Kiedy gwiazdy będą w porządku

---

Uczestnicy: Magowie Kręgu Czas na odpis: 24h

---

- Redcliffe, Twierdza Kinloch -

Komendant Maxius Tolh niemalże kipiał ze złości. Chodził nerwowo po swojej komnacie, sapiąc i prychając, jakby lada chwila miał wybuchnąć potężną salwą gniewu. Co jakiś czas rozmasowywał sobie skronie palcami i brał głębokie wdechy, nieskutecznie próbując się nieco wyciszyć.
Raport, który otrzymał chwilę temu był winny całemu zamieszaniu, jakie wokół siebie tworzył komendant. Coś, co w założeniu miało być prostym przechwyceniem apostaty, okazało się całkowitą katastrofą, która w konsekwencji doprowadziła do śmierci czterech templariuszy. Czterech. Komtur Eric przyjął te wiadomości ciężko, jednak Maxius stwierdził, że jest w stanie zapanować nad sytuacją. Zanim komtur opuścił Twierdzę Kinloch, by odpowiedzieć na wezwanie z Val Royaux, otrzymał zapewnienie, że jak wróci do Wieży Magów, problem apostaty zostanie zażegnany. I co się stało? Stracili kolejnych templariuszy. Całkowita klęska i kompromitacja.
Rozległo się pukanie do drzwi, które wybiło komendanta z gniewnej zadumy nad tym, co powinien w tej sytuacji uczynić.
- Czego?! - Ryknął, gdyż wyraźnie nie miał nastroju by z kimkolwiek rozmawiać.
- Pierwszy Zaklinacz Alden - spokojny i nieporównywalnie bardziej opanowany głos maga tylko zirytował templariusza. - Pragnę porozmawiać o czymś istotnym.
- Wejść.
Maxius wziął najgłębszy z dotychczasowych wdechów i wytężył się do granic możliwości, aby opanować złość, która w nim buzowała. Mag w tym czasie przekroczył próg komnaty i ukłonił się lekko z szacunkiem.
- Doszły mnie słuchy o niepowodzeniu waszej ostatniej misji - zaczął Pierwszy Zaklinacz, robiąc przy tym jeszcze parę niewielkich kroków naprzód, w stronę komendanta. - Myślę że...
- To nie powinno cię interesować, Pierwszy Zaklinaczu. Twoim zmartwieniem nie są templariusze.
- Myślę - zaczął raz jeszcze, tym razem jego ton był o wiele bardziej ostry. - Myślę, że jestem w stanie pomóc w tej kwestii.
Maxius Tolh zrobił nieco zdziwioną minę, jednak zaraz na powrót ściągnął brwi.
- W jaki sposób.
- Wyślemy magów.
- Wykluczone!
- Jeżeli mogę..
- Nie! Nie ma takiej możliwości! - Komendant omal nie uderzył pięścią w biurko. - Nie możemy poradzić sobie z apostatą, a ty chcesz abym pozwolił wyjść z wieży jeszcze innym magom? Niedorzeczność.
Pierwszy Zaklinacz czekał w ciszy ze stoickim wręcz spokojem i zabrał głos, gdy uznał, że komendant skończył swoją przemowę.
- Jeżeli mogę. Straciliście już dość templariuszy. Poza tym nie wiemy, czy jest to jeden mag, czy może już więcej. Nie macie tylu ludzi, by kontynuować... polowanie.
Maxius Tolh doskonale zdawał sobie z tego sprawę, jednakże gdy Pierwszy Zaklinacz o tym wspomniał, ogarnęła go kolejna fala negatywnych emocji. Nie miał tylu ludzi, by wysłać następną drużynę na łowy. Mógł wysłać dwóch, albo trzech. W przeciwnym wypadku w Wieży zostanie zbyt mało templariuszy, by kontrolować wszystkich magów. A na to nie mógł pozwolić.
Opadł na fotel i znów zaczął masować skronie.
- Czasem, aby zwalczyć ogień, trzeba użyć ognia - rzekł mag i zrobił kolejny krok w kierunku komendanta. - Trzech magów i trzech templariuszy. Poradzą sobie z tym zadaniem, a wy nie będziecie musieli obawiać się o kolejne straty w ludziach.
Trzech? Tolh spojrzał na maga z niedowierzaniem. Chciał wysłać trzech magów? Na Andrastę, przecież to jakaś kpina. Drwił z niego w biały dzień, prosto w oczy.
A jednak Tolh wiedział, że już przegrał i sprawa została przypieczętowana. Pierwszy Zaklinacz zdawał sobie sprawę, że komendant chce wywiązać się z danego słowa i nie pozwoli aby komtur wrócił i dowiedział się, że apostaci dalej sprawiają problemy i co więcej zabili większość templariuszy obecnych pod komendą Maxiusa. Zdecydowanie źle by to na niego rzutowało i nie mógł sobie na to pozwolić. Ale trzech magów? Alden dobrze to rozegrał. Dokładnie wyliczył na ile może sobie pozwolić Tolh przy szykowaniu kolejnej grupy.
- Trzech, nie więcej - komendant westchnął, poddając się w końcu. - Zawiadom ich, niech się tutaj stawią.
- Już to zrobiłem.
Przez czas, w którym czekali na magów wybranych do tego zadania, komendant Maxius Tolh zastanawiał się jaką grę prowadzi Pierwszy Zaklinacz. Nie mógł uwierzyć w to, że zwyczajnie chce pomóc. Ośmieszenie templariuszy? Jego samego? Pokazanie zakonowi i światu, że templariusze potrzebują pomocy magów, bo sami nie dają sobie rady? A może zwyczajnie chciał pokazać, że magowie są pomocni, że nie wszyscy są źli i spaczeni. Cokolwiek to było, Alden wygrał tę rundę, ale bitwa cały czas trwała.

