Czas wrócić po swoje

---

Uczestnicy: Roger Denhoff, Gust Rejvik Czas na odpis: 24 h

---

- Czarne Bagna -

Słońce już prawie zaszło. Większość porządnych i prawych mieszkańców Fereldenu gotowało się już do spania. Nazajutrz należało wstać i raz jeszcze w ciągu swego żywota wykonać odbywaną codziennie pracę. Do takich jednak nie należeli ani kamraci Rogera, ani rezydenci twierdzy, do której zmierzali ci pierwsi.
Denhoff dokładnie zaplanował całą tę eskapadę. Dotarł do informacji, iż w ruinach niewielkiego zamku, w którym niegdyś rezydowała jego rodzina, skryła się banda zbójów, plądrujących karawany kupieckie. Dalekie od traktu, ulokowane w trudno dostępnych rejonach fortyfikacje utrudniały ich złapanie i spacyfikowanie oddziałom straży miejskiej, bądź orlezjańskim kawalerom. Pięciu mężczyzn idących traktem wśród torfowisk nie byli jednak ani jednymi, ani drugimi.
Grupka znajdowała się na tyle daleko od zamku, że pozostawała niezauważona. Żaden z mężczyzn jednak także nie mógł określić, czy na zdewastowanych murach rozstawieni są strażnicy - w równych odległościach paliły się jedynie pochodnie.

Krzyk rozdarł nocne powietrze, gdy włócznia przebiła na wylot udo mężczyzny, który momentalnie upuścił nienaciągniętą do końca kuszę i chwycił za drzewiec, nie bardzo wiedząc, czy powinien wyciągnąć broń z rany, czy ją w niej pozostawić.
Roger spiął konia do ataku, na co wrogi mu jeździec wywinął własną bronią ponad głową, oczekując starcia. Kobieta uzbrojona w dwa ostrza zniknęła z ich najbliższego otoczenia i nie sposób było ją namierzyć.

Gust próbował sprowokować uzbrojonego w tarczę mężczyznę, aby ten wyszedł z wyrwy. Najwidoczniej ich napastnik nie był jeszcze na tyle pijany, aby dać ponieść się ferworowi walki, jeno czekał cierpliwie na ewentualny atak. Tymczasem kątem oka krasnolud mógł dostrzec nieostry zarys sylwetki. Kiedy odwrócił się w tamtym kierunku, jego oczom ukazała się kobieta o rudych włosach związanych w kitę, ubrana w skórzany, niekrępujący ruchów pancerz. Wyraz twarzy miała zacięty, nie wydawało się, żeby chciała odpuścić bez walki. Uniosła dłonie na wysokość klatki piersiowej i wycelowała ostrzami sztyletów w Gusta.
- Chodź tu, przykurczu! - wychrypiała.

Joachim ocknął się. Nie pamiętał, jak długo spał. W zasadzie w ogóle nie pamiętał zbyt wiele. Jedynie pulsujący ból z tyłu głowy przypomniał mu o tym, jak został ogłuszony przed skrępowaniem i przetransportowaniem go tutaj, w nieznane sobie całkowicie miejsce. Obudziły go odgłosy walki. Sam trwał przywiązany na stojąco do pala, znajdującego się w centralnej części jakiegoś niewielkiego zamku. Przed sobą miał niewielkich rozmiarów donżon, za sobą usłyszał krzyk ranionego mężczyzny. Zamroczony, dostrzegł wokół siebie kilku mężczyzn gotowych do ruszenia do walki w tamtym właśnie kierunku.

Roger:
Mężczyzna nie podejmował rozmowy. Obserwował jedynie poczynania swojego napastnika. Sam nie miał broni o takim zasięgu, jak włócznia, wobec czego można było spodziewać się jego reakcji. Nie miał większych szans w takim starciu, toteż spiął konia i uskoczył w bok, zanim jeszcze Roger zdążył do niego podjechać. Nim ten ostatni wyhamował, czy też zakręcił wierzchowca, bandyta rozpoczął natarcie od lewej strony mężczyzny, krzycząc przeraźliwie. W tym momencie w bramie zjawił się kolejny napastnik - mężczyzna w szyszaku, uzbrojony w krótki miecz i puklerz. Oczekiwał, oceniając, w którym momencie dołączyć się do walki.

