Podróż była wyjątkowo długa dla tevinterskiego maga. Południowe krajobrazy zwyczajnie go nudziły, a w połączeniu z niezbyt interesującą żeglugą do portu Jader, tworzyły prawdziwie irytującą mieszanke. Nie pomagał w tym stan imperialnego traktu, który na dalekim południu w większej części został już rozkradziony, zapewne służąc jako fundamenty czy kominki w plebejskich chatkach. Na samą myśl o tak bezmyślnym braku chociaż cienia chęci do utrzymania tego co Imperium ofiarowało tym prymitywnym plemionom, które teraz nazywały się "królestwem", twarz Quintusa krzywiła się w grymasie niezadowolenia. Na cale szczęście jego Drakoliszek, Aes, który imie otrzymał od koloru swoich łusek, sam potrafił sobie upolować jedzenie w czasie obozowania. Chłopi także nie zadawali zbędnych pytań, gdy za chleb i ryby ofiarował podwójna cene w miedzi, niż tą którą zazwyczaj otrzymują na targach.

Gdy ostatecznie pozostawił swojego podopiecznego w stajni przy bramie do Orzammaru, gdyż na Głębokich Ścieżkach byłby mniej użyteczny, sam udał się w głąb góry. Tylko raz w życiu miał okazje podziwiać krasnoludzkie osiedla, gdy wraz z ojcem udał się na rozmowy handlowe do ambasady dzieci kamienia, jednej z trzech znajdujacych się w Imperium. Ostatecznie, Orzammar i Imperium posiadali całkiem długą historie wzajemnej współpracy, szczególnie jeśli idzie o wspólną pomoc podczas Czwartej Plagii oraz handel lyrium, którego Tevinter był, jest i będzie najwiekszym importerem. Ostatecznie, krasnoludy w Tevinterze posiadają bardzo wiele praw, tworząc min. Ambassadorium służące jako doradcy samego Archona i Magisterium. Żaden nie jest zniewolony.

Quintus miał wielką nadzieje, że chociaż część krasnoludów pamięta skąd Orzammar otrzymuje większość swojego złota. Nie miał jednak zamiaru nagłaśniać sprawy zarówno o swoim pochodzeniu jak i planach, z drugiej strony będąc zbyt dumnym by zniżyć się do jakiegoś prymitywnego kłamstwa.

Troche czasu zajeło mu pochłonięcie ogromu majestatu, jaki spotkał go gdy dotarł do głównej hali Orzammaru. Od wielu tygodni brakowało mu uczucia siły, troche nadżartej przez czas, jednak wciąż obecnej w kamiennej budowli. Krasnoludzka forteca nie zawiodła jego oczekiwań.  Przelotnym spojrzeniem objął stoiska i kupców prezentujących swoje towary. Będzie musiał zaopatrzyć się w środki filtrujące wode i suche, lekkie pożywienie, oraz mapy i latarnie. Ale to dopiero gdy zdobędzie możliwość przejścia w Głębokie Ścieżki.

Tymczasem, skierował się w strone budynku oznaczonego znakiem kufla. Podróż była długa, a jakiś porządniejszy posiłek przyjmie z nieukrywaną wdzięcznością. Zanim jednak wszedł w jakikolwiek tłum, przesypał większość pieniędzy do osobnej sakwy, którą ukrył pod napiersnikiem i przeszywanicą. Nie miał ochoty irytować się ewentualnymi kieszonkowcami bardziej niż potrzeba, a ilość monet którą zostawił w łatwo dostępnym mieszku powinna wystarczyć na opłacenie posiłku i ewentualnego noclegu. Pokonał pare schodków dzielących go od żeliwnych drzwi i zdecydowanym ruchem dłoni utorował sobie drogę do wnętrza przybytku.

