Przesłuchanie: Na krańcu ostrza

---

Uczestnicy: Jukka Czas na odpis: 24h

---

- Twierdza Kinloch, Lochy -

Została zaprowadzona w dół twierdzy do lochów, od razu, gdy tylko wysiedli z łodzi, która odstawiła ich na środek jeziora. Dwaj templariusze trzymali ją pod ramionami, zdecydowanie nie obchodzili się z elfką łagodnie. Traktowali ją tak, jakby była mało istotnym towarem, który trzeba było odstawić w konkretne miejsce i zając się następnym, lub - co gorsza - zwłokami, których nikt inny nie chciał tykać i chcą pozbyć się jej na tyle szybko, by nie przesiąknąć odorem rozkładanego mięsa.
Lochy nie wyglądały zbyt zachęcająco, więc dobrze spełniały swoją rolę. Jako, że twierdza znajdowała się na środku jeziora, było w nich pełno wilgoci, mchu i pleśni, która osadzała się na kamiennych ścianach. Gdzieniegdzie zwisały pojedyncze kajdany, które powoli zżerała rdza. To samo było z metalowymi prętami krat cel, które mijali, chociaż one nadal sprawiały wrażenie wyjątkowo solidnych.
Templariusze zaciągnęli ją do niewielkiej celi i rzucili na ziemię, jak zwykły worek ziemniaków. Tylko nie takich młodych i smacznych, a bardziej jak starych i nie nadających się do jedzenia przez kogokolwiek lub cokolwiek co w jakikolwiek sposób szanuje swoje kubki smakowe. Można było więc z całą stanowczością stwierdzić, że nie traktowali jej jak księżniczkę. Czemu się dziwić? Dla nich była ona tylko kolejną maginką odszczepieńcem, która nie została odstawiona do Kinloch, gdy tylko uaktywnił się jej talent magiczny, tak jak Stwórca przykazał. Do tego wszystkiego była elfką, co w połączeniu z magią w hierarchii klasyfikowało na miejscu dokładnie pod butem templariuszy. Czyli tam, gdzie się obecnie znajdowała.
Mogła czuć się zdecydowanie nieswojo. Pomijając fakt jak została potraktowana i to, w jakim miejscu się znalazła, templariusze zadbali o to aby pozostało jej tylko tyle energii magicznej, aby im nie zemdlała. Dlatego też wszelkie próby rzucania czarów mogła darować sobie już na starcie, o ile nie chciała, by urwał jej się film i cała reszta pozostała jedynie czarną plamą.
Cela, w której się znajdowała była niewielka, niezwykle ponura i wilgotna. Krople wody co jakiś czas kapały z nierównego sklepienia, rozbrzmiewając echem. Solidne, metalowe drzwi były tylko miejscami pokryte znikomą ilością rdzy, dlatego też można było przypuszczać, że zostały wstawione stosunkowo niedawno.

