Zaczepione dziewczę aż podskoczyło, zaczepione przez Aeryn.
- Och... Proszę o wybaczenie, panienko, wystraszyłaś mnie - zaśmiała się nerwowo, ale widząc delikatny uśmiech córki swego chlebodawcy, nieco się rozluźniła.
- Z tego, co wiem, arl Tarleton nie wychodził ze swoich komnat przez cały czas trwania biesiady. Waszej matki nie ma jednak jeszcze w zamku. Prawdopodobnie wróci lada moment. Z tego, co wiem, chciała nieco odpocząć i poszła z kilkoma dwórkami na targ.
Jeśli Aeryn podziękowała za udzielenie informacji, służka dygnęła nieporadnie i wróciła do wypełniania swoich obowiązków.

Spod bram siedziby Niedźwiedziego Rodu Aeryn dostrzegła idący ku jej domowi konwój. Jego centrum stanowiła arlessa Elanora we własnej osobie. Wokół niej kroczyły cztery dwórki. Za wszystkimi kobietami z kolei - kilku elfów, niosących obfite zakupy. Wszystkie te osoby otoczone były ciasnym kręgiem żołnierzy desygnowanych niedźwiedzim herbem ich chlebodawcy - gwarant bezpieczeństwa i efektu psychologicznego na potencjalnych napastnikach czy desperatach, chcących mścić się na Howe'ach za niedolę, jaka spadła na Ferelden.
Arlessa nie od razu dostrzegła swoją córkę - taka zajęta była rozmową z jedną ze swych służących. Dopiero gdy podeszły bliżej, Aeryn znalazła się w polu widzenia Elanory.
Pani Amarantu co dzień miała problem z odpowiednim doborem stroju i biżuterii. Mąż nakazywał jej wplatać do swojego wizerunku orlezjańskie motywy, co wbrew pozorom nie spotkało się z aprobatą jego małżonki - Fereldence z krwi i kości. Wychowana w Popielnej Strażnicy, podobnie jak jej rodzeństwo, obecna arlessa żyła w cieniu Mroźnego Grzbietu z jednej strony i Głuszy Korcari z drugiej. Wulffowie - panowie Zachodnich Wzgórz - zawsze znani byli ze swej siły, manifestowanej zarówno przez długoletnie wojny z barbarzyńcami, ale także choćby i ich symbol herbowy: bordowy byczy łeb na czarnym tle.
Elanora również nigdy do najsłabszych nie należała, lecz zamieszkanie na drugim końcu kraju, z dala od najbliższych, przy boku mężczyzny, do którego nie pałała żadnym uczuciem sprawiły, iż młoda jeszcze wtedy arlessa opadła z sił i nie w głowie były jej jakiekolwiek boje. Teraz, kiedy jej piękne, kasztanowe włosy przeplatać zaczynają pojedyncze pasemka siwizny, nie szuka już oswobodzenia, a stabilizacji - bez względu, jaką miałaby przyjąć ona formę.
Z tego też względu odzienie pani Amaranthine można uznać śmiało za nieco synkretyczne. Kształt pozostał typowo Fereldeński - długa, wąska, prosta suknia, wyzbyta jakichkolwiek rozkloszowań czy zbyt skomplikowanych ozdób. Jedynie bufiaste rękawy dodawały jej z lekka wyniosłości. Oprócz tego na suknię narzucona była jeszcze warstwa okrycia wierzchniego, rozciętego u dołu i wypuszczonego z tyłu jako peleryna. Materiały, których użyto do wykonania tej osobliwej kreacji sprowadzone zostały z Orlais, przez co - miały również ichnie barwy. Dało to niemal piorunujący efekt połączenia dwóch kompletnie przeciwstawnych sobie stylów - Fereldeńskiej wojowniczej surowości i Orlezjańskiej salonowej ekstrawagancji. Włosy arlessy upięte były jednak w klasyczny dla tej strony Mroźnego Grzbietu sposób - potężny kok na tyłach głowy, przyozdobiony wstęgą i drobnymi koralikami.
- Aeryn, moja droga - matka wydała się być przejęta, gdy jej kondukt wreszcie zatrzymał się przed córką. - Dlaczego opuściłaś dom? Nie bawisz się na biesiadzie? Sądzę że ojciec byłby uradowany, mogąc spędzić trochę czasu w tej scenerii ze swą córką przy boku, nie uważasz? - delikatny uśmiech rozświetlił nieco blade lico kobiety.