Wszystko działo się szybko. Demon przygotowywał się do ataku. Nie spieszył się, widocznie kumulował odpowiednia dawkę energii, potrzebną by uporać się z magami oraz templariuszami chowającymi się raz, a dobrze.
W tym samym czasie porucznik wydał rozkaz do odwrotu i wszyscy pobiegli w kierunku Vikotra oraz kaprala, którym to udało się znaleźć drugie wejście. Było ono zamknięte na kłódkę, jednakże zdecydowany i precyzyjny cios stalową tarczą wystarczył, by przeszkoda została usunięta i wszyscy mogli wybiec z budynku.
Po niespełna chwili nastąpił ogromny wybuch magii ognia.
Templariusze widać byli przygotowani na podobne okoliczności, gdyż porucznik Rhode, upewniwszy się, że wszyscy znajdowali się na zewnątrz, wymruczał pod nosem kilka słów inkantacji, a następnie uderzył pięścią w ziemię, sprawiając, że wszystkich ogarnęła złocista poświata. Następnie dołączył do reszty templariuszy, którzy to tarczami chronili siebie i magów przed kawałkami drewna, które leciały w ich stronę wraz z potężnym ognistym podmuchem. Gdy jednak znalazł się w odległości nie większej niż pięć metrów od nich, ognień został rozproszony, aż nie zostało z niego nic. To samo miało miejsce z każdym następnym płomieniem, który jakimś cudem zbliżył się do nich.
Templariusze osłonili się jeszcze przed ostatnimi fragmentami tartaku, które to mogły spaść im na głowy, a potem zapanowała cisza.

- Ten wybuch może zwrócić uwagę Redlicffe - zauważył kapral. - A dym to już na pewno.
- Później będziemy się tym martwić - porucznik Rhode wyprostował się i spojrzał na swoich podopiecznych. - Gdzie jest Mefistos?
- Nie widzieliśmy go po drodze - rzucił sir Daron. - Uciekł?
- Najpewniej. Bo myśmy go też nie widzieli. Pieprzony mag. - Templariusz Falathnir splunął na ziemię. - Co teraz? Nie mógł uciec daleko, możemy go schwytać.
- Niedobrze... - Porucznik chciał coś jeszcze dodać, ale przerwał, gdyż zauważył, jak z dymu wyłaniają się sylwetki.
Nie było ich więcej niż dziesięciu, mężczyźni w różnym wieku. Niektórzy trzymali ostrza, inni widły. Każdy z nich na plecach przewieszony miał łuk i kołczan ze strzałami. Szli równym krokiem, który znacznie przyspieszył, gdy zobaczyli magów i templariuszy. Gdy podeszli bliżej można było zobaczyć, że bardziej przypominali wyssane z krwi zwłoki, niż żywe istoty.
- Oho... rozkazy? - Falathnir wyciągnął ostrze z pochwy przypiętej do pasa.
- Ci ludzie to wrogowie. Viktorze, Potrimpusie udzielam wam pozwolenia na użycie magii. Pamiętajcie aby wyjść poza obszar - ręką wskazał na granicę kręgu, która niewyraźnie kształtowała się na ziemi, pokazując pole objęte działaniem oczyszczania magii. - Daron trzymasz się blisko magów, Falanthir przy mnie.
Templariusze skinęli głowami i zaczęli wykonywać polecenia. Gdy Sir Falanthir znalazł się tuż przy Poruczniku, który to wyszedł najbardziej naprzód ku tamtym i zrównał się z nim tarczą, agresorzy wydali z siebie okrzyk, który bardziej można było przyrównać do żałosnego wycia i ruszyli do ataku.

Konsekwencje akcji
Mefistos zniknął w bardzo niekorzystnym momencie, dlatego też w tym momencie w waszym gronie może być powoli uznawany za zbiega. Jeżeli nie pojawi się w przeciągu kilku następnych postów, jak akcja ruszy do przodu, po zakończeniu sesji zostanie oficjalnie uznany za apostatę.
Magowie mają pozwolenie na używanie magii.

Test Alchemika nie powiódł się, a raczej nie przyniósł żadnych skutków. Będąc w obrębie pola wyciszającego magię, nie był w stanie zrobić niczego, co byłoby z nią związane.