Minęło trochę czasu zanim mogła usłyszeć wyraźne kroki zbliżające się do jej obecnego miejsca pobytu. Metalowe drzwi zaskrzypiały okrutnie i w progu stanął mężczyzna o kruczoczarnych, kręconych włosach i wyjątkowo nieprzyjemnym spojrzeniu. Wraz za nim weszło jeszcze dwóch templariuszy oraz kilka innych osób, które były odpowiedzialne za przyniesienie dwóch krzeseł, niewielkiego stolika oraz pełnego dzbana i kubka. One jednak zaraz wyszły, pozostawiając jedynie templariuszy i skrybę, który to miał za zadanie spisywania przebiegu przesłuchania.
Komendant Maxius Tolh popatrzył na elfkę, a potem usiadł na jednym z krzeseł. Skryba zajął drugie i otworzył potężną, oprawioną w skórę księgę, którą trzymał pod pachą. Z kieszeni płaszcza wyjął pióro i kałamarz. Nie musiał czekać długo na powrót osób odpowiedzialnych za umeblowanie tego miejsca, bo już po chwili pędzili ze świecznikami, które miały całkowicie nowe, woskowe świece. Po chwili pomieszczenie to stało się o wiele bardziej oświetlone i młoda magini mogła przekonać się, że tam gdzie się obecnie znajdowała, leżało na wpół przegniłe truchło szczura. To wyjaśniałoby nieprzyjemny zapach, który mogła poczuć.
Maxius Tolh nalał sobie wody do kubka i wypił ją całą jednym haustem, wzdychając przy tym zadowolony. To była jedna z osobliwych, nieoficjalnych tortur (bo przecież nie mogli torturować magów), jakie używali templariusze. Jak tylko schwytali jakiegoś apostatę, nie dawali mu nic do picia, a za jedzenie musiały mu starczyć niewielkie suchary.
- Możecie zaczynać. - Polecił skrybie, a ten skinął głową i zabrał się do zapisywania pierwszej strony.
Komendant popatrzył przez chwilę na elfkę, potem na dwójkę templariuszy stojących przy zamkniętych drzwiach, westchnął, tym razem bardziej ze znużenia i zabrał się do przemowy.
- Apostatko. Za praktykowanie magii poza kontrolą Zakonu zostałaś schwytana i pozbawiona mocy przez templariuszy a następnie przetransportowana do Twierdzy Kinloch w Fereldenie na przesłuchanie. Sala, w której się znajdujesz jest obłożona zaklęciami oraz glifami antymagicznymi dlatego też nie będziesz zdolna rzucać jakiegokolwiek zaklęcia. Jeżeli zdecydujesz się na zachowanie agresywne wobec kogokolwiek z nas, uznajemy cię za nienadającą się do współpracy i skazana na śmierć w trybie natychmiastowym - mówiąc to spojrzał w kierunku templariuszy, dając jej do zrozumienia, że to jeden z nich ją zabije jeżeli czegokolwiek spróbuje. - Masz prawo i obowiązek odpowiadać na wszelkie postawione ci pytania. Twoje odpowiedzi muszą być wyczerpujące, na ich podstawie zdecydujemy jaki los cię czeka. Skrybo, zapiszcie, że więźniowi została przedstawiona jej sytuacja oraz zapoznała się z prawami jakie jej przysługują.
Skryba skinął głową i zaczął skrobać piórem po kartce.
- Jak się nazywasz, apostatko? - Maxius zadał jej pierwsze z pytań.

- Mów wyraźniej - rzucił komendant, podnosząc nieco głos. - I wstań prosto, jak rozmawiasz z templariuszami. Zapiszcie, Apostata Jukka Cepheus, elf. Wiek... - Przerwał i spojrzał na dziewczynę. - Napiszcie, że dojrzewający.
Skryba skinął głową i posłusznie zapisał wszystko w protokole przesłuchania. Widać miał już do czynienia z Maxiusem i wiedział, że nie należy się wtrącać, a zwyczajnie wykonywać polecenia i zakończyć to przesłuchanie najszybciej jak się da.
Maxius jednak się nie spieszył. Wręcz przeciwnie, popijał wodę, przyglądał się elfce, cmokając przy tym lekko. Zupełnie tak, jakby zastanawiał się nad tym co by tu dalej z nią zrobić. W końcu jednak spostrzegł wyczekujący wzrok skryby. Cmoknął raz jeszcze i wyjął delikatnie pogiętą kartkę papieru, którą następnie rozłożył i zaczął pobieżnie przeglądać jej zawartość.
- W raporcie, który otrzymałem - zaznaczył ostatnie słowa, upewniając się, że dziewczyna widzi ową kartkę będącą raportem - jest napisane, że stawiałaś opór podczas zatrzymania i aresztowania przez templariuszy. Nie wiesz apostatko, że za te czyny magów pozbawia się życia lub poddaje rytuałowi wyciszenia, co jest nawet gorsze od śmierci? Nie tolerujemy tu takich jak ty. Pozostawionych bez nadzoru, puszczonych samopas, Stwórca wie gdzie i co robiliście przez cały ten czas. A może jesteś maleficari, hm? Parasz się magią krwi apostatko? To dlatego utrudniałaś templariuszom wykonywanie ich obowiązków? Nie chciałaś zostać złapana na bluźnierczych rytuałach?
- Ekhm... - Skryba nie wytrzymał i przerwał tyradę komendanta, który to spojrzał na niego nieprzychylnym wzrokiem. - Komendancie, czy mogę prosić o trzymanie się protokołu przesłuchania? Dziękuję uniżenie.
Maxius westchnął przeciągle i wrócił do swojej poprzedniej pozycji, wygodnie opierając się o krzesło i zakładając nogę na nogę.
- Opowiedz nam jak zostałaś schwytana przez templariuszy. - Maxius spojrzał na skrybę, a ten skinął mu lekko głową i zapisał na kartce: "Zeznania przesłuchanej".