Plan był dość prosty. Rozpytać się wśród lokalnych na temat sytuacji w krasnoludzkiej twierdzy, następnie wykazać zainteresowanie zakupem lyrium, oczywiście "na boku". Krasnoludy dzielą się zazwyczaj na dwa rodzaje : honorowe, albo chciwe. Te drugie znają przynajmniej swoją cene, którą Quintus był gotowy zapłacić. To pewne że znajduje się w tak dużym osiedlu jakiś półswiatek, który nielegalnie wydobywał lyrium na własną rękę i zysk. A to oznaczało, że musiał mieć własne wejście na Głębokie Ścieżki.

Oczywiście jeśli okaże się, że potrzeba jest specjalisty predyspozycji Quintusa, to lepiej to zawsze załatwić legalnie. Ale wątpił, by miał takie szczęście.

To był pierwszy i ostatni raz kiedy Quintus próbował być "miły". W tym momencie rzeczywiście wydawało mu się to idiotycznym pomysłem, biorąc pod uwagę sposób w jaki podchodził do rozmów z innymi rozumnymi humanoidami. Przynajmniej był pewien, że takie próby są nic nie warte.
Quintus nie był jakimś pyszałkowatym, wychudzonym mieszkańcem bibliotek w długich szatach, jak wielu wyobrażało sobie maginów. W połączeniu z pancerzem i dość solidną, zadbaną budową ciała zwieńczoną głową o pociągłej twarzy z wyraźnie odznaczającymi się ostrymi rysami sprawiał wrażenie osoby odpowiednio doświadczonej przez życie. Sam wygląd był jednak tylko jednym z wielu elementów. Zdecydowane, niemalże władcze spojrzenie oczu o kolorze lodu w żadnym momencie nie ustępowało krasnoludzkiemu "zmiażdżeniu". Rzeczywiście, nie ukrywał się z faktem że piwo średnio mu pasowało. Nie miał takiej potrzeby. Opanowanym ruchem podniósł się z zbyt niskiego siedziska i położył na blacie dokładną ilość srebra jaką życzył sobie gospodarz. Nie był to jednak gest przestraszonego człowieka, ale spokojny gest któremu towarzyszył nieukrywany zirytowany grymas.

Wtedy też ostatni raz obdarował karczmarza spojrzeniem, tracąc całe zainteresowanie jego karłowatą, brodatą osobą. Spojrzał raz jeszcze na zgromadzonych gości, gdy sam zdecydowanym, lecz pozbawionym pośpiechu krokiem skierował się ponownie na zewnątrz.

Duma, to słowo było esencją osoby Quintusa, która w połączeniu z gestem, wzrokiem jak i samą fizycznością tworzyło swoistą miasmę dominacji wokół tevinterczyka. Nie wyglądał na osoba która lęka się podejmować kroki, unika konfrontacji czy oczekuje aż los podrzuci mu odpowiedź pod nogi. Jeśli tego wymagać będzie sytuacja, najpewniej sam utoruje sobie drogę do Głebokich Ścieżek. Tymczasem jednak, skierował swoje kroki w kierunku kurzowiska. Mentalnie przygotował się na kolejną fale irytacji, w przypadku gdyby jacyś niezbyt rozsądni krasnoludowie próbowali go napaść. Preferował pozostać zwyczajnie czujnym, i uniknąć bycia w gorszej pozycji.

Chyba że cokolwiek wcześniej uchwyci jego uwage.

Wciąż zastanawiał się dlaczego akurat skierował się od razu do barmana - osoby z którą się w karczmie nie rozmawia. Przecież takie miejsca są pełne klienteli, zarówno lokalnej jak i przyjezdnej, która o wiele szybciej zaryzykuje rozmowe, niż ktoś posiadający stały biznes. Własnie te myśli na moment pozbawiły go uwagi, czym się nie przejął ponieważ do kurzowiska był jeszcze kawałek - oceniając po bramie obsadzonej przez straż, zapewne.

Gdy tylko poczuł dotyk poruszający jego opancerzoną dłoń w jego sercu pojawiło się raczej zaniepokojenie niż przerażenie a wuczony refleks i umiejętności zareagowały szybciej niż myśl, a raczej powinny. Ostatecznie, nie jeden raz ktoś próbował zrobić mu krzywde w ten czy inny sposób podczas gdy przebywał w Tevinterze. Wtedy to właśnie nauczył się licznych chwytów, dźwigni i innych ciosów, przydatnych w walce w zwarciu. Tym razem jednak miał na tyle zajęty umysł irytacją nad przeszłym wydarzeniem, że zdążył powstrzymać stalową rękawice przed zatrzaśnięciem się wokół nadgarstka krasnoluda.

Wysłuchując jego słów, zmarszczył jedynie czoło i nos. Krasnolud z pewnością nie należał do obywateli wysokiego sortu. Nie ukrywał oceniającego spojrzenia, kiedy sprawdził całą postać rudobrodego w poszukiwaniu ewentualnych broni, znaków badź interesujących symboli, a także ogólnie oceniajac jego ewentualne predyspozycje fizyczne.
Wyczekał, dziękując swojej wyuczonej dyscyplinie za poświecone jej lata, dzięki czemu utrzymał maske spokoju, zanim odezwał się swoim niskim, pozbawionym jakiejkowiek melodii głosie. - Nie ufam osobom bez imienia. - Odpowiedział sucho, pozwalajac na moment dla krasnoluda by sie przedstawił. O ile to uczynił, odezwał się niemal zaraz. - Jakie lokale masz na myśli? -

Tadek. Rodziciele musieli mieć okropnie prymitywne poczucie humoru jeśli to oni wybrali mu to imie, w przeciwnym wypadku krasnolud mógł nie brać słów Quintusa na poważnie. Tevinterczyk miał wrażenie, że grymas irytacji i niezadowolenia nie opuści jego twarzy do czasu gdy wkroczy na Głębokie Ścieżki i znów będzie sam w spokoju. Krasnolud cuchnął, ale czego innego mógł się spodziewać po slumsach? Tak czy inaczej, póki co nie miał zamiaru wypuszać z ręki karty którą był rudobrody, jakkolwiek dzika ona by była.
Wyciągnął opancerzoną dłoń i uścisnął prawice krasnoluda. Lokalni długobrodzi byli inni niż ci których spotykał w Imperium. Prawdopodobnie ze względu na odległość od centrum szczytu kulturowego, jakim był Tevinter. Co prawda, Orzammar i Imperium miało historie długiego i owocnego sojuszu handlowego, jak i momentami militarnego. Miasto krasnoludzkie było najprawdopodobniej jedynym miejscem, gdzie tevinterczyk mógł czuc się w miare swobodnie. Zwykły tevinterczyk, oczywiście. Quintus nie miał zamiaru ukrywać tego kim jest, równocześnie zbytnio się z tym nie obnosząc jak ozdobą. Kłamstwo to broń tchórzy i słabeuszy.
-Zatem, Tadku. Prowadźcie. - Odpowiedział krótko i sucho. Wciąż nie ufał krasnoludowi, ale zawsze lepiej być za plecami przynęty, niż przed nią.

Droga do Orzammaru była długa i męcząca, ale musiał się tam dostać, aby spotkać się z Quintusem. Cyran nie był pewien czy uda mu się bezpiecznie dotrzeć do celu, lecz Stwórca, lub jakiś inny bóg, najwyraźniej spojrzał na niego przychylnym okiem. Tevinterskiego szlachcica spotkał w momencie, kiedy ten planował wyprawę do Głębokich Ścieżek. Na całe szczęście, bowiem panicz Quintus właśnie miał dać się oszukać na złocie przez tutejszych, szczwanych kupców. Jednakże problem został rozwikłany dzięki wprawnej interwencji elfa i dłuższej rozmowie polegającej na przekrzykiwaniu się cenami, uwagami dotyczącymi produktów oraz ich właściwej ceny rynkowej. Po dobiciu targu Cyran wziął towary z uśmiechem i odwrócił się tylko po to by zobaczyć, że jego pan znika w oddali idąc za jakimś zataczającym się karłem, który z takiej odległości przypominał raczej włochatą, toczącą się kulę. Westchnąwszy głośno poprawił uchwyt na tobołach i pobiegł w ich kierunku.

