię. Jeżeli spróbujesz uciec lub jeszcze raz narazisz na niebezpieczeństwo któregokolwiek z nas, zabiję cię. Jeśli pstrykniesz palcami i zobaczę chociażby jedną iskrę, zabiję cię.
- Nic nie widzę przez tę mglę - rzucił templariusz, wyglądając ukradkiem przez okno. - Ale przynajmniej w nas nie strzelają. Zaraz... chwila... Poruczniku!
- Co się stało? - zapytał sir Rhode, raz jeszcze spoglądając na maga, by potem znaleźć się przy templariuszu. - Cholera! Szybko, musimy się stąd ulotnić.
Chociaż mgła pozostawała gęsta, nie dało się nie zauważyć narastającej czerwieni i pomarańczy, które odpowiadały za płomienie okalające sylwetkę demona. Najwyraźniej został rozjuszony przez użycie magii i zdecydował się wejść do gry. W dłoniach zaczęły tworzyć się niewielkie kłębowiska płomieni.

Konsekwencje akcji:
Alchemik, obolała klatka po ciosie templariusza. Stracił także 10% swojej energii magicznej, która została mu zabrana przez sir Falathnira.
Kapral Daron oraz Viktor szukają drugiego wyjścia. W kwestii gracza pozostaje to czy uda się je znaleźć i jakiego rodzaju będzie to droga ucieczki.
Mefistos pozostaje tam, gdzie był bez żadnych kar ani bonusów.
Możecie przyjąć, że tartak jest dość spory, przez co macie dużą swobodę działania.