Komendant Maxius podrapał się po brodzie i przez jedną, maleńką chwilę, jego spojrzenie było całkowicie puste. Potem zaś napił się raz jeszcze wody (głównie z pobudek psychologicznych, nie faktycznego pragnienia), a następnie przetarł palcami kartkę papieru, którą miał przed sobą i posłał ją w stronę elfki. Gdy ta by na nią spojrzała, mogłaby dostrzec, że jest całkowicie pusta, nie licząc dwóch niewielkich śladów po kroplach wody.
- Proszę pod zeznaniem zapisać, że apostatka przyznaje się do winy i użycia broni, którą raniła jednego z templariuszy, a następnie posługiwania się magią - Maxius rzucił to jakby od niechcenia i opadł z powrotem na krzesło. - We wnioskach napisać, że apostatka jest agresywna i rozwiązuje problemy metodą siłową.
Wtedy też ponownie zaszczycił elfkę swoim wzrokiem, przypatrując się jej nieco dokładniej, chociaż nie bez pewnej dozy odrazy. Cmoknął kilkukrotnie zanim zdecydował się odezwać.
- Jawny atak na templariusza, to jawny atak na Zakon. Prawo jest jednoznaczne i surowe w tej kwestii, a jego nieznajomość nie zwalnia z jego przestrzegania - dodał na końcu, jakby uprzedzając możliwe słowa elfki mające na celu obronę. - Wiesz na czym polega rytuał wyciszenia? Odcina maga od Pustki, od krainy snów. Pozbawia go magicznej mocy, ale też wszelkich emocji i człowieczeństwa. Mag staje się żywą lalką, wykonującą polecenia.
Odwrócił od niej wzrok i przeniósł go na skrybę, który właśnie kończył zapisywanie kolejnej strony.
- Ocena więźnia?
- Tak - Maxius skinął głową.
Skryba również to zrobił i zabrał się do ponownego skrobania piórem po kartce, wcześniej namaczając je w atramencie.
- Opowiedz wszystko to, co tyczyło się twojej nauki magii. Chcę wiedzieć kto cię uczył i czego. Co potrafisz zrobić i jakie szkoły magii nie są ci obce. Mów o wszystkim co tyczy się magii. Dobrze ci radzę nie pomijać niczego, prędzej czy później i tak się dowiem, a w twoim przypadku polecałbym zdecydowanie "prędzej".
Wbił w nią wzrok i wyczekiwał na odpowiedź. Rozbudowaną, w pełni go satysfakcjonującą odpowiedź.