Gust:
Burak posłusznie wykonał polecenie, koncentrując się na napastniku, czającym się w wyrwie. Powrócili do ścierania się, przypominającego bardziej wojnę pozycyjną.
Tymczasem ruda kobieta jedynie prychnęła, po czym doskoczyła do krasnoluda i wykonała niesymetryczne cięcie oboma ostrzami: prawym - od dołu ku górze, lewym - od prawej do lewej.

Joachim:
Krzyki raczej nie zdały się na nic. Mężczyzna był ignorowany przez tych, którzy najprawdopodobniej go porwali. No, może dopóki jeden z nich, dosiadający niedużego konia, rzucił w jego kierunku:
- Morda, psie! Tobą zajmiemy się po tym wszystkim!
Joachim dostrzegł jednak jakieś poruszenie między basztą a donżonem - najwidoczniej ktoś się ku nim skradał, próbując zaatakować z zaskoczenia. Podnieść alarm, czy może czekać na wyswobodzenie? A może ci, którzy próbują odbić zamek nie będą brać jeńców, a jego dotychczasowi rezydenci docenią, że medyk ostrzegł ich przed kolejnym niebezpieczeństwem...?

Roger:
Obuch kiścienia z łoskotem odbił się od tarczy Rogera, który mógł poczuć lekkie ukłucie w barku spowodowany obciążeniem przez pęd broni. Nie skończy się jednak żadną kontuzją, ani nawet pomniejszymi konsekwencjami, po prostu był to pojedynczy alarm organizmu, iż nie należy już bardziej obciążać kośćca.
Po wyprowadzeniu ataku napastnik wycofał się, jedynie na chwilę odwracając się do Rogera tyłem. Gdy ten ostatni rzucił włócznią, jeździec znajdował się już doń przodem, ale nie było czasu na ucieczkę. Ostrze wbiło się w lewe udo wierzchowca, na co ten zarżał przeraźliwie. Odruchowo stanął dęba, co wysadziło mężczyznę z siodła, lecz ból, jaki promieniował z kończyny okazał się silniejszy i zwierzę w końcu runęło na człowieka. Trzask łamanych kości, rżenie i wrzaski bólu zbijały się ze sobą w jedno, tworząc nienaruszoną symfonię rozpaczy. Patrząc na ten widowiskowy mord, drugi napastnik ewidentnie zwątpił we własne możliwości - w końcu mierzył się z potężnym, jak się okazywało, przeciwnikiem. Opuścił nieco miecz i tarczę, myśląc nad czymś intensywnie. Zanim Roger zdążył zaatakować, ten odwrócił się na pięcie i pognał w głąb zamku, krzycząc:
- Do broni!!!

Joachim:
- Do broni!!! - rozkaz (a może błagalna prośba wykrzyczana w panice) odwróciła uwagę bandytów od cienia majaczącego niedaleko nich.
- Wy dwaj - mówiący do pary ciemnoskórych mężczyzn, rosły mężczyzna w napierśniku, zakładający rogaty hełm wyglądał na dowódcę bandy. - Idźcie sprawdzić, czy coś się tam rzeczywiście czai. Ty - tu padło na jakiegoś młodego elfa, najpewniej świeżaka, - pilnuj tego dziada. I żeby nie kłapał zanadto paszczą. A jak go rozwiążesz, to sam cię do niego przywiążę i powiem chłopakom, że mogą robić z tobą, co tylko im przyjdzie do głowy. Reszta przygotować się!
Joachim coraz wyraźniej widział skradający się cień. Zdawał się mu coś pokazywać, jakby przykładał palec do ust...