Templariusze przygotowali się do pierwszej fali agresorów, akurat w czasie, gdy Alchemik oraz Viktor opuścili bezpieczną sferę, a kapral Doran ruszył za nimi, co było dość trudne, gdyż magowie ruszyli w zgoła odmiennych kierunkach.
- Co ty robisz mi tutaj teraz? - Rzucił kapral, gdy oglądał turlanie się Alchemika po ziemi.
Nie miał jednak czasu na to, by się dłużej nad tym zastanawiać, tylko ruszył w jego kierunku, upewniwszy się, że Viktor jest względnie bezpieczny.

W tym samym czasie porucznik oraz templariusz odpierali atak. Wieśniacy, a raczej to co z nich zostało, atakowali wyjątkowo zajadle i - co istotniejsze - nie były to chaotyczne ataki bez większego ładu ani składu, jak to zwykle bywa w przypadku rozjuszonego chłopstwa. Co prawda dalej nie stanowili zbyt wielkiego problemu dla wyszkolonych rycerzy, ale sam ten fakt nie pozostawiał wątpliwości co do tego, że byli przez kogoś lub coś kontrolowani.
Kilkoma szybkimi pchnięciami i cięciami, templariusze zredukowali ilość atakujących do siedmiu, kiedy to Potrimpus zakończył tkać swoje zaklęcie. Wtedy też stało się coś dziwnego.
Siódemka byłych wieśniaków, która biegła w ich stronę, gotowi by rozerwać ich na kawałki, nagle zupełnie się pogubiła. Zaczęli potykać się o własne nogi, część z nich nawet się przewróciła. Zupełnie tak, jakby uwolnili się od kontroli. I faktycznie chwilę później można było usłyszeć nieco stłumiony ryk, gdzieś w oddali, po drugiej stronie płonących zgliszcz, które jeszcze chwilę temu były tartakiem.
Agresorzy spoglądali na siebie, potem zaś spostrzegli templariuszy oraz magów, zawyli i ruszyli ponownie w ich kierunku. Tym razem nie było w ich ataku krzty kontroli. Ogólnie pojęty chaos, zarówno w ich ruchach jak i walce.
Alchemik zdecydował się przeturlać ponownie, tym razem w kierunku templariuszy, na co sir Daron machnął ręką uznając, że nie będzie biegał jak idiota za turlającym się magiem i wrócił do Viktora, dotrzymując mu towarzystwo, gdy ten formował swoje zaklęcie bariery.
- Co tu robisz, Potrimpus? - wyraźnie zdzwił się porucznik Rhode. - Miałeś trzymać się Darona. Cholera!
Od tarczy porucznika odbił się jeden z wieśniaków, który następnie otrzymał solidne cięcie w okolicy obojczyka.
Wtedy też nastąpił wybuch.
Nagły. Całkowicie nieoczekiwany. Ogień rozlał się po terenie parę metrów od Alchemika i dwójki templariuszy.
- Uwaga! - Krzyknął templariusz Falathnir, pokazując na niebo, skąd spadały kolejne ogniste kule, które to wybuchały i rozbryzgiwały rozgrzaną magmą, gdy tylko uderzyły o ziemię.
- Wycofujemy się! Żwawo! Potrimpus, z powrotem, szybko… co? Uważaj!
Jedyne co porucznik Rhode zdołał zrobić, to zasłonić twarz i plecy maga, gdy tuż za nim spadła kolejna kula, wybuchając w kontakcie z ziemią i wylewając swój żar na wszystko, co znajdowało się w pobliżu. Większość faktycznie zatrzymała tarcza, ale niestety nie wszystko. Część płynnego ognia uderzyła w odsłonięte ramię porucznika, bez litości topiąc metalową płytę jego pancerza. Część dotarła także na nogi i biodro Alchemika, podpalając jego szaty. W przeciwieństwie jednak do templariusza, mag nie miał na sobie zbroi, która by dała mu kilka cennych sekund, zanim magma dotrze do ciała.
Porucznik templariuszy szybkim ruchem odrzucił tarczę, która zaczęła już się topić i ignorując ogień na swoim ramieniu, chwycił wraz z sir Falathnirem maga i szybko wrócili do bezpiecznej strefy. Bluźnił z bólu i dopiero, gdy Alchemik był z powrotem w polu antymagicznym, zabrał się za swoje ramie, które powoli było trawione przez ogień.
Na ich szczęście gdy tylko znaleźli się wewnątrz bezpiecznego okręgu, ogień zaczął znikać, gdyż był wytworem magicznym. Nie oznaczało to jednak, że ich rany nie były prawdziwe. Alchemik oberwał najgorzej, jako, że nic nie chroniło jego ciała w takim stopniu, jak zbroja templariusza. Lewe biodro oberwało najmocniej. Płynny ogień bez problemu stopił ubranie oraz ciało i tkanki mężczyzny do kości. Nogi były poparzone zdecydowanie mniej, jednakże nadal były to poważne obrażenia.
Porucznik Rhode cierpiał podobnie, oglądając swoje poparzone ramię.
Ogniste kule spadały z nieba jeszcze przez jakiś czas. Niektóre uderzały w barierę stworzoną przez Viktora, która wydawała się zdawać egzamin, przynajmniej na razie. To, co nie udało się jej zatrzymać, znikało na zawsze, gdy tylko dosięgało pola oczyszczającego magię. Wszyscy z nich mogli zauważyć, jak kule dosięgają także wieśniaków, którzy zaczęli się zwyczajnie palić i ginąć. Zostało ich niewielu, raptem trójka, gdy jak jeden mąż przestali biegać wokół i stanęli wyprostowani, a potem zniknęli wszystkim z oczu. Widać było, że znowu znaleźli się pod kontrolą umysłu.