Sprytna elfka szybko się uczyła. Maxius nawet uniósł nieznacznie kąciki ust, ale tylko na chwilę, gdyż zaraz powrócił do poważnej, nieco znudzonej miny, którą to miał przez cały czas. Zerknął na skrybę, czy ten aby skrzętnie wszystko zapisuje. A potem znów spojrzał w stronę elfki. Wpatrywał się w nią przez dłuższą chwilę, milcząc. Tak, jakby chciał prześwietlić ją na wylot i sprawdzić, czy chociaż część z tego co mówiła, miała jakiekolwiek odzwierciedlenie w rzeczywistości. Chociaż z drugiej strony tak naprawdę to go nie interesowało. Czego nie można było powiedzieć o fakcie, że to matka pomagała stawiać jej pierwsze magiczne kroki, co tylko potwierdzało, że sama jest maginią i apostatką. Na tym postanowił się skupić, przynajmniej na razie. W końcu teraz miał okazję, by wypytać ją o wszystko, o co tylko zapragnie. Więcej taka sytuacja się nie nadarzy. Albo zostanie wyciszona i odesłana z Kinloch, gdyż mają tutaj i tak wystarczająco dużo wyciszonych, albo jej winy zostaną uznane, za wyjątkowo haniebne i niewybaczalne, co równoznaczne było z egzekucją. Albo też Tolh uzna, że da jej szanse i dopuści do reszty magów w Kręgu i straci ją, gdy tylko przypisana zostanie pod opiekę Pierwszego Zaklinacza.
Dlatego też musiał działać teraz, jeżeli chciał uzyskać odpowiedzi na wszystkie pytania, które ulokowały się w jego głowie i te, które dopiero nadejdą wraz z rozwojem sytuacji.
- Skupmy się na twojej matce - odezwał się w końcu, gdyż cisza zaczynała być irytująca. - Chcę wiedzieć o niej wszystko co pamiętasz. Jak miała na imię, jak wyglądała, jaką magię ci pokazywała i czego nauczyła. Wszystko. - Dobitnie zaakcentował ostatnie słowo nie dając ani grama wątpliwości co do tego, że jest to najistotniejsza, w tym momencie, sprawa i dziewczyna powinna się wykazać w tej kwestii bogatymi w informacje zdaniami, jak w przypadku opisywania swoich zdolności.
Maxius czekał.

Maxius zamyślił się przez chwilę, gdy elfka skończyła pierwszą część swojej wypowiedzi. Dalsza go nie interesowała, gdyż apostatka po prostu powtórzyła to, co powiedziała wcześniej. Tworzyła spójną opowieść o swoich losach, jednakże w przesłuchaniach nigdy nie chodziło o opowieści. Cała istota złożoności tego typu przedsięwzięć polegała na tym, aby wyłapać to, co z początku wydaje się nieuchwytne, rozwiane i połączyć z odpowiednimi faktami. Dopiero wtedy ma się obraz osoby, którą się przesłuchuje. Tak też robił komendant Maxius, nauczył się tego wiele lat temu.
- Przywołać służących - polecił do jednego z templariuszy.
Ten skinął głową i otworzył żelazne drzwi, by zniknąć wszystkim z oczu i za chwilę pojawić się z dwójką mężczyzn, którzy to jakiś czas temu byli odpowiedzialni za transport mebli do celi.
- Udacie się do kaprala Revento i razem z nim przeszukacie archiwa - powiedział, opróżniając do końca kubek z wodą. - Szukajcie raportów dotyczących wszelkich magiń, których imię brzmi lub zaczyna się na Kalaa. W pierwszej kolejności sprawdźcie te dotyczące ucieczek z Kręgu i polowań, które zakończyły się fiaskiem. Tylko szybko, chcę to mieć na teraz.
Machnął ręką, a dwójka mężczyzn skłoniła się w pas i niemalże wybiegła z celi.
Być może był to ślad prowadzący donikąd, jednakże coś mówiło komendantowi, że coś może jednak być na rzeczy. Czyż nie na tym to właśnie polegało? Na wyłapywaniu informacji, które początkowo wydają się lub mają brzmieć jak coś całkowicie nieistotnego, a koniec końców to właśnie one prowadzą do sedna sprawy. Wszystkie te małe sekreciki. Maxius był dobry w ich odkrywaniu.
- Mówiłaś, że zostałaś wydana, bo nie potrzeba było więcej niż jednego aptekarza - odezwał się do elfki, ponownie nalewając sobie wody. Niezbyt dużo, bo wypił i tak sporo. - A teraz, że jesteś chirurgiem. Nie za dużo tych profesji jak na elfkę, która nie wkroczyła nawet w dorosłość? Do tego wszystkiego jeszcze praktykowanie magii. Tak wszechstronnie uzdolniona persona dała się podejść w tak prosty i oczywisty sposób? Podawanie ziół na katar, albo obcinanie kończyn. Trzymaj się jednej wersji, co za dużo, to nie zdrowo. Zwłaszcza tutaj.
Maxius upił jeden solidny łyk wody z kubka i spojrzał na skrybę. Ten szybko stwierdził, że dopóki nie otrzymają raportów o które prosił, a które są istotne dla przesłuchania (nie ma to jak połechtać ego komendanta), nie będzie niczego zapisywał i Tolh ma wolną rękę.

