- Nie ja ich tutaj zapraszałem... A i tak za to zapłacę! I jak mam według Ciebie mówić, do cholery? A co, jeśli mam rację i zostałem otruty? Co, mam mówić z sensem? Jakim sensem?! Jak tu mieć sens? Gdzie logika, gdy możliwa śmierć puka. Nie ma ratunku... Może przesadzam, nie wiem. Da się to sprawdzić? Proszę, Mistrzu Dynalu, pomóż mi... Może mi się to ubzdurało, ale nie mogę przecież ryzykować, musimy to sprawdzić czym prędzej. Nie wiem, upuść mi krwi, nie wiem... - zaczął mówić z coraz bardziej rosnącym niepokojem i strachem w głosie, faktycznie wzbudzając sobie lęk podobny temu, jaki ma, gdy boi się o własne życie. Uwierzył w to, że jest otruty i zaczął oddychać trochę szybciej i płycej, brwi wyginając pod specjalnym kątem smutku i rozpaczy, a usta zostawał otwarte w geście niewiedzy i natłoku słów, które powstrzymywał.

- Skąd ona mogła mieć truciznę? A co, jeśli nie chodziło o mnie, a kogoś innego? A co, jeśli chodziło o ojca? Każdy może być w niebezpieczeństwie, ale on... Tata nie może umrzeć - zaczął mówić jakby do siebie, a tak jakby faktycznie w kierunku Borda, spoglądając w jego oczy, chociaż słowa te były przeznaczone dla Dynala, by przekazać mu tą sugestię i zaszczepić w nim myśl "ona", w połączeniu z wcześniejszą sugestią o tym, że to nie on zapraszał tu Orlezjan. Użycie słowa tata powinno wzmóc bezbronny wykaz słów - musiał wywrzeć na Dynalu wpływ faktycznego przerażenia, co powinno być stosunkowo prostsze. Co zaciekawiło Altarisa, Dynal również wysłał sugestię co do Orlezjan, którzy tutaj gościli i widocznie pałał do nich niechęcią. Być może to być jednym z ogniw, które poprowadzą go do dowiedzenia się teraz tego, czego potrzebował. Zdobyć zaufanie i współczucie Dynala, a potem informacje, "kto mógł to zrobić".

Nie przypominał sobie, kiedy po raz ostatni był w tej pracowni, więc możliwym było, że nie był tutaj nigdy. Faktycznie, było dość przestronne i obiecujące, chociaż strasznie obce i nieznane w oczach kogoś, kto kompletnie nie znał się na alchemii i miksturach. Być może Gorin byłby w stanie powiedzieć cokolwiek na temat tej pracowni. Półmrok tam panujący był pomocny w jego zamierzeniach, ale nie mógł pozwolić, by półmrok stał się też jego wrogiem - gdyby wziął miksturę na przeczyszczenie, omyłkowo, to byłaby to raczej wpadka. Ale takie sytuacje zdarzały się na szczęście rzadko. Rzadko.

Chociaż z dozą strachu i powątpiewania, to pozwolił się naciąć, chociaż podczas wykonywania tego nacięcia uważnie śledził ruch ostrza w dłoni Mistrza Dynala. Buteleczki były zdecydowanie daleko, a co najważniejsze, były uporządkowane i podpisane - zabranie którejkolwiek na pewno by go ujawniło i zapewne skazało, jeśli nie na śmierć, to wydziedziczenie. Dynal jest wierny Howe'om. Nie lubi jednak Orlezjan. Niestety zapewne wierny jest ojcu.

- Chciała mnie kupić... Myślała, że nabiorę się na jej czułe słówka, jak to Amarant jest pięknym miastem w porównaniu z Val Royeaux... Jakaś kpina. Byłem głupi, że przez tą krótką chwilę przestałem uważać - powiedział ponownie, jakby do siebie, ale tym razem bardziej stanowczo i intuicyjnie już w stronę Mistrza Dynala, ze smutnym wyrazem twarzy pełnym wyrzutów sumienia spoglądając na dłonie i plecy alchemika, gdy ten coś przygotowywał.

- Nie wiem. Smak, zapach... Wiem, że po kilku chwilach zrobiło mi się słabo i pobladłem. Ale w takim wypadku raczej powinno już działać mocniej. Musieliby sprowadzić truciznę spoza Amarantu? - tutaj zapytał nagle czujnie, jakby podejrzliwie wymyślając jakiś podły plan przeciwko Orlezjańskim najeźdźcom i tym, którzy go otruli. Nie mogę pomyśleć, że córka seneszela chciała mnie otruć przyjął do wiadomości w myślach - Czy może jest ktoś, kto mógł im to sprzedać? Ja już się tym zajmę. Trucicieli nie ukarzę. Nie w moim to zasięgu. Ale o dostawców ja się już postaram, Mistrzu Dynalu... Chyba bredzę. Może przesadzam, ale strach przed śmiercią jest chyba naturalną koleją rzeczy - zaśmiał się nerwowo na sam koniec, chociaż jego głos lekko się załamał, a on zatroskany spojrzał w kierunku okna. Próbował sobie przypomnieć, w jakim miejscu położone jest to okno względem zamku, a także szukał faktu, który powiedziałby mu, czy okno ma jakieś zamknięcia od wewnątrz. Kwestia otwarcia go była ważna - Mógłbym otworzyć okno? Wstyd byłby zemdleć. Ale lepiej tutaj, niż tam - zażartował niepewnie.