- Nosz kurwa jego mać - skwitował całą sytuację kapral Daron. - Nie poszło nam najlepiej.
- Nie gadaj… - Sir Falathnir prychnął ze złością. - Wiecie gdzie są wszystkie nasze rzeczy? W jukach przy koniach. A raczej były.
Fakt, w całej tej sytuacji zapomnieli o swoich koniach, które teraz mogły być równie dobrze martwe. W końcu nie zostawili ich dalej, niż parę metrów od tartaku. Wątpię, aby przeżyły spotkanie z demonem.
- Co teraz… Musimy zawrócić, porucznik jest ranny, mag tak samo. Nie mamy nawet jak opatrzyć tych ran. Kurwa mać, cała ta misja od samego początku to jedna wielka katastrofa.
- Co z Mefistosem?
- Uciekł, to z nim. Wykorzystał okazję i zwiał jak tylko odwróciliśmy wzrok.
- Nie możemy tu zostać - stwierdził porucznik Rhode sycząc z bólu. - Nie jest bezpiecznie, mogą zaraz wrócić.  
- Gdzie mamy iść ,sir?
- Naprzód. - oznajmił porucznik.
- Naprzód? Sir, z całym szacunkiem, ale to samobójstwo.
- Nie możemy pozwolić, aby demon bezkarnie przemierzał Redcliffe.
- Sir, nie możecie walczyć, a mag jest w ciężkim stanie. Nie mamy szans.
- Mag zostaje tutaj, reszta rusza dalej. - Porucznik Rhode wydawał się być całkowicie zdecydowany w swoich słowach.
- Ale sir...
- Jeżeli ktoś ma lepszy pomysł, słucham.


Konsekwencje akcji
Sytuacja się na chwile uspokoiła, chociaż jest to najpewniej cisza przed burzą. Alchemik został poważnie ranny. To samo porucznik templariuszy, sir Rhode. Mefistos przepadł bez śladu korzystając z okazji.

Templariusze popatrzyli po sobie ze zmieszaniem wymalowanym na ich twarzach. Widać było, że chcieli coś powiedzieć, z drugiej jednak strony nie mieli ochoty sprzeciwiać się swojemu dowódcy. Miał zresztą rację, nie można było pozwolić, aby demon wałęsał się po okolicy, całkowicie bezkarnie. Z drugiej jednak strony...
- Sir, jeżeli mogę - odezwał się w końcu kapral Daron.
- Mówcie.
- Nie możemy tak po prostu zostawić tutaj Potrimpusa. To nie byłoby w porządku.
- Nie mamy jak się nim zająć, a widzisz w jakim jest stanie - porucznik Rhode zmarszczył nos w bólu, gdy dotknął swojego oparzonego ramienia. - A skoro nie możemy mu pomóc, musimy go albo zostawić, albo... Demon nie może pozostać na wolności.
- Ale maga też nie możemy tak sobie zostawić, sir. - Wtrącił się trzeci z templariuszy.
- Pozbawimy go magii. - Zaproponował Daron.
- Zawsze to jakieś wyjście, ale przecież może uciec się do magii krwi - Falathnir nie dawał za wygraną. - A co jeżeli zmieni się w plugawca? Nie mamy dość kłopotów?
- Nie możemy go też ze sobą zabrać. Ani odesłać z powrotem do Kręgu. - Daron zaklął pod nosem, zrezygnowany.
- Viktorze - odezwał się po chwili porucznik Rhode. - Pozostajesz milczący w tej dyskusji. Co twoim zdaniem powinniśmy zrobić z Potrimpusem?

Porucznik Rhode skinął głową, spoglądając na swoich podopiecznych. Ci z kolei westchnęli ciężko, gdyż decyzja wydawała się być podjęta.
- Sprawdzę okolicę - stwierdził kapral Daron i dźwignął się z miejsca, by ruszyć w stronę tartaku, bacznie rozglądając się wokół. Zdecydowanie nie chciał aby cokolwiek ich teraz zaskoczyło. Wydawało się, że demon póki co się wycofał, ale mogły to być tylko pozory, aby oni tak pomyśleli i stracili czujność. Templariusz wolał się upewnić, że nic teraz na nich nie czyha.