Komendant Maxius ziewnął. Nie przetarł oczu ze zmęczenia, nie westchnął przeciągle, pokazując przy tym, że być może zbliża się do tej granicy, której wolałby nie przekraczać i najzwyczajniej w świecie położyć się do łóżka, by nabrać ponownie sił do dalszej pracy. Nie, on ziewnął tak zwyczajnie, niezbyt przeciągle, wpatrując się cały czas w apostatkę. Ziewnął z nudów.
Skryba był chyba jedyną osobą w celi, która przysłuchiwała się temu o czym mówi dziewczyna, co jakiś czas kiwając głową na znak, że przyjął do wiadomości kolejne jej słowa. Jednakże nawet on nie wydawał się być jakoś szczególnie zainteresowany opowieścią młodej elfki. Zupełnie tak, jakby słuchanie i kiwanie głową było częścią jego pracy i musiał to odbębnić, aby mieć poczucie dobrze spełnionego obowiązku pracy jako skryba.
- Opowiedz mi o tej Rodzinie - odezwał się w końcu komendant, bawiąc się przy tym pustym kubkiem.
Trudno było powiedzieć, czy interesowało go to jakoś bardziej niż to, co do tej pory usłyszał. Być może sądził, że wyciągnie z jej słów coś, co jej się przyda. Może kryją się tam jeszcze inni magowie, których można schwytać. A wiadomo, że im więcej schwyta apostatów, tym szybciej dorobi się awansu. A komtur brzmi o wiele lepiej niż komendant.
A być może po prostu zadawał te pytania w oczekiwaniu na raporty, po które wysłał dwójkę mężczyzn? Może sądzi, że tam ukryte będzie coś o wiele bardziej istotnego, niż całe te przesłuchanie, ale póki co musi je ciągnąć, aby nie marnować czasu.
Maxius spojrzał na elfkę i chwycił pewnie kubek, do którego nalał resztkę wody pozostałą w dzbanie. Było tego stosunkowo niewiele. Być może starczyło na jeden łyk, albo dwa mniejsze, jeżeli byłoby się dzieckiem.
- Masz, napij się - powiedział i nie dając czasu na przemyślenie jego słów czy jakąkolwiek większą reakcję, pchnął kubek, który zleciał ze stolika i upadł z głuchym echem na ziemię, wylewając resztkę wody. - Nie jesteś spragniona? W takim razie odpowiadaj na pytanie.
Skryba przełknął głośniej ślinę.