Gust:
Syk wyrwał się z ust rudowłosej, gdy ostrze rozcięło nie tylko materiał jej stroju, ale również skórę. Mogła poszczycić się jednak nienagannym refleksem, bowiem drugie cięcie jej nie dosięgło.
- Ty skurwiały karle... - mruknęła, kilkoma susami odskakując na odległość trzech metrów od krasnoluda.
Kolejne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Krótka lustracja, silniejszy chwyt na rękojeści i sztylet pędzący w powietrzu w kierunku Gusta.

Roger:
Za olbrzymem w hełmie z rogami stało jeszcze dwóch wojaków - najpewniej byli to ostatni spośród rezydentów zamku. Sam herszt dzierżył oburącz potężny topór, podczas gdy reszta dobyła zwykłych ostrzy.
Roger stał u wrót bramy. Nieopodal - dokładnie tam, gdzie krasnolud i Burak mieli przebić się przez wyrwę w murze. Stał jednak za daleko, aby dostrzec, co dzieje się na wieży, na której ulokował się Dziewiątka, lecz spełnił on swoje zadanie, eliminując z walki wszystkich bandytów, którzy mogliby zaszkodzić jego trupie z dystansu. Po chwili przyglądania się, dało zauważyć się ciemny kształt do złudzenia przywodzący na myśl ludzkie ciało, pędzące ze szczytu baszty ku ziemi.
Herszt tymczasem zaśmiał się gardłowo.
- W takim razie zwołaj swoich kamratów - chętnie zobaczymy szubrawców, którzy wtargnęli do naszego zamku!
Wtem za plecami bandytów dało się usłyszeć dwa krzyki, które ucichły tak prędko, jak się podniosły. Za plecami herszta dało się dostrzec poruszenie niepewności.

Joachim:
- Nie mogę - elf uciął prędko, siadając na piętach niedaleko więźnia.
- Uciekłeś? Wtedy najpewniej straciłbym łeb. Nie wyglądasz na takiego, co potrafi wyswobodzić się z więzów Yeny - prychnięciem skwitował pomysł medyka, po czym wziął się do ostrzenia sztyletu.
- Lepiej niczego nie próbuj. Jeśli okażesz się przydatny, szef prawdopodobnie przyjmie cię do grupy. Ale jak będziesz próbował kombinować, to możesz zacząć modlić się, aby trupa zdecydowała się pozbawić cię głowy w pierwszej kolejności - pobłyskujące w ciemności oczy zaczęły wyglądać bardziej straszliwie, niż Joachimowi mogło się wydawać wcześniej.
Wtem jednak usłyszeli odgłosy walki z miejsca, do którego udało się dwóch bandytów. Dwa głosy splatające się w krzyku, ucichły równie szybko, co się podniosły.
Z mroku wyszedł postawny mężczyzna, dzierżący zakrwawiony miecz. Elf poderwał się na równe nogi i wycelował sztyletem w jego kierunku. Widać było jednak, że się boi.
- Ej ty - olbrzym rzucił do Joachima, zupełnie ignorując jego strażnika, któremu głos zdawał się uwięznąć w gardle. - Coś ty za jeden?

Gust:
Unik udał się, lecz rudowłosa nie zdała się być tym faktem ani zaskoczona, ani zirytowana. Uśmiechnęła się jedynie pod nosem, a w jej lewej dłoni krasnolud dostrzegł kulę rozmiarów słusznej pięści.
Kula wylądowała między jego nogami, eksplodując, a z jej wnętrza wydobył się potężny obłok białego dymu - paskudne wynalazki magów.
Gust stracił wszystko z oczu, a we mgle dojrzał jedynie zarys kobiety, która w mgnieniu oka znalazła się za nim i uraczyła go solidnym kopniakiem w plecy.
W tej chwili do uszu krasnoluda dobiegły jeszcze dwa dźwięki - huk ciała uderzającego z wysokości o ziemię oraz krzyk mordowanego tarczownika z wyrwy.