- Ja to zrobię - powiedział sir Falathnir podchodząc do Alchemika i kładąc dłoń na jego ciele.
Przez chwilę wpatrywał się w leżącego maga, a potem sapnął lekko i w kilka chwil pozbawił go całej magii. Następnie skinął do Viktora, by ten zrobił swoje. Gdy było po wszystkim, templariusz - wahając się przy tym przez chwilę - zabrał wszystkie talizmany oraz nóż, który znajdowały się przy pasie jego spalonej szaty.
- Może by go gdzieś przenieść?
- Nie mamy czasu aby się nim teraz zajmować.
- Ale sir...
Porucznik Rhode chciał jeszcze coś dodać, ale w tym samym momencie kapral Daron dał im znać, że jest bezpiecznie i ma coś do zakomunikowania.
- Znalazłem nasze konie - oznajmił.
Nie były one daleko od tartaku. Widać, zostały całkowicie zaskoczone i nie miały żadnych szans by uciec. Rozszarpane ciała, wylewające się wnętrzności, oderwane głowy. A wszystko to skąpane w popiele. Odór był straszny, i gdyby nie było takiej potrzeby, to sir Daron w ogóle by ich tam nie zaprowadzał, aczkolwiek los się do nich uśmiechnął. Przynajmniej część ich ekwipunku zachowała się w stanie zdatnym do użytku.
- Teren jest bezpieczny - rzekł kapral po dłuższej chwili. - Mamy chwilę wytchnienia.
- Dobrze. Zbierzcie co się da i ruszamy.
- Sir, zalecam spokój. Jeżeli uda nam się znaleźć jakieś bandaże i maści, powinniśmy zająć się tą raną. Nie wygląda ona dobrze, sir.
- Zgoda. - Porucznik westchnął zrezygnowany.
- Co z Portimpusem? - Sir Falathnir zapytał raz jeszcze, wracając do tematu maga.
- Jeżeli chcecie, możecie się nim zająć. Wyruszamy za dwadzieścia minut - rzekł porucznik i spojrzał na kaprala, a ten skinął mu głową.

Chwila wytchnienia przed ostateczną - jak się zdawało - konfrontacją z demonem.

Konsekwencje akcji:
Alchemik został pozbawiony magii i wprowadzony w stan magicznej śpiączki. Być może uda się go uratować, ale im dłużej przebywa w takim stanie, tym mniejsze są jego szanse.
Udało się znaleźć resztki ekwipunku. Viktor może wybrać cztery rzeczy spośród wszystkich, które zabrali ze sobą magowie (polecam przejrzeć posty dotyczące opisów fantów, które zabrał Alchemik oraz Mefistos), zanim wraz z templariuszami ruszą dalej śladem demona.

Falathnir podążył wzrokiem za Viktorem, który postanowił zabrać pakunki obfite w spirytus i ruszyć w kierunku unieruchomionego maga, by oczyścić i nieco wysterylizować rany. Ruszył zanim i nim ten zaczął wykonywać odpowiednie czynności, chwycił Viktora za ramie.
- Nie marnuj tego na niego - rzucił obojętnym tonem. - Nie warto i tak pewnie zginie. Jest w śpiączce, to przynajmniej nie czuje bólu. Tyle mu musi wystarczyć.
Templariusz popatrzył na maga poważnym wzrokiem, dając do zrozumienia, że nie powinien mu się przeciwstawiać i zwyczajnie nie marnować spirytusu na kogoś niewartego uwagi i czasu. Wtedy też można było zorientować się, że wcześniejsze próby nakłonienia porucznika do tego, aby nie zostawiać Alchemika samemu sobie nie były spowodowane sympatią. Najwyraźniej obawiali się, że może stać się plugawcem. A pozbawiając go magii i wprawiając w stan śpiączki, strach nieco zmalał i chociaż dalej dało sie odczuć od nich niepewność co do tego rozwiązania, to jednak byli gotowi przystanąć na ten rozwój wydarzeń już bez większych przeciwwskazań.

Wokół nich panowała cisza. Może nie tyle przerażająca, co z pewnością zastanawiająca. Templariusze zbierali swoje rzeczy, patrzyli co mogli uratować z juków i gdy wszyscy byli gotowi, porucznik Rhode zarządził wymarsz. Udali się w stronę lasu, z którego wypełzło to wszystko, z czym mieli do czynienia jeszcze parę chwil temu.
O dziwo nic im nie przeszkadzało, nie próbowało zabić, nie czuli też aby byli obserwowani. Zupełnie jakby wcześniejsze wydarzenia w ogóle nie miały miejsca.
Minęło dobre pół godziny, nim czwórka mężczyzn dotarła do miejsca, które było ich celem podróży. Chwilę wcześniej mogli poczuć się nieswojo, przez co porucznik rozkazał im zachować ciszę i przyjąć postawę bardziej przypominającą skradanie się, niż dziarski marsz. Teraz jednak mogli dostrzec w oddali prowizoryczny ołtarz, na którym leżała kobieta. Nad nią z kolei stała czwórka zakapturzonych mężczyzn. Wokół szwendało się kilku wieśniaków, którzy to zaatakowali ich ostatnio. Włóczyli nierówno nogami i rozglądali się nerwowo.