Nie zareagował w żaden sposób na jej zachowanie. Zupełnie tak, jakby to była całkowicie naturalna rzecz, że dziewczyna podnosi i odstawia kubek na miejsce, gdy Maxius stracił go na ziemie. Pan i sługa w najlepszym przykładzie. Zareagował jednak na to, co mówi dziewczyna, bo widać było, że zaczynała udzielać odpowiedzi zdawkowych, co mu się nie podobało.
- Rodzina zajmuje się wieloma różnymi dziedzinami - powtórzył za nią nieco ostrzejszym tonem. - Czy nie powiedziałem na początku naszej rozmowy, że gdy zadam pytanie, twoja odpowiedź ma być długa i wyczerpująca?
Dał jej chwilę na przemyślenie jego słów, po czym odwrócił wzrok w stronę skryby.
- Zapiszcie, że apostatka nie stosuje się do poleceń, może i najpewniej będzie sprawiać problemy w przyszłości.
Skryba spojrzał na komendanta, potem zaś na elfkę tak, jakby się nad czym zastanawiał. Na końcu jednak westchnął cichutko i zabrał się za zapisywanie słów komendanta.
W tej samej chwili drzwi zaskrzypiały okropnie i do środka weszło dwóch mężczyzn, nosząc ze sobą niewielki stosik raportów.
- Dajcie mi je - polecił Maxius a oni posłusznie wykonali rozkaz po czym oddalili się, by ostatecznie zniknąć za drzwiami.
Mężczyzna zaczął przeglądać papierzyska, szukając czegokolwiek, co mogłoby naprowadzić go na jakiś trop. Jednakże po kilku dłuższych chwilach, ziewnąć ponownie i zaczął przeglądać raporty z coraz większym znużeniem, jakby nie oczekując, że znajdzie cokolwiek interesującego.
Zerknął przelotem na elfkę i cmoknął.
- Zapisać werdykt przesłuchania - odezwał się do Skryby, a ten podkreślił cały dotychczasowy tekst opisujący przebieg przesłuchania grubą kreską i pod nią przygotował się, by pisać postanowienia komendanta.
- Oskarżona o praktykowanie magii poza nadzorem Zakonu oraz templariuszy, Jukka Cepheus, przyznała się do używania magii i ataku na templariuszy. Podczas przesłuchania nie wykazała skruchy, udzielała zdawkowych, niesatysfakcjonujących i prawdopodobnie wymijających odpowiedzi, które mogłyby działać na jej niekorzyść. Apostatka opisała swoją magie jako pomocną, a swoje umiejętności jako przeciętne. Biorąc pod uwagę jej wiek, nie będzie zdolna do przejścia katorgi, a nadrabianie materiału w jej przypadku oznaczałoby stratę czasu.
Maxius niemalże recytował to, co skryba miał zapisać, cały czas przeglądając stare papierzyska.
- Jej agresywna postawa względem templariuszy jest wystarczająca, by uznać ją za zagrożenie dla Thedas. Dlatego też niniejszym oskarżona zostaje skazana wyciszenie i przewieziona do Val Royeaux, gdzie oczekiwać będzie na publiczną egez... - przerwał i wyraźnie ściągnął brwi. - Czekaj, nie pisz tego! Zapisałeś? Ile zapisałeś?
- "Oznaczałoby stratę czasu".
- Dobrze, czekaj.
Maxius wziął w obie ręce raport i zaczytał się w niego dokładniej. Lustrował wzrokiem każdą linijkę tekstu, co jakiś czas zerkając na stojącą przed nimi elfkę.
- Kalaantari... - wymruczał pod nosem. - Wiedźma z Głuszy... prawdopodobnie elfka, ciemna karnacja, ubrana w futro... Kalaa.
Maxius podrapał się po brodzie i odłożył raport na bok. Przywołał gestem ręki jednego z templariuszy i wyszeptał mu na ucho parę zdań, których nie dosłyszał nawet siedzący obok skryba. Templariusz skinął głową i opuścił celę.
- Piszcie: Oskarżona Jukka Cepheus winna jest atakowi na templariusza i praktykowania magii poza nadzorem Zakonu. Mimo to zostaje dopuszczona do Kręgu Maginów jako adeptka. Jednakże ze względu na swoje agresywne zachowanie oraz brak naszej pełnej wiedzy na temat jej umiejętności, zostaje jej przypisany templariusz, na czas nieokreślony, który to będzie nadzorował jej wszystkie poczynania. Dodatkowo ma absolutny zakaz używania magii poza lekcjami, a i tam pozostaje pod szczególnym nadzorem zarówno zaklinaczy jak i templariusza za nią odpowiedzialnego. Jej głównym zadaniem będzie nadrabianie zaległości w zakresie teorii czaroznawstwa, aż jej poziom będzie na tyle satysfakcjonujący, by dopuścić ją do katorgi.
Przerwał i poczekał dłuższą chwilę, aż skryba zapisze wszystko to, co powiedział. Potem zaś ponownie spojrzał na apostatkę.
- Oskarżona ma coś do powiedzenia względem werdyktu?

