Czas wrócić po swoje

---

Uczestnicy: Roger Denhoff, Gust Rejvik Czas na odpis: 24 h

---

- Czarne Bagna -

Słońce już prawie zaszło. Większość porządnych i prawych mieszkańców Fereldenu gotowało się już do spania. Nazajutrz należało wstać i raz jeszcze w ciągu swego żywota wykonać odbywaną codziennie pracę. Do takich jednak nie należeli ani kamraci Rogera, ani rezydenci twierdzy, do której zmierzali ci pierwsi.
Denhoff dokładnie zaplanował całą tę eskapadę. Dotarł do informacji, iż w ruinach niewielkiego zamku, w którym niegdyś rezydowała jego rodzina, skryła się banda zbójów, plądrujących karawany kupieckie. Dalekie od traktu, ulokowane w trudno dostępnych rejonach fortyfikacje utrudniały ich złapanie i spacyfikowanie oddziałom straży miejskiej, bądź orlezjańskim kawalerom. Pięciu mężczyzn idących traktem wśród torfowisk nie byli jednak ani jednymi, ani drugimi.
Grupka znajdowała się na tyle daleko od zamku, że pozostawała niezauważona. Żaden z mężczyzn jednak także nie mógł określić, czy na zdewastowanych murach rozstawieni są strażnicy - w równych odległościach paliły się jedynie pochodnie.

Roger:
Kamraci męża w rogatym hełmie najwidoczniej zaczęli powątpiewać w sens dalszej walki, gdyż, usłyszawszy słowa Rogera, przestąpili z nogi na nogę i łypali co jakiś czas niepewnie na wodza. Ten jednak warknął:
- Stać, jak stoicie, albo własnymi flakami was nakarmię.
Wkrótce jednak samemu przyszło mu zareagować na słowa raubrittera najpierw parsknięciem, a potem gromkim śmiechem.
Na to wszystko z donżonu wybiegł mężczyzna około czterdziestki. Był całkowicie łysy, na twarzy zaś wymalowane miał czarne znaki, które najpewniej miały odstraszać odeń niepożądanych napastników.
- Co się dzieje? Słyszałem... - urwał, gdy dostrzegł pobojowisko.
- Krzyki? - wódz bandy wydał się ewidentnie usatysfakcjonowany takim obrotem spraw. - Ktoś nam złożył wizytę, Edanie, czy byłbyś skłonny odpowiednio [i]przywitać[i] naszych gości? Śmiem twierdzić, że my zrobiliśmy to w sposób nieodpowiedni i ten tu zacny pan jest niezadowolony z naszego przyjęcia.
Gdy mężczyzna w napierśniku i rogatym hełmie wyrzekł te słowa, ten drugi, łysy, uniósł dłonie ponad głowę. Zaczął mamrotać coś pod nosem, a Roger poczuł niemal, jak powietrze wokół niego zdaje się zmieniać wręcz swą konsystencję. Z palców mężczyzny strzeliły pierwsze iskry. Wkrótce rozwinęły się one w wiązki energii, łączące się po kolei ze sobą, tworząc powoli łańcuch elektryczności.

Joachim:
Olbrzym uniósł wysoko brwi, słuchając wywodu Orlezjanina. Nie tylko akcent miał specyficzny, ale i sam sposób mówienia. Nic więc dziwnego, iż z początku prostolinijny wielkolud zdawał się nie rozumieć go do końca.
Elf również nie pojmował chyba, co właśnie ma miejsce. Nie wiedział kompletnie, co myśleć o całej tej sytuacji - czy starzec próbuje go obrazić czy może wyswobodzić ich obu - albo siebie samego kosztem ostroucha (co w nieznanej chłopakowi historii zdarzało się nader często).
- Ale ja... - nie dane było mu dokończyć, gdyż uwagę wielkoluda przykuło coś innego, co znajdowało się za plecami Joachima.
Sam medyk mógł dostrzec nieregularne poświaty, padające na trawę i charakterystyczne trzaski. Nie potrafił jednak przypisać im konkretnego źródła.
Wielkolud zerwał się do biegu, nie zawracając sobie głowy jeńcem. Joachim znów został sam na sam z elfem. Tym razem jednak ten ostatni wyszczerzał oczy na to, co było nieosiągalne dla oczu Orlezjanina, nie bardzo przejmując się już jego obecnością.

Gust:
Krasnolud ledwie się podniósł i usłyszał niedaleko świst ostrza, mającego zapewne dosięgnąć wcześniej jego czaszki.
Dym zaczął powoli rozwiewać się, wkrótce wyłoniła się z niego sylwetka kobiety, która rozpoczęła natarcie na nieco zbitego jeszcze z tropu krasnoluda. Burak zareagował jednak odpowiednio na jego wezwanie i runął na kobietę, dosięgając ją szybciej, niż ona dobiegła do przysadzistego brodacza. Miecz mężczyzny niemal rozpłatał krtań rudowłosej, lecz ta w porę wykonała unik i przeturlała się, omijając Buraka. Wróciła do ataku na krasnoluda, w biegu wyciągając kolejny sztylet, który miał zastąpić ten, którym wcześniej rzuciła w swojego napastnika.