- No jasne! Kurde, no jacha! Pewnie! Różne biznesy, różne takie, powiedzmy, intrygi pieniężne, te sprawy w tym kierunku, to kurde, ba! No ho, ho. W sensie hono. W Kurzowisku jak nigdzie ugościmy tak bogatego kupca, co go panem można nazywać - ucieszył się brodacz, uśmiechając się przyjaźnie jak sam Cyran i rechocząc przy tym zza brody, a jego oczy zwęziły się dziwnie i dziko, nadając mu zwierzęcego, ba, nawet bestialskiego wyrazu, godnego najbardziej cwanego z cwaniaków. Wtedy też, Cyran wypowiedział swoją drugą kwestię, mianowicie, zapytał o lyrium.

Krasnolud przedstawiający się jako Tadek przystanął gwałtownie i obrócił się, otwierając szerzej oczy i niepewnie zaczął coś żuć, lecz po chwili przestał, więc co żuł - albo to połknął, albo było to zwykłe nic. Pokiwał głową i podejrzliwie przyglądał się to Cyranowi, to Quintusowi, a jego oczy i wyraz twarzy były teraz zupełnie odmienne, jakby wziął zimny prysznic, co raczej było nieprawdą, bardziej metaforą.

- Lyrium, powiadasz? - zapytał podejrzliwie, z rosnącym niepokojem, a może i strachem przyglądając się Cyranowi, a potem, dłuższą chwilę Quintusowi, po raz kolejny. Ślady po jego domniemanym alkoholowym maratonie zniknęły - czuć było od niego alkohol i trochę kiwał się na boki, ale na pewno nie tak, jak wcześniej. Zniknęły też jego Hyyyty.

- Na co Wam lyrium? - zapytał teraz pewniej, przystając przed lokalem, którego drzwi otworzył ktoś od wewnątrz.
- Lyrium? - zapytał szeroki, pokryty bliznami krasnolud odziany w czarny, skórzany kubrak i taki sam kaptur na głowie, który akurat wychodził. Za nim szło kolejnych dwóch ubranych podobnie, a Ci aż przystanęli słysząc pytanie o ten specyik - O, Teodor. Leci?

- Jako leci. Tu nie płynie. Jak tam śpiewa? - odpowiedział z pewnością siebie Tadek, jakby oczekując tego, że spotkają się przy drzwiach.
- Chujowo śpiewa, jak nie płynie. Lecimy - odpowiedział prowadzący orszak krasnolud i cała trójka wylała się na kamienny chodnik i poszła gdzieś tunelem.
- Lećcie - odpowiedział krótko Tadek.

Obrócił się do Cyrana podejrzliwie po raz już kolejny i zmarszczył się, jakby walcząc z myślami - Czyli Wy nie zwykli kupcy z powierzchni? Nie podróżnicy? Kto Wy tak to, skoro o lyrium wołacie? Wiecie, o co prosicie? - tutaj Tadek stanął w drzwiach, jakby zastanawiając się, czy wpuścić ich do środka, czy nie. Tadek był nagle niezwykle pewny siebie, jak na kurzela i krasnoluda o zapachu alkoholu i lekkim dodatku szczyn. Oparł ręce na bokach i spoglądał zmarszczony, wypinając chyba klatkę do przodu, bo brzuch mu jakby bardziej zwisał.

- Dobra, dobra. Niech będzie - przyznał brodacz marszcząc się po raz kolejny, po czym jakby od niechcenia machnął ręką - Jakby kto pytał, nie znamy się - powiedział poważnie i wszedł do środka lokalu, łypiąc oczyma za siebie. Zamknął od razu drzwi i słychać było jak jakiś ciężki skobel i inne mechanizmy dodatkowo zabezpieczają drzwi. Cyran nie mógł widzieć niskiego krasnoluda przez kratkę w drzwiach, ale i Quintus nie wyczuł tak dobrze już krasnoluda, bo ten, sądząc po dźwięku uderzających o kamień sandałów i zanikającej aurze wyczuwanej przez magię krwi, uciekł gdzieś do środka. Chcieli wejść na Głębokie ścieżki, zapytali o lyrium. Posłali elfa, by targował się dla maga z krasnoludami.