Stosunkowo szybko dogonił Quintusa, co kosztowało go nieco wysiłku. Wyrównując oddech skłonił się z szacunkiem swojemu nowemu panu przy okazji dyskretnie ocierając pot z czoła.
- Wszystko zakupione, panie, jesteśmy gotowi do drogi. Mimo wszystko troska o wasze zdrowie i życie oraz uczucie powinności oddanego sługi waszego rodu nakazuje mi jeszcze raz próbować odwieść was od tego pomysłu. - Po tych słowach wyprostował się na tyle, na ile pozwalał mu niesiony bagaż. - Czy nie ma innego sposobu, mój panie? - Zapytał z nutą nadziei w głosie.

Jeśli był zaskoczony, z pewnością nie odbiło się to na mowie jego ciała. Quintus poświęcił rudobrodemu krasnoludowi chwile swojej uwagi, zanim przeniósł spojrzenie na elfa. Skinął mu oszczędnie głową, gdy poinformował go na temat kwestii zapasów i zakupów. Doskonale, zaoszczedziło to z pewnością Quintusowi czasu i nerwów.

Skrzywił się delikatnie, gdy usłyszał pytanie. Oczywiście, do sługi odzywał się swobodnie w ojczystej mowie Tevene. - Nie jesteś tu by wątpić w moje cele, Cyranie. Sposobów jest wiele.  Jednak tutaj z pewnością znajdę choć część odpowiedzi. Nie zamartwiaj się zbytnio, nie mam w planach oddalać się zbyt głeboko od samych Ścieżek. - Skinął krótko na krasnoluda, wskazując go elfowi. - Nie chce używać imienia Domu i naruszać ewentualnych relacji Orzammaru z Tevinterem, nieważne jak dobre są na ten moment. Z tego powodu będziemy musieli znaleść inne, mniej oficjalne wejście. To będzie twoim głównym zadaniem. Nie mam nerwów do rozmowy z lokalnymi brodaczami. Różnią się zbytnio od tych, mieszkających pod Tevinterem. -

Grymas Quintusa nie uszedł uwadze bystrym oczom elfa. Nie był zadowolony z jego pytania, ale Cyran musiał je zadać. Quintus niestety uparł się jak osioł, jeśli wierzyć słowom jego matki miał to od dziecka. Przydatna cecha, ale czasami mogła doprowadzić do zguby. Sługa miał nadzieję, że mag rzeczywiście nie ma zamiaru zbaczać z wydeptanych i w miarę doglądanych ścieżek. Mimo wszystko odczuwał wewnętrzny niepokój. Stwórca dostatecznie mu pobłogosławił pozwalając dotrzeć na miejsce bezpiecznie, wolałby więc nie nadwyrężać jego dobrej woli. Niestety, jak pan każe, sługa musi.

Cyran pokiwał głową. - Rozumiem, panie. - Odparł usłużnie spoglądając po chwili na krasnoluda, który wyjmował resztki wymiocin z własnej brody. - Ej tam, mości krasnoludzie, potrzebujecie pomocy? Wody może? Jeżeli zaś wszystko w porządku, to prowadźcie dalej. Jak bowiem wszyscy wiemy, czas to pieniądz!. - Podkreślił ostatnie słowo unosząc palec wskazujący ku górze i uśmiechając się przyjaźnie do brodacza, przy okazji idąc w jego kierunku. W myślach zaś zaklął szpetnie. Bardzo by się to podobało matce Quintusa, oczywiście w odpowiednich okolicznościach przyrody, czyli w alkowie. Swoją drogą fascynujące było to, że tak dystyngowana kobieta ma tak bezecne upodobanie, ale cóż, znał gorsze, niestety. Nie było to jednakże teraz istotne, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że pijany w sztok obdartus ma ich oprowadzić po jednym z najniebezpieczniejszych miejsc na tym świecie. Wyśmienicie, nic tylko już teraz podciąć sobie żyły, żeby oszczędzić późniejszych cierpień. Cyran miał więc nadzieję, że mag jest choć w połowie tak dobry jak mówiono. Inaczej będzie z nimi krucho. Elf już zaczynał tęsknić za swoimi codziennymi obowiązkami.

