Czarne chmury nad Twierdzą Kinloch

---

Uczestnicy: Magowie Kręgu Czas na odpis: 24-48h

---

- Twierdza Kinloch, Duży hol -

W Wieży Kręgu źle się dzieje.
Zdanie to krążyło wśród magów przez ostatnie dni bez ustanku. Powtarzane przez wszystkich jak mantra, zwiastowało zmiany, które to niekoniecznie były tymi dobrymi. Wszystko to za sprawą jednego dokumentu. Kilka kartek, zapisanych starannym, chociaż twardym pismem, było odpowiedzialnych za to, że komendant templariuszy Maxius Tolh wpadł w złość, która powoli zamieniała się w furię.
Ciągła nieobecność komtura Eric'a sprawiała tylko, że komendant czuł się całkowicie bezkarny i wprowadzał swoje rządy z coraz większą stanowczością i zuchwałością. Nie wróżyło to niczego dobrego, i chociaż wśród templariuszy także znalazły jednostki, które nie do końca popierały działania Tolh'a to jednak nikt jawnie mu się nie sprzeciwił. Część dlatego, że zbyt cenili sobie swoją posady i nie chcieli ich stracić lub też sprawić, by służba w Kinloch była dla nich uciążliwa. Drudzy zaś zupełnie nie interesowali się losem magów i póki nie musieli na nich polować lub ustawiać do porządku, mogło się z nimi dziać cokolwiek.

Nie było tajemnicą, że Pierwszy Zaklinacz Alden oraz komendant Tolh wielce się posprzeczali, gdy templariusze i Viktor Vantu wrócili z wyprawy. Właśnie, sam Viktor, bez Portimpusa oraz Mefistosa. I to właśnie wywołało wielki gniew komendanta. O ile w przypadku Alchemika sprawa nie była do końca oczywista, tak ucieczka Mefistosa nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Co więcej, Pierwszy Zaklinacz sam go polecił i dawał zapewnienia o jego lojalności. Tymczasem mag zbiegł. Mag, który oskarżany już raz był o praktykowanie magii krwi. Poza tym chodziły głosy, że Pierwszy Zaklinacz Alden czuł nić sympatii do Mefistosa i poniekąd umożliwił mu ucieczkę z Kręgu.
Co by nie było, nieoficjalna wersja jest taka, że ostatecznie komendant Tolh wystosował list do Orlais, gdzie zakwestionował pozycję Pierwszego Zaklinacza. Tak samo zresztą jak komtura Eric'a.

Tego dnia templariusze mieli za zadanie zgromadzić wszystkich magów w holu głównym, gdzie usłyszą nowe obwieszczenia dotyczące ostatnich wydarzeń, jak i zamian w funkcjonowaniu kręgu. Wszyscy, niezależnie od rangi, byli wezwani. Templariusze nadzorowali całość wyjątkowo surowo i w dużym gronie, jakby obawiali się reakcji magów po tym, jak usłyszą nowe wytyczne spisane ręką komendanta.

Zalecenia Mistrza Gry
- zapoznanie się ze spisem NPC dotyczącym magów w Kręgu, aby uniknąć niedomówień i pytań "kto to jest?"
- jeżeli nie udzieliłem o tym informacji, nie obowiązuje was kolejka a także limit postów pomiędzy moimi odpisami. Co za tym idzie, jeżeli chcecie podyskutować między sobą, czekając na mój lub kogoś post, możecie to zrobić.

Jukka
Wszystko zaczęło dziać się szybko. Na słowa Jukki, Philipe z początku chciał zabrać ją także, od tego wszystkiego, bo zdecydowanie nie podobało mu się to, że adeptka rusza na samowolkę i robi jakieś dzikie poświęcenia. Nim jednak zdołał odpowiednio zareagować, elfka odtrąciła go na bok i ruszyła ku magom. Nie mógł już nic zrobić, jeżeli nie chciał aby ktokolwiek zginął, przez jego zachowanie. Dlatego też pozwolił adeptce na wykonywanie swojego ruchu, który to okazał się być cholernie niebezpieczny.