- Co robimy? - zapytał szeptem sir Falathnir.
- Zbliżymy się po cichu jak najbliżej się da. Kapral Duran i ja wyjdziemy w bezpośrednią konfrontacje, wyciszając dany obszar na działania magiczne. Viktorze, ty z kolei trzymaj bezpieczną odległość, atakując z dystansu. Sir Falathnir zostanie przy tobie, aby osłaniać przy ewentualnej walce w zwarciu. Zaatakujemy szybko i skutecznie, aby wykończyć ich zanim wyjdą poza obszar wyciszenia.
Pozostali templariusze skinęli głowami.
- Pamiętajcie, przynajmniej jeden z nich jest plugawcem. Bardzo możliwe, że reszta także.

Po tych słowach, porucznik Rhode poczekał, aż wszyscy zajmą swoje pozycje i wraz z kapralem ruszyli do przodu, by przy okazji po cichu zlikwidować paru wieśniaków. Tym razem się nie patyczkowali i od razu przebili im czaszki oraz serca. Swoim czynem jednak zwrócili uwagę, przez co musieli skończyć z podchodami.
Kapral Daron wyskoczył tuż przed zakapturzone postaci i szybko oczyścił teren z magii. Akurat w momencie, w którym dwójka z magów przechodziła do rzucania zaklęć. Porucznik sapiąc lekko i co jakiś czas spoglądając na swoje ramie, rozprawił się z kolejnymi wieśniakami, redukując ich liczbę do trzech. Następnie zagrodził drogę ucieczki magom.
Jeden z nich zaczął płonąć i przemieniać się w swoją demoniczną manifestację.
- Szybko, musimy jakoś unieszkodliwić tego demona! - Krzyknął sir Falathnir do Viktora.
Widać było, że rwał się do walki. I po chwili miał co robić, bo pozostała trójka wieśniaków ruszyła z impetem w ich kierunku.

Falathnir machnął mieczem na odlew i rozpłatał gardło jednemu z wieśniaków, którzy zaatakowali jego i Viktora. Zaraz też zadał kolejne pchnięcie, upewniając się, że delikwent nie będzie już mu się naprzykrzał. Momentalnie doskoczył do drugiego, który to pędził w kierunku Viktora i wparował na niego z impetem, wystawiając przed siebie tarczę. Wieśniak odleciał i upadł na ziemię, a templariusz nie czekał na dalszy rozwój wydarzeń, tylko zanurzył ostrze w jego trzewiach. Niestety, mag zbytnio skoncentrował się na unieszkodliwianiu demona, by zorientować się, że ostatni z trójki agresorów, wyraźnie zmniejszył między nimi dystans, przygotowując już widły do rzutu.
W ostatniej chwili jednak zareagował sir Falathnir, który wystawił przed siebie dłoń i oślepił napastnika, tuż przed rzutem, więc ten sapnął z niezadowolenia i cisnął widłami nie do końca tam, gdzie chciał.
Zamiast w piersi, widły utkwiły w barku maga, przebijając się na wylot. Viktor zakręcił się nieco wokół własnej osi i padł na ziemię krwawiąc.
- Kurwa mać! - Krzyknął templariusz i szybko rozprawił się z pozbawionym broni wieśniakiem.
Rzucił jeszcze parę wiązanek, zanim dobiegł do maga i kucnął przy nim, oglądając jak bardzo oberwał.
- Dobra, nie jest źle - rzucił po krótkiej chwili. - Wytrzymasz? Musimy zająć się tym demonem i magami. Nie wyciągaj wideł, bo się wykrwawisz.
Falathnir czekał na jakąś reakcję od strony maga. Był bardzo zdeterminowany by ruszyć, wspomóc swoich towarzyszy, ale jednocześnie nie chciał pozostawiać Viktora, za którego był odpowiedzialny, jakby nie patrzeć.

W tym samym czasie, kapral Daron oraz porucznik Rhode rozprawiali się z magami. Viktor zdołał wykonać chociaż pierwszą część swojego planu, skutecznie spowalniając przemianę demona, co wykorzystał kapral i skorzystał z Blasku Stwórcy, by zadać mu poważne obrażenia. Plugawiec ryknął z bólu i ze złości, odwracając się w stronę templariusza. Jego oczy płonęły.
Reszta magów próbowała czarować, jednakże na nic się to zdało. Magia krwi, czy nie - w polu negacji templariuszy, ich starania spełzły na niczym.
- Głupcy... cóż żeście uczynili... - rzucił jeden z magów i zaczął być odciągany od templariuszy przez swoich towarzyszy, by opuścić w końcu pole, na którym magia została wyciszona.
- Poruczniku! - Krzyknął Daron, wskazując na uciekających magów.
Porucznik Rhode rozpłatał ostrzem ostatniego z atakujących go agresorów i ruszył w stronę magów. Ci jednak szybko znaleźli się poza działaniem pola negacji i nim templariusz zdołał ich dopaść, odgrodzili się od niego potężnym murem ognia.
- Głupcy - powtórzył mag. - Niczego nie osiągnęliście. Mamy wszystko czego potrzebowaliśmy! Wasz czas dobiega koń.. Aaargh!
Mag ryknął z bólu, gdyż porucznik Rhode cisnął w niego mieczem, którzy przeleciał przez zaporę z ognia i wbił się w pierś maga. Reszta popatrzyła na niego, po czym zdecydowała się uciec. Przez chwilę jeszcze patrzył na uciekinierów oraz na martwego maga, leżącego po drugiej stronie płomieni. Zaraz też usłyszał krzyk kaprala, który dalej walczył z demonem.

