Ruszyli dalej przed siebie. Ślady były wyraźne i wkrótce znaleźli się na tyle blisko, że było słychać pojedyncze osobniki. Dlaczego nie poszli jednak wzdłuż rzeki? Najpewniej Rhawoneth była zbyt mało doświadczona, by dojrzeć te drobniejsze szczegóły. Zbyt mało godzin spędziła pod opieką łowców, na wspólnych wypadach i polowaniach, by mieć taką wiedzę jak inni. A co dopiero jak Hehren. Na to potrzeba było lat, a także chęci, których młoda elfka nie miała. Ją interesowało gnanie naprzód, działanie, ale w zupełnie innym kierunku. Była zapatrzona w niebezpieczeństwo jakie groziło jej klanowi i chciała się go za wszelką cenę pozbyć. Pytanie tylko jakim kosztem.
Wypad na zwiady i spotkanie wilczej watahy, było raptem niewinnym działaniem, w porównaniu z tym co kotłowało się pod tymi ciemnymi włosami. Teraz myśli na szczęście stłumione, a skupienie oddane w pełni zaistniałej sytuacji.
Siedzieli w ciszy, w ukryciu i obserwowali dwójkę wilczych szczeniąt. To nie skończy się dobrze, jeśli zaraz się stąd nie zmyją. Szczenięta oznaczały osobniki dorosłe, które za wszelką cenę będą chciały bronić swojego potomstwa. Z takimi osobnikami nie dało się współpracować. Zaatakowały by trójkę elfów na pewno, a to nie o to im chodziło.
Rhaw cofnęła się ostrożnie i spojrzała na Ithriena i Vetriel, jakby chcąc im przekazać spojrzeniem, że powinni się wycofać. Nie miała zamiaru zdradzać ich obecności poprzez nierozważne słowa, dlatego tylko pochylona i zgarbiona, uczepiła się drzewa, wycofując.
Reszta wilków musiała być gdzieś w pobliżu. Nawet tych młodych i najsłabszych. Rhaw zaczęła się rozglądać wokoło i nasłuchiwać, mając nadzieję, że dwójka pozostałych elfów zgodzi się z nią, że należało się stąd oddalić. A może Starsza, dawna Łowczyni, wesprze ich jakąś radą, bo właśnie wyłaziło z ciemnowłosego podlotka, ten cały brak doświadczenia.

Dalijski elf obserwując zza krzaków dwa wilczę szczenięta, które się w najlepsze ze sobą bawiły przypomniał sobie czasy, w których to on sam był jeszcze nie rozumiejącym świata podrostkiem.
Widok ten go rozczulał, ale też dzięki niemu zrozumiał, że misja jego klanu nie polega tylko na ochronie ich samych, ale też i natury, w którą wliczają się wszelkie zwierzęta. Ekspansja ludzi i ich ciągła chęć tworzenia łączyła się z niszczeniem, a ofiarami ich destrukcji najczęściej padały istoty, które nie posiadały głosu słyszalnego dla shemlenów.
Już miał do nich podejść i poznać je bliżej, ale w tym samym momencie Rhawoneth postanowiła zrobić coś zupełnie innego. Zrozumiał, że była ostrożna, ale chyba zapomniała, że elfy to nie ludzie. Wbrew pozorom więź, która łączyła rasę Ithriena z naturą była potężniejsza niż mogłoby się wszystkim wydawać.
Jako Pierwszy wiedział, że podstawą ich sukcesu było pogłębianie tej więzi i postanowił zrobić coś zupełnie innego.
Przyszły Opiekun, spojrzał tylko na dwójkę swoich towarzyszy i wstał powoli by po chwili wyjść z zarośli, w których to przez cały ten czas się kryli. Może chciał zrobić coś głupiego, ale liczył na to, że jednak Duch Lasu będzie po jego stronie, a elficcy bogowie wesprą go w jego działaniu.
Szedł powoli i spokojnie, w końcu nie zamierzał spłoszyć tych uroczych stworzeń, które w przyszłości nie tylko będą piękne i dostojne, ale też i niebezpieczne.
Kawałek od nich postanowił kucnąć i po woli wyciągnął z torby kawał dobrej sarniny, która to dla wilków była naprawdę niezłym przysmakiem. Położył go przed sobą, a po chwili urwał z niego mniejszy kawałek, który wyciągnął na dłoni przed siebie.
Był spokojny i opanowany, a energia, która od niego emanowała wydawała być się na swój sposób uspokajająca. Nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów, a wszystko po to by nie spłoszyć dzieciaków.

