Przyjemny wiatr dawał ulgę zmęczonym marszem mięśniom i ktoś, kto nie zna elfa zbyt dobrze, w jego delikatnym uśmiechu na twarzy mógłby szukać oznak radości z dobrzej wykonanej pracy. Był to jednak raczej delikatny uśmiech ironii, sarkastyczna natura elfa nie pozwalała mu nie dostrzec, że jeszcze nie tak dawno temu śmierć zająca nie tylko napawałaby go smutkiem jak teraz, ale zapewne kosztowała życie, gdyby Andruil miała gorszy dzień. Ale to już przeszłość, ta myśl właśnie go bawiła.
Z resztą Zające same weszły w jego sidła, mógł więc uznać, co koiło jego serce, że bogini mimo wszystko dba o swój lud.
A lud ten właśnie się budził, w drodze powrotnej zerwał kilka kwiatów, których nazwy nie znał, ale wydały mu się piękne. Pewnie dałby je pierwszemu dziecku jakie koło niego przebiegnie, ale obserwując obóz z pniaka wpadł na lepszy pomysł. Kącik ust drgnął mu nieznacznie, gdy urocze stworzenie, opiekujące się Hallami, zostało uderzone przez Matkę Ziemię. Uśmiechnął się do Liavy, gdy ich spojrzenia się spotkały. Miał już wstać i zrealizować pomysł jaki mu podsunęła swoją niezdarnością, ale cios w ramię wywołał u niego krótkie parsknięcie śmiechu i inny rodzaj uśmiechu, ten wredny.
- Rihis, moja droga! - spojrzał na nią sugestywnie poruszając brwiami. -Uważaj, bo ktoś mógłby pomyśleć, że jesteś zazdrosna... - rzucił, ale posłusznie podniósł się z pniaka i dobył noża, by po chwili dołączyć do łowczyni. Sprawnym ruchem rozciął brzuch zająca od piersi po ogon i rozdzielił wnętrzności, po czym zawiesił go na własnej włóczni wbitej w ziemię na sztorc i naciął odpowiednio w kilku miejscach, by zaraz zerwać skórę wprawnym ruchem, jak to to czyni się także z królikami.
- Powiedz mi, czy chodzi o moje zdolności łowieckie, czy o Liavę? - Zapytał zaczepnie do niej mrugając. - Hmm...? Bo wiesz... Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku wszelka zazdrość jest niezasadna. Nikt nie byłby w stanie Ci dorównać w ukrywaniu się. Nie tylko w czasie polowań.
Lubił droczyć się z rozmówcami, oni lubili to pewnie nieco mniej, ale znał też umiar i nie przekraczał zazwyczaj dobrego tonu. Ale kwiatki mu więdną. Rozejrzał się dookoła, chcąc zawołać najbliższe dziecko, które wydało mu się dość grzeczne, by mu pomóc.
- Hej, brzdącu! - krzyknął za nim i pomachał wesoło, by skłonić je do podejścia.