Co kryje las

---

Uczestnicy: Vashta

---

- Las Brecilian - zachód, wieś u wejścia do lasu -

Rząd koślawych chałup, glinianych obórek i solidniejszych nieco spichrzy ciągnął się wzdłuż błotnistej drogi. Gdyby zajrzeć do jednej z chat przez szpary w zabitym deskami oknie dało by się ujrzeć panujący tam ład i porządek. W pustych stodołach nie było żadnych zwierząt, choć resztki zboża zalegały polepy, a beki z kapustą stały po kątach. Zdawało się, że coś wszystkich mieszkańców tej wsi wypłoszyło z domów, zmusiło do odejścia. Raczej nie wojna, ani zaraza, nie było żadnych widocznych śladów, które Vashta mogłaby dostrzec mijając kolejne chaty. Wieś pusta lub nie – pierwsza to ludzka siedziba, którą widziała od dłuższego czasu.
Koń stąpał powoli, ostrożnie stawiając kopyta na podmokłej ścieżce. Kończyły się roztopy, słońce z każdym dniem mocniej prażyło skórę. Ptaki wiły gniazda, obudziły się niedźwiedzie, gubiły sierść lisy, wilcze watahy rozlazły się po lesie. Ciężko jest w taki czas wędrować, ale i pięknie, gdy każdy poranek przynosi świat inny, cudowniejszy.
Zapadał zmrok. Deszcz, który spadł wcześniej tego dnia spowolnił wędrówkę Vashty. Być może to miejsce nadawało się by odpocząć, czy skryć się przed mrokami nocy. Nim jednak zdążyła cokolwiek zadecydować zauważyła ruch w jednym z budynków. Chata nie różniła się on niczym od pozostałych budowli, okna i drzwi również zabite dechami, do tej pory wyglądała na opuszczoną. Teraz jednak Vashta zza krzywo przybitymi deskami dostrzegła osobę, a gdy ta dostrzegła ją, jęła natychmiast szarpać się ze sztachetami. Gdy tajemniczy osobnik zrozumiał, że nie jest to takie łatwe zadanie zaczął krzyczeć do siedzącej na koniu kobiety.  
- Musisz zejść z drogi! – Jego głos był ochrypły, mówił szybko, pozwalając  sobie jedynie na krótkie przerwy by zaczerpnąć oddech. - Musisz się natychmiast schować! Do środka! Szybko, do środka, póki nie jest za późno. Niedługo to coś przyjdzie, a wtedy niech Stwórca ma nas w opiece.
Kilka desek z głuchym stukotem spadło na ziemię. Zza pozostałych, wciąż przybitych do framugi, wyglądała pomarszczona twarz. Krzaczaste, siwe brwi niemal kompletnie przysłaniały jego szeroko otwarte oczy. Białe włosy, których niewiele już mu pozostało niezgrabnie zasłaniały ciemniejsze plamy na jego łysej czaszce. Był niewysoki, jednak sądząc po tym z jakim uporem wyrywał deski starość jeszcze nie odebrała mu wszystkich sił. Jego twarz i ruchy wskazywały, że rzeczywiście się czegoś obawia. Co jakiś czas odrywał wzrok od desek i nagłymi ruchami głową rozglądał się wypatrując czegoś. Zaś spojrzenie, którym obdarowywał dziewczynę oprócz przerażenia wyrażało prośbę.
Wokół Vashty oprócz tej dziwnej sceny nic się nie działo. Wszystkie budynki pozostały w tym samym stanie, który zastała wjeżdżając tutaj, okoliczne drzewa lekko kołysały się od wiatru. Koń również wyglądał na spokojnego, nic go nie płoszyło. Całą tę melancholię zakłócał starzec w zabitym dechami budynku, który błagał Vashtę, by ta weszła do środka.
- Szybko! – znów powtórzył spoglądając na nią swymi ślepiami.

Starzec mocno szarpnął za ostatnią deskę przybitą do framugi okalającej drzwi. Barykada znajdowała się po wewnętrznej stronie, dlatego podróżniczka domyślała się źródła wywołującego trzask drewna. Okna zabito od zewnątrz. Vashta nie od dzisiaj przemierzała szlaki, od razu spostrzegła oznaki mogące wywołać w niej niepokój: drewniane osłony poprzebijano do okien krzywo, niechlujnie. Niektóre gwoździe nadal wystawały, nieprzybite do końca.
Nie przywitał ją nikt poza druzgotanym starcem.
Zapiszczały nienaoliwione zawiasy. Pisk po chwili umilkł, potem hałasowały silne podmuchy powietrza. Przedzierały się przez szpary ścian chałup, popychały pobliskie derenie, zmuszając je do szelestami listkami.
Drzwi stały otworem. Wyszedł z nich samotny domownik.
- Potwór! - wrzasnął dziad z trwogą na ustach.
Jego podkrążone oczy zdradzały oznaki zmęczenia. Drżał, z ledwością powstrzymywał najgorsze skutki strachu: kompletną panikę.
Miał na sobie lniany strój roboczy, który ciasno przylegał do jego torsu. Szerokie barki mężczyzny oraz duże, żylaste dłonie dawały znać awanturniczce, iże patrzyła na starszego chłopa, który wiedział, czym jest ciężka praca.
- Nie ma tu miejsca dla konia! - syknął wrogo, jakby obecność wierzchowca drażniła go niezmiernie. - Jedynie przyciągnie na nas kłopoty! Przegoń go i wchodź do środka czym prędzej albo uciekaj!
Nagle chmara ptactwa opuściła korony drzew lasu, czmychając w niebo. Kurki głośno zakrakały. Koń prychnął i uderzył kopytem o ziemię.
Siwowłosy zamarł bezruchu niczym spetryfikowany. Patrzył w niedaleką granicę kniei - oddalonej rzut kamieniem. Rudowłosa poszukiwacza w mig rozczytała tę emocję jak słowa z księgi. Chłop był na skraju paniki. Wiedziała że za moment mężczyzna zupełnie ją zignoruje i zajmie się wyłącznie sobą.
Czego się bał?