Pozwolił prowadzić swojemu elfiemu towarzyszowi, podążając w odmierzonej odległości półtora kroku za Nim i krasnoludem. Kostur miarowo uderzał kamień posadzki, w czasie gdy tevinterczyk powoli opanował grymas niezadowolenia na swojej twarzy. Obecność Cyrana oznaczało, że jednak nie udało mu się do końca pozostać niezauważonym ze swoją podróżą. Podejrzewał że rodzina będzie poinformowana, jednak nie że podejmie kroki. Z drugiej strony, nigdy nie miał nic do ukrycia. Niech matka wie, gdzie się znajduje. Piąty syn był dla Niej ważny dlatego, że był Trzecim i Ostatnim maginem tego pokolenia Tilani. Po drodze poinformował Cyrana o swoich celach, oczywiście swobodnie rozmawiając w Tevene. Znał tego niewolnika na tyle, by mu zaufać. Zresztą, przebył prawie całe znane Thedas tylko po to, by "pomóc" Quintusowi. To świadczyło wiele o lojalności.
Pozwolił zatem, by to elf zajął się rozmową z plebsem, w czasie gdy on pozostawał czujny na ewentualne zagrożenia i pułapki. W miejscu takim jak Kurzowisko, ostrożności nigdy za wiele.

Elf szedł za krasnoludem bacznie przyglądając się mijanej okolicy. Po części interesowała go krasnoludzka architektura, ale w większej mierze po prostu wolał pozostawać czujnym. Strzeżonego Stwórca strzeże, jak powiadali wierzący. W końcu pijana beczułka z nogami zaprowadziła ich do jakiejś tutejszej speluny. Dla miejscowych zaś pewnie był to najlepszy lokal jaki w życiu widzieli, nie podważał więc pochwalnych słów brodacza. Jeśli splunięcie do czary wywołało u Cyrana obrzydzenie, to w żaden sposób tego nie pokazał. Uśmiechnął się tylko do ich przewodnika i podszedł bliżej usłyszawszy ostatnie słowa krasnoluda. - To interesujące, co mówicie, brodaty przyjacielu. Ba! Świetnie się nawet składa, bo mój pan pragnie ubić interes. Jeśli mniemam tutaj zaś nie brakuje osób interesu, skoro to najlepszy lokal w Kurzowisku, prawda? - Uśmiechnął się jeszcze raz, tym razem bardzo przyjacielsko. Po chwili zaczął wypytywać krasnoluda o nieważne drobiazgi dotyczące miejscowego napitku, jadła i zwyczajów. Był na tyle blisko swojego rozmówcy, iż jednocześnie wtrącał między zdaniami szepty zawierające jego prawdziwe pytania do krasnoludzkiego przewodnika.
- Interesuje nas lyrium. Mój pan chce ubić interes. Z kim warto o tym porozmawiać? Poleć dobrze, a tobie też nie poskąpimy monet. - Wyszeptał Cyran między pytaniem o pieczeń z bryłkowca, a ulubione gry hazardowe tutejszych. Cały czas się uśmiechał, mniej lub bardziej przyjaźnie. Dokładnie obserwował także mimikę oraz zachowanie krasnoluda. Jeśli brodacz postanowi skłamać, nie mogło to ujść jego uwadze, inaczej sprowadzi na siebie gniew Quintusa, a dobrze wiedział, że magów lepiej nie złościć.