Zostali we dwójkę na tej dziwnej, kamiennej ścieżce, gdzie grupki krasnoludów po obu stronach, tam w tych dołach zaczęły im się badawczo, a nawet lękliwie przyglądać. Mogli ruszyć w każdym kierunku, albo w żadnym. Jak Quintus chciał otworzyć drzwi na Głębokie ścieżki, to najpierw musiał otworzyć zamek wytrychem. Wcześniej, z lokalu, nie było słychać nic. Teraz tylko podniesione głosy i okrzyki świadczące o kłótni, jak usłyszał najlepiej to Cyran. Głos Tadka był tutaj tym bardziej uległym. Widocznie sprowadzenie apostaty pod drzwi handlarzy lyrium i siedziby okolicznych zbirów nie spodobało się tym, którzy siedzieli w środku. Tak przynajmniej podpowiadał zdrowy rozsądek. Poza tymi drzwiami, wyżej w skale, pomiędzy kolumnami a dziwnym, kamiennym występem, szła półka skalna, do której ktoś zamontował małe okno prowadzące z ów lokalu. Na siłę mysz się wciśnie. Elf w sumie też. Dróg było wiele, a wyborów jeszcze więcej.

Mistrz oraz jego sługa w duchu musieli przyznać, że trafili na wyjątkowo dziwnego przedstawiciela brodatej rasy. Jeden z nich, niejaki Tedek, sprawiał wrażenie istnej miernoty, zupełnie nie wpasowującej się w swą hardą rasę.
Drzwi nadal stały zamknięte przed powierzchniowcami. Odgłosy awantury dobiegającej z wnętrza budynku szybko zamilkły, jakoby domniemani domownicy prędko zajęli się niesfornym problemem. Przenikająca cisza wzięła we władanie podziemną uliczkę, czasem zakłócaną przez odległe, pojedyncze odgłosy uderzeń ciężkich przedmiotów o kamień. Mimo zapewnień sługi, członek znamienitego rodu Tilani nie doczekał się żadnych rezultatów.
Mógł się zdenerwować.
Mógł, albowiem oddychał tym samym powietrzem, co tutejsze obdartusy. Dał szansę nędznemu robakowi, wyklętej ze społeczeństwa jednostce, która pod koniec okazała się zupełnie bezużyteczna. Zmarnował swój czas, a jego cierpliwość poddano próbie, zaś on nie należał do cierpliwych ludzi.
Cyran przemawiał mądrze, starał się uspokoić swojego pana. Instynkt podpowiadał mu, że istniała jeszcze nie jedna okazja, aby zadowolić Quintusa. Jako niewolnik znał wartość słowa wyższych od siebie i zdawał sobie sprawę, iże ich jedno słowo zdolne było zgładzić dziesiątki takich, jak on.
Mężczyźni w końcu wyszli z podejrzanego i względnie niebezpiecznego zakamarka. Poświęcili dłuższy moment na opuszczenie Kurzowiska. W tym czasie przyjrzeli się mieszkańcom, który z kamiennym wyrazem twarzy mijali ich. Bezkastowcy gnieździli się w przez siebie wykutych grotach i w ciasnych, kamiennych budowlach. Nierzadko ich ściany oraz sklepienia były scalone ze surowymi skałami ogromnej groty, która zaliczała się do jednej z wielu, tworząc w ten kompleks ogromnych jaskiń, mieszących w sobie potężny thaig. Paru krasnoludów, znajdujących się czternaście kroków od przemieszczających się Tevinterczyków, gromiło intruzów wzrokiem. Owłosione gęby zdradzały wrogie zamiary, z osadzonych głęboko w czaszce oczów biła istna pogarda. Odziani w tanie stroje, bez obuwia, odprowadzali przybyszów wzrokiem. Jeden z nich - a było ich czterech - skrzyżował potężne ramiona i splunął siarczyście. Jego kompan, stojący przy prawym boku, pokiwał głową z dezaprobatą. Cała grupa ledwo powstrzymywała ochotę sprania gładkich twarzyczek, ostatecznie zniechęcił ich broni. Broni kurewsko ostrych.

Tło muzyczne

Opuścili Kurzowisko. Pan i niewolnik wkroczyli do strefy rzemieślników, a stamtąd mieli już prostą drogę do wyjścia z podziemi. Majestatyczne kuźnie potrafiły zachwycić, albowiem z nieustannie rozpalonych pieców wyciągano rozgrzany do czerwoności metal. Najznamienitsi w Thedas kowale uderzeniami młotów płodzili iskry, a stal w podzięce wyśpiewywała swym stwórcom melodię pełną rytmicznym brzdęków. Ciągnące się wzwyż kominy znikały w mroku wnętrza góry. Garstka dumnych rzemieślników wystawiała swoje wyroby poza zakładami. Owocem ich wysiłku była wysokiej jakości broń, a ta szybko trafiała w rękę wojowników - nieustannie gotowych na starcia z pomiotami. Quintus wraz z Cyranem ominęli szerokiego w barkach wyznawcę Kamienia. Trzymał on w zębach drewnianą fajkę, pykając z niej. Dostrzegł nieznajomych, nawiązał z nimi kontakt wzrokowy. Rzemieślnik nosił na skórze ślady wykonanej roboty: jego wielkie jak garnki ręce oszpecały blizny po poparzeniach. Zmarszczoną facjatę zabrudzał czarny niczym węgiel osad. Krasnolud nosił na sobie fartuch oraz wykonane z grubej skóry spodnie. Czuby butów wzmacniały blachy.
Palacz fajki zmrużył oczy, surowe spojrzenie padło na szlachcica, lecz nie było ono wrogie. Wejrzenie istoty, która prawdopodobnie nigdy nie widziała słońca, wiecznie przygotowana na bój z pomiotami, pracująca dla wyższego dobra i sławy swej kasty. Ta po chwili kiwnęła głową na znak przywitania.
Niespodziewanie inny powierzchniowiec pojawił się w Orzammarze. Szedł ku rzemieślnikowi, który właśnie opróżniał kominek fajki z popiołu i zamierzał wrócić do pracy. Nadchodzący człowiek zatrzymał się przy Tevinterczykach, zdziwiony ich obecnością.
- Bądźcie pozdrowieni - sztywno się przywitał, raczej z powodu kultury, niż ochoty na rozmowę.
Mężczyzna był odziany w dobrej jakości kaftan. Posiadał pas rycerski okalający jego biodra, zahaczona o niego pochwa skrywała w sobie rękojeść o prostym jelcu. Nogi chroniły nogawice z utwardzonej skóry. Ten człowiek nosił porządne buty, z wysoką cholewą, ostrymi czubami i ostrogami przy pięcie. Jeździec.
Jego lico wyróżniały wyjątkowe oczy. Niezwykłe, szare tęczówki emanowały doświadczeniem. Czarną, przetłuszczoną czuprynę zaczesano do tyłu. Twarz o ostrych rysach, z mocno zarysowanym podbródkiem. Wysoka na sześć stóp persona z całą pewnością zaliczała się do grona wojowników, bowiem pokazywało to atletycznie zbudowane ciało.
Facjata woja zdradzała coś jeszcze: niepokój. Mąż siłował się z myślami, coś go niepokoiło, męczyło.
Szarooki ominął elfa oraz człowieka. Stanął przy krasnoludzie.
- Kerenie, przygotowałeś moją broń i zbroję? Jutro muszę być gotowy, nie mogę dłużej czekać - przemówił z trudem, pot spływał po jego czole.
Brodacz nieznacznie się uśmiechnął.
- Tak. Twój ekwipunek czeka - zaczął we wspólnym języku, z wyraźnym akcentem brzmiącym niczym lawina opadających kamieni. - Miecz naostrzyłem, zaś zbroja wytrzyma wiele uderzeń - zakończył zwięźle i konkretnie.
- Dziękuję, doceniam twoją pracę. Zawsze doceniałem, przyjacielu - podsumował smutno człowiek. Przez krótki ułamek czasu opanowała go słabość, niemniej szybko powrócił do pewnej siebie postawy. Był pogodzony ze swoim losem.
- Odwagi. Wróć do mnie jutro. Pomogę ci założyć pancerz. Teraz zaś obgadajmy pewne szczegóły...
Plecy bojownika zdobił haft symbolu Szarej Straży.