Wyładowania elektryczne wirowały wokół, uderzając co jakiś czas w posadzkę czy ścianę, zupełnie jakby zaraz miały wyrwać się spod kontroli magini i unicestwić wszystko i wszystkich, którzy znajdowali się wewnątrz. Trójka magów, która zapoczątkowała agresywny atak na templariuszy, stała przez chwilę w szoku, nie wiedząc co się właściwie stało. Szybko jednak szok zamienił się w gniew. Jedna z nich zapanowała nad sytuacją, skupiając się na energii przepływającej przez nią i rzucając zaklęcie oczyszczające z magicznych efektów, tym samym niwelując burzę, którą to wywołała Jukka.
- Głupia... - rzucił Zaklinacz Agaris, wyciągając za pasa sztylet o lekko zakrzywionym ostrzu.
Jukka znajdowała się tuż przy nich, więc nie potrzebował wiele czasu, by do niej podejść i zakończyć żywot jednym pchnięciem. Jednakże nie dane mu było tego dokonać. Tuż przed tym, jak brał zamach, Jukka została odepchnięta za pomocą magii mocy, prosto w stronę templariusza.
Melchisidek stał cały czas naprzeciw magom, jedną ręką wykonując gesty kończące poprzednie zaklęcie, drugą już szykował kolejne, tym razem z dziedziny magii ognia.

Zaklinacze widząc to, ponownie spojrzeli na siebie, a potem na Agarisa, który to skinął im głową. Pozostała dwójka także sięgnęła po ostrza i niemalże równocześnie zaklinacze rozcięli sobie żyły.
- Melchisidek! Ostatnia szansa, dołącz do nas! - krzyknął jeden z nich.
- Magia krwi... - rzekł antivańczyk z pogardą. - Pluję na was.

Ledwo zdążył wypowiedzieć ostatnie słowo, już słał w ich stronę pierwsze ogniste pociski. Tamci naturalnie osłaniali się magicznymi tarczami, ale celem nie było zranienie ich, a skupienie na sobie i ograniczenie im widoczności. Którą z kolei wykorzystali templariusze, okrążając ich i przygotowując się do ataku. Gdy tylko Melchisidek skończył rzucać czary, templariusze zabrali się do roboty.
- Szybkie i czyste pchnięcia w serce lub głowę! Nie dawajcie im więcej krwi do użytku, niż to konieczne! - Melchisidek krzyknął do templariuszy. Widać było, że zdecydowanie wie czego spodziewać się od maleficari.

Templariusze działali szybko i zgodnie ze wskazówkami. Zaklinaczka Eida Norre otrzymała potężne pchnięcie w krtań, gdy zabierała się do rzucenia czaru na dwójkę templariuszy. Zdążyła jeszcze tylko chwycić za ostrze, nim kolejne ruchy pozbawiły ją głowy.
drugi z Zaklinaczy miał więcej szczęścia, gdyż zdołał uniknąć ostrza, które mknęło w jego kierunku i korzystając z magii krwi, uchwycić umysł templariusza.
- ARRGH! - ryknął zaklinacz Agaris i krwistoczerwona fala magii buchnęła wokół niego, sprawiając, że czwórka templariuszy, która to była odpowiedzialna, za wykończenie magów, stanęła nagle, nie mogąc wykonać żadnego ruchu. Wtem, po chwili zaczęli kierować się w kierunku siebie samych i przebili swoje piersi ostrzami, które to dzierżyli w dłoniach. - Nie mam czasu na te gierki! Aratasi, bierz elfkę i wychodzimy stąd.

- Nie tak szybko! - znajomy głos odezwał się w kąta stali, zza parawanu. Nagle też naprzeciw magom stanął Pierwszy Zaklinacz, w całej okazałości. Obok niego stała Zira Orso oraz Nimee Asani, po których nie było widać, aby zostały wyciszone. Obecny był także mag Wan Magnus, który to opierał się o jedną ze ścian.

- Co to za podstęp! Pierwszy Zaklinaczu! - Agaris był wyraźnie wściekły tym, jak dał się podejść oszustwie przygotowanym przez Pierwszego.
- Poddajcie się, a zachowacie życie. - Odparł spokojnie Pierwszy Zaklinacz, opierając się o swój kostur.

Agaris spojrzał na zaklinacz Agano i oboje skinęli sobie nieznacznie głowami, po czym użyli krwi, która była im dostępna i zaczęli kolejne czary.

Hanna Loting zaczęła przeraźliwie wrzeszczeć. Zaraz za nią tak samo krzyczała Nimee oraz templariusz Philipe, chociaż on starał się kontrolować swój ból i nie wydawać z siebie tak potwornych okrzyków.
- P...Paali mnie! - krzyczała Loting, drapiąc się po rękach.. - Paaali mnie w śśśrodkuu! Aaaaa!

- Jak myślisz, ile wytrzymają, Pierwszy Zaklinaczu? - zaczął mówić mag, szyderczym głosem. - Zazwyczaj trwa to parę minut. Umrą w strasznych męczarniach, chyba, że oddasz nam elfkę i puścisz wolno. Ty! - wskazał palcem na Jukkę. - Do mnie! Idziesz z nami, chyba, że chcesz aby oni zginęli.