Skryba zapisał ostatnie zdanie i skinął komendantowi, że skończył, po czym zamknął księgę i zaczął się pakować do wyjścia. Do celi wślizgnęli się mężczyźni, którzy poczekali na zgodę Maxiusa a następnie zaczęli zabierać krzesła oraz stolik.
Chwilę później w celi pojawił się także trzeci templariusz, z jedną ręką przewiązaną przez szyję za pomocą chust i bandaży, tworzących nieco prymitywny, ale solidny opatrunek. Skryba spojrzał na niego, później na elfkę i wzdychając ciężko pospiesznie opuścił lochy. To już go nie dotyczyło, a czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal.
Templariusz trzymał coś w dłoni, coś co przekazał swoim kolegom po fachu, a oni skinęli głowami i ruszyli do elfki. Kajdany. Na ręce oraz nogi.
Zostawili ją zakutą i wraz z komendantem Maxiusem opuścili salę.
- Zapukaj w drzwi jak skończysz - polecił czarnowłosy i zniknął z celi.
Templariusz podszedł do elfki i chwycił ją za twarz, ściskając nieco zbyt mocno.
- Pamiętasz mnie, suko? - zapytał drwiącym tonem, w którym ukryta była agresja.
Tak, to był ten nieszczęsny templariusz, którego postrzeliła z kuszy. Widać Maxius uznał, że mężczyzna będzie chciał wyrównać rachunki.
- Co prawda mogę używać tylko jednej ręki, ale poradzimy sobie.

Przez chwilę w lochach panowała cisza. Wkrótce została jednak przerwana przez przed odgłosy bicia i ciche, zduszone jęki młodej elfki.

Witaj w Kręgu Maginów, Jukko Cepheus.


Jukka otrzymuje +1 punkt predyspozycji za pozytywne skończenie sesji.
Dodatkowo otrzymuje tymczasowego NPC na własny użytek:
- Opis własny (imię, nazwisko, charakterystyka w kilku zdaniach) templariusza należy przesłać do swojego MG. Jeżeli nie chcesz takowego stworzyć, również należy o tym poinformować mistrza gry, a wtedy on przydzieli swojego.
- Templariusz jest obecny na wszystkich sesjach, w których bierzesz udział. Możesz nim sterować w postach, jednakże musisz pamiętać, że ma on ściśle określone zadanie, które wypełnia z oddaniem. W rolę NPC na sesjach może też wejść Mistrz Gry.

Jukka otrzymała zakaz używania magii w przypadkach innych niż nauka przy obecności zaklinacza kręgu. Należy o tym pamiętać, gdyż każde złamanie tego zakazu może być i zapewne będzie karane przez templariuszy (mogą to być gracze).
Przez następne trzy sesje, Jukka powinna być pokazywana jako elfka, która została srogo pobita. Masz dowolność w zakresie opisów obrażeń i urazów, jednakże należy brać je pod pełna uwagę podczas następnych rozgrywek.