Odwaga. Po usłyszeniu słowa otuchy, Szary Strażnik spoważniał. Odruchowo spojrzał w kierunku prowadzącym do monumentalnej bramy, która oddzielała Orzammar od Głębokich Ścieżek. Tam, w porzuconych przez krasnoludy korytarzach, zalęgło się zło. Skryte w ciemnościach, drążące tunele do uśpionych potęg, zniewolone przez ich pieśń. Szarooki zmrużył oczy, ostateczny obowiązek go wzywał. W śmierci - poświęcenie.
- Dobrze. Zapłaciłem także za dodatkowe wyposażenie. Masz je? - zapytał oschle Strażnik, rozwijając temat zaproponowany przez rzemieślnika.
- Mam wszystko! - doniośle odrzekł krasnolud. - Targred sporządził mieszankę. Zamknął ją w trzech fiolkach. Obchodź się z tym ostrożnie, ponieważ po gwałtownym wstrząsie płyn zaczyna wydzielać ciepło. Chwilę później wybucha - każda wyrażana spółgłoska brzmiała jak tarcie stępionych ostrzy toporów. Keren żywo gestykulował, jego prawica trzymająca fajkę zakreślała w powietrzu półokręgi.
- Rozumiem... Nie potrząsać. - wojownik nieco skwasił minę. Cyran w mig rozszyfrował mimikę twarzy człowieka. Nie miał on zielonego pojęcia o alchemii, prawdopodobnie obchodziła go wyłącznie właściwość tajemniczej substancji - powodowała eksplozje. - Lepiej nie będę tego używał w niepewnych przejściach, bo gruz zwali mi się na łeb - mruknął do siebie.
- Nasz wyga skonstruował także lampę opartą na soczewkach z wyszlifowanych kamieni szlachetnych - mówił żywiołowo, dumnie opisywał działanie wynalazku znajomka. - Otwierasz wieko, walisz do środka łatwopalnego ustrojstwa, zapalasz i zamykasz. Miedzianym trybem regulujesz światło. To ustrojstwo jest w stanie skupić światło w konkretnym kierunku lub może rozświetlić kawałek terenu wokół ciebie - skończywszy wywód, z uwagą spojrzał wprost w oczy rozmówcy. W wejrzeniu kowala zapanowało poruszenie, czymś się zamartwił. Spostrzegł to wyłącznie elf, natomiast szlachcic nie zauważył w patrzałkach krasnoluda niczego wartego jego uwagi. Ot, zabrudzona, kanciasta morda.
- Dasz radę go odnaleźć? Przekażesz mu wieści, druhu? - niespodziewanie Kerenowi zadrżał głos, to nawet wyłapał dumny Quintus.
Strażnik zreflektował się, skrzyżował ramiona, popadł w zadumę. Tęgi wyraz malował jego facjatę.
- Kerenie, spróbuję. Od tygodnia paskudnie się czuję, traktuję każdy dany mi dzień jak ostatni. Jeżeli nie zdołam odnaleźć Rzeźbiarza Wspomnień, nie wiń mnie za to - z powagą przedstawił swoją sytuację. Złapał za ramię rzemieślnika. - Moja służba dobiega końca.
Umilkli. Obaj zdawali sobie sprawę z powagi sytuacji. Brodacz przywołał na usta paskudne przekleństwo, wyplute w ojczystym języku. Nie zamierzał dłużej się rozczulać. Poprawił fartuch i zabrałby się do pracy, gdyby nie wtargnięcie przedstawiciela rasy ostrouchych. Rzemieślnik potraktował go zupełnie neutralnie, natomiast Szary Strażnik zgromił spojrzeniem elfa. Przyłapał się na tym, że obcy podsłuchali rozmowę. Na szczęście, postawa niewolnika wyrażała szacunek, dlatego szarooki nieco złagodniał. Wysłuchał on Cyrana.
- Wołają mnie Senkara. Chcę, abyś tak do mnie się zwracał - Szary Strażnik wyjawił imię.
Senkara zareagował na zamaszysty ruch ręki długouchego, prędko skierował wzrok na magina. Przyjrzał się mu, bacznie badał go wzrokiem. Po chwili z uznaniem spoglądał w Quintusa, bowiem, zaiste, emanował on aurą, która zmuszała słabsze wole do posłuszeństwa. Urodził się jako pan, szlacheckie wychowanie sprawiło, że naturalnie podporządkowywał sobie jednostki. Ulepiono jego tożsamość tak, by władała.
Odziany w kaftan mężczyzna nie uległ całkowicie autorytetowi magina, lecz patrzył z nieukrywanym szacunkiem ku niemu. Szary Strażnik podświadomie wiedział, że musiał go respektować. Wojownik zbliżył się do Tevinterczyka i wyciągnął dłoń na znak powitania.
- Zatem, dlaczego zaszczycacie mnie swoją obecnością, panie Quintusie?