To prawda, że elfy nie były ludźmi. Rhawoneth o tym doskonale wiedziała. I Ithrien także powinien o tym wiedzieć. Elfy były mądrzejsze od głupkowatych, ograniczonych shemlenów. Wiedziały jakimi prawami rządzi się natura i żyły w harmonii z nimi. Dlatego młoda elfka tak bardzo nie rozumiała zachowania Pierwszego, który w jej oczach postąpił po prostu idiotycznie.
Stała w cieniu drzewa, pochylona lekko, a jasnymi ślepiami wpatrywała się z niedowierzaniem w maga. Potem swój wzrok skierowała na Vetriel, chcąc sprawdzić co ona o tym myśli. Ale Starsza wyglądała jakby akceptowała to zachowanie. Przecież przez wiele lat była Głównym Łowczym, powinna wiedzieć jakie to było bezmyślne ze strony Ithriena. Chyba że Rhawoneth nie wiedziała jeszcze o wszystkim.
- Nic nie zrobisz, z tym przygłupem?! - warknęła po cichu, by zaraz zmarszczyć brwi i skrzywić się. Wróciła wzrokiem na odgrywającą się scenę na polanie. Nie wiedziała co ma dalej zrobić. Szczenięta nie zostawały same, matka lub inne osobniki musiały być w pobliżu. Słyszała też, że jeśli matka wyczuje obcy zapach na swoich pociechach, jest w stanie je porzucić. Jako łowca Rhaw wiedziała o tym, ale Ithrien najwyraźniej nie. Prychnęła pod nosem. Czy taki był plan? Sprowokowanie matki do porzucenia szczeniąt, by potem egoistycznie je przygarnąć? Może Ithrien jeszcze weźmie szczeniaki pod pachę, zaprowadzi je do obozu i będzie im czytał bajki na dobranoc, przykrywał kołderką, i tak dalej.
I na co jej było zabieranie tego bezmózgowca. Tylko wszystko niszczył. I przez niego złapała ich Hahren, które teraz stroiła minki. Irytacja wzrastała, głównie z powodu, że samej Rhawoneth zależało na zjednaniu sobie wilka lub kilku. Jednak była zbytnio skupiona na dorosłych osobnikach, by przejmować się szczeniętami. Na co jej takie szczenię, bezbronny podlotek. Nie potrafiła wybiegać planami w przód, dlatego nie zachowywała się jak Ithrien.
W przypływie złości ściągnęła wprawnym ruchem łuk z pleców, sięgnęła po strzałę i napięła go celując w stronę trójki na polanie. Nie celowała jednak w nikogo, a jedynie w ziemię, z metr czy dwa, od Ithriena. Czy było to powodowane czystą złośliwością, czy doprowadzeniem go do porządku - tego nikt nie wiedział. A już na pewno nie było wiadomo, gdzie dokładnie celuje Rhaw. Vetriel mogła uznać, że w Pierwszego.
Jednak mimo tego jak zareagowała Starsza, młoda uczennica nie strzeliła. Opuściła dłonie i rozluźniła cięciwę. Zaraz potem wylazła z ukrycia. Szła w stronę Ithriena, twardym krokiem. W dłoni nadal ściskała łuk.
Jej postawa nie była taka jak maga. Rhaw nie emanowała spokojem, by uspokoić szczenięta. Kipiało aż w niej, a surowy wzrok miała skupiony na jasnowłosym elfie. Wyglądała jakby chciała się na niego rzucić we wściekłym, dzikim ataku.
- Fen'Harel ma halam*. Fenedhis! - rzuciła groźbą, a do tego przekleństwem. - Ściągasz na nas kłopoty, Era'harel.
Nie patyczkowała się z nazwaniem go demonicznym magiem, tak jak nazywali plugawców. Nigdy nie działała według określonych zasad, czy schematów. Nie robiła tak, jak się po niej spodziewano. Zupełnie jakby miała zakodowane w DNA robienie wszystkiego na przekór, innym pod górkę.
I jeśli Vetriel uważała, że to bezmyślne zachowanie oznaczało posiadanie większych jaj, to Rhawoneth wolała ich nie mieć w ogóle.

*Dread Wolf ends you