Sir Falathnir także zdecydował się dołączyć do walki, polecając Viktorowi, by ten nie ruszał się i czekał na pomoc z ich strony, jak tylko uporają się z zagrożeniem.
Jednakże, gdy Templariusz tylko się oddalił, koło Viktora pojawiła się pewna postać. Mężczyzna w ciemnym ubraniu, z kapturem zasłaniającym niemalże całą twarz, z wyjątkiem części ust oraz kruczoczarnej, długiej brody.
- Argasha arr arnt gue ktiqu arshanaa - wyszeptał bardzo gardłowo, sprawiając, że ciało Viktora niemalże całkowicie zesztywniało. - Usłysz mnie teraz. Czas nadszedł, przepowiednia się dopełnia. Naczynie przyjdzie do pana i przyczyni się do jego odrodzenia. Araghaa urra vesta. Noś znamię pana.
Viktor mógł poczuć niewymowny ból w okolicy klatki piersiowej. Zupełnie tak, jakby ktoś wypalał mu znamię. Nie mógł jednak zareagował na to w żaden sposób.
Po chwili, która dłużyła się magowi niemiłosiernie, ból zniknął, a wraz z nim zniknął zakapturzony mężczyzna. Pojawili się za to templariusze, a mag znów mógł się ruszać. Gdyby tylko spojrzał lub dotknął swojej piersi, mógłby się zorientować, że nic tam nie ma.
- Dobra Viktor, nie ruszaj się - polecił kapral Daron. - Już się tobą zajmujemy.
- Pokonaliśmy go. - Rzucił sir Falathnir.
- Tak. Chociaż nie złapaliśmy wszystkich apostatów, to jednak możemy mówić, że odnieśliśmy sukces - porucznik Rhode nie wydawał się jednak usatysfakcjonowany tym rezultatem. - No i mamy to. Chociaż nie mam pojęcia co tu jest napisane.
Pokazał Viktorowi oprawioną w skórę książkę, która to nie nosiła na okładce żadnego tytułu. Pierwsze strony jednak dobrze opisywały jej zawartość. I chociaż było to kilka pozornie chaotycznych znaków, Viktor potrafił odczytać ten napis.
"Verbis Maleficari".

Templariusze spojrzeli najpierw na siebie, potem raz jeszcze wzrok przenieśli na Vikotra. Zupełnie jakby nie do końca mogli uwierzyć w to, co on właśnie powiedział. Trzeba było przyznać, że mag miał śmiałość, tak po prostu zapytać o zgodę na przeczytanie księgi, która to należała do magów krwi. Gdyby to byli inni templariusze, to mogłoby się to skończyć zdecydowanie gorzej. Teraz jednak porucznik Rhode spokojnym ruchem ręki zabrał księgę od Viktora i przekazał kapralowi, który ją schował.
- My się tym zajmiemy, Viktorze - jego głos także był wyjątkowo spokojny. Zupełnie jakby się nic nie stało. - Dla ciebie zadanie to dobiegło końca. Im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie. Wierz mi.

Poskładanie go do kupy zabrało im jedynie kilka chwil. Głównie dlatego, że mieli czym zrobić magowi opatrunek, a i okazało się, że kapral Daron jest kimś w rodzaju medyka polowego.
Następnym ich krokiem było sprawdzenie co z dziewczyną, która dalej leżała na ołtarzu, jak w transie.
- Jest w czymś w rodzaju magicznej śpiączki - oznajmił kapral.
- Coś jak w przypadku Portimpusa?
- Tak, tylko tutaj jest to znacznie bardziej zaawansowane.
Porucznik podszedł do kobiety i delikatnie dotknął jej ręki. W tym momencie poderwała się ona z miejsca i spojrzała na Viktora, otwierając przy tym usta.
- Spójrzcie na jej oczy - wskazał sir Falathnir. - I zęby.
Faktycznie jej oczy przybrały kolor jarzącej się pomarańczy, a białka były całkowicie przekrwione. Zęby z kolei były zdecydowanie dłuższe i ostre, jak u drapieżnika.
- Stwórco...
Kobieta kołysała się jeszcze przez chwilę, po czym ułożyła się z powrotem w taką samą pozycję, jak przedtem.
- Co oni jej zrobili?
- Wiedziałem, że magia krwi jest plugawa, ale żeby tak wpływać na ludzki organizm?
- Cokolwiek tutaj tworzyli, nie udało im się dokończyć.
- I chwała Stwórcy. Ale co z nią zrobimy? Nie możemy jej zabrać ze sobą, ani tutaj zostawić...
Porucznik Rhode nie zamierzał wchodzić już w dyskusje. Najzwyczajniej w świecie dobył ostrza i przebił pierś kobiety. Templariusze wstrzymali oddech, nie będąc pewnymi co się właściwie wydarzy. Kobieta natomiast zaczęła miotać się wściekle, by po chwili opaść na ołtarz bez siły. Jedyne co wydobyło się z jej ust to ciche westchnięcie ulgi.

Przez następne godziny, templariusze gromadzili wszystkie zwłoki, by je spalić. Nie można było pozwolić, aby jakikolwiek byt opętał którekolwiek z ciał. A, że było to miejsce plugawych rytuałów, można było z całą stanowczością stwierdzić, że zasłona jest tutaj naruszona.

Mefistos zniknął, co nie było dobrym znakiem. Jednakże o wiele bardziej frapujące było zniknięcie Alchemika. Po wyjściu z lasu i powrocie do zgliszcz, które były tartakiem, nie było śladu po magu, którego zostawili.
To bardzo źle wróżyło.
- Co robimy? - zapytał sir Falathnir z irytacją w głosie. - Chyba tak tego nie zostawimy?
- Wrócimy do Kinloch, zdamy raport, odpoczniemy i ruszymy w pościg. Mamy ich filakteria, nie ukryją się.
- Dokładnie tak - kapral Daron potwierdził słowa porucznika. - Hej, spójrzcie! Ktoś się zbliża. Nie widzę dobrze...
- Chorągwie Redcliffe - rzucił porucznik Rhode.
- Aha! jesteśmy uratowani.

Faktycznie parę chwil później skromny oddział z Redcliffe zatrzymał się tuż przed nimi.
- Spostrzegliśmy dym i przybyliśmy to sprawdzić - rzucił mężczyzna, który niewątpliwie był dowódcą oddziału. - Możecie to wyjaśnić?
- Jestem porucznik Nethan Rhode. To jest Kapral Sir Daron, Templariusz Sir Falathnir oraz Zaklinacz Viktor Vantu. Przybyliśmy tu z misją...

Przez następne minuty, porucznik templariuszy opowiadał skróconą wersję raportu, który pewnie zda komendantowi, pomijając kilka kwestii, które nie leżą w kompetencjach wojskowych. Niedługo potem cała czwórka dostała podwózkę do wioski Redcliffe, gdzie najedli się i odpoczęli (pod uważnym i zaciekawionym okiem mieszkańców), a następnego dnia ruszyli konno prosto do Kinloch.

- Spisałeś się dobrze, Viktorze - porucznik Rhode skinął z uznaniem w stronę maga. - Chociaż twoja pomoc była nieoceniona, to jednak nie mogę tego samego powiedzieć o reszcie towarzyszących nam magów. Oczywiście w raporcie napiszę o twoich zasługach, aczkolwiek nie sądzę, aby były one wystarczające, by obyło się bez konsekwencji dla Kręgu. Z mojej strony masz jednak zapewnienie o tym, że nic złego ci się nie przydarzy.

Raport, który zdał porucznik Rhode sprawił, że komendant Tolh wpadł w szał. I szał ten odbił się na Pierwszym Zaklinaczu, który to przecież sam polecił mu tę trójkę magów. Mieli oni nie sprawiać problemów, spisać się dobrze i wspomóc templariuszy. Mieli przetrzeć szlak i być symbolem tego, że magom można zaufać, można z nimi współpracować i nie stanowią zagrożenia.

Jednego można było być pewnym. Sytuacja magów w Kręgu na pewno ulegnie zmianie. Pytaniem pozostaje jednak jak bardzo drastyczna ona będzie.


Viktor Vantu otrzymuje +2 punkty predyspozycji.
- Viktor odbył swój chrzest bojowy i powrócił z misji zwycięsko. Zaskarbiając tym samym szacunek porucznika Rhode, kaprala Darona oraz templariusza Falathnira. Reszta templariuszy może (aczkolwiek nie musi) patrzeć na niego przychylniejszym wzrokiem.
- Viktor jest ranny. Obojczyk może się goić przez następne dwie sesje lub mag może udać się do uzdrowicieli, którzy to zasklepią rany (musi to jednak zostać opisane w następnej sesji, którą będzie rozgrywał).

Mefistos zostaje uznany za zbiega. Jego wątpliwa reputacja oraz fakt, że był już raz oskarżany o praktykowanie magii krwi sprawia, że został on przypisany do kategorii "maleficari" i tym samym skazany na śmierć. Wyrok ma obowiązek wykonać każdy templariusz (lub mag, jeżeli są ku temu sposobności), który wejdzie z nim w bezpośredni kontakt.

Alchemik zostaje uznany za zaginionego. Był ciężko ranny i pozbawiony energii magicznej, co może sugerować, że został opętany, lub został zabrany przez innych magów (być może wbrew swojej woli). Poszukiwania zostają otwarte, jednakże templariusze mają rozkaz schwytania Portimpusa i odstawienie go żywego do Tweirdzy Kinloch, gdzie zostanie poddany przesłuchaniu.