Widać było, że Pierwszy nie chciał poświęcać innych osób, dlatego też ściągnął brwi i oceniał sytuację oraz to na ile może sobie pozwolić. Jukka znowu znajdowała się w centrum wydarzeń.


Delilah oraz Viktor
Dzięki temu, że Viktor zareagował szybko i przytomnie, oraz faktu, że zaklinacz Ratton zupełnie nie spodziewał się ataku od swoich, udało się go obezwładnić i powalić na ziemię sprawnie, bez większych komplikacji. Wtedy jednak Viktor znów się odezwał i zaczął mówić coś, co komendantowi Tolhowi niezbyt się spodobało, bo gdy głos miał zabrać porucznik Rhode, ten gestem ręki go powstrzymał i zrobił kilka kroków w kierunku Vantu.

- Viktor Vantu... - zaczął, kładąc dłoń na rękojeści ostrza. - Myślisz, że jesteś kimś wyjątkowym tutaj? Zwykły zaklinacz, jeden z wielu, który miał szczęście znaleźć się w jednej, czy dwóch sytuacjach, i "wykazać się" umiejętnościami. Naprawdę myślisz, że moglibyście krzyczeć, machać pięściami i grozić, gdybym wam na to nie pozwolił?
Tolh zrobił jeszcze kilka kroków w kierunku maga. Spokojnych, niezbyt spiesznych.
- Jedynym powodem, dla którego jesteś tutaj Vantu, a nie gnieciesz się w pocie i smrodzie wraz z resztą magów, jest fakt, że jesteś na pieprzonej liście, pieprzonego maleficari.

Po tych słowach komendant zareagował błyskawicznie. Trzeba było mu oddać, że był szybki. Jednym, płynnym ruchem uderzył rękojeścią miecza prosto w przeponę Viktora.
- Nigdy więcej nie zakładaj, że jesteś nam równy, magu.

Komendant odszedł od Vantu, a porucznik spojrzał na niego, czekając na przyzwolenie, by wnieść odrobinę wyjaśnień. Pokazał pozostałej dwójce niewielki, czerwony kamyczek.
- To co trzymam w ręce jest kluczowe dla całej sprawy. Wiemy, że jest to artefakt zaklęty za pomocą magii krwi. Do jego stworzenia użyto lyrium, które następnie skażono plugawą magią. Sprawia, że magowie z początku czują gniew, który później przejawia się w szaleństwo. Silnie uzależnia od siebie. Dopóki maga pod wpływem tego kamienia nie doprowadzi się do gniewu, zachowuje się normalnie. Dlatego też nie sposób stwierdzić, kto jest pod jego wpływem, a kto nie. Na szczęście Mefistos był w trakcie spisywania wszystkich, zanim zniknął z Wieży. Problem w tym, że zdążył spisać tylko niektórych zaklinaczy. Ponadto nie działał sam. Z tego co zdążyliśmy ustalić, w Kręgu działa dobrze zorganizowana siatka maleficari, tu, tuż przed naszym nosem. Nie wiemy jednak czy ucieczka Mefistosa była planowana czy nie, aczkolwiek musieliśmy podjąć szybkie i drastycznie środki, aby schwytać wszystkich podejrzanych. My - ogarnął spojrzeniem oboje magów oraz templariuszy - tworzymy grupę dochodzeniową. Teraz, gdy magowie są trzymani razem, przeszukamy ich komnaty i zobaczymy co się w nich kryje. Pierwszy z kolei dokończy sprawdzanie swoich i później do nas dołączy.

Komendant Tolh dał przyzwolenie i gdy tylko magowie stwierdzą, że są gotowi, mogli ruszać wykonywać swoje zadanie.

Mirtai oraz Garrett
Kłótnia, wrzaski oraz przepychanki trwały jeszcze przez jakiś czas, jednakże wszystko wskazywało na to, że Starszy Zaklinacz Garrett miał posłuch wśród magów, gdyż, gdy tylko zaczął uderzać kosturem o posadzkę i przemawiać, reszta jakby trochę przycichła i się uspokoiła. Templariusze dalej trwali w gotowości, jednakże żaden z nich nie wykonał większego ruchu, który mógłby być odebrany za agresywny.
- Dobrze! Damy im jeszcze trochę czasu, na wyjaśnienia. Jeżeli jednak nic z tego nie wyjdzie, załatwimy to po swojemu! W końcu będą nas traktować jak ludzi, nie jak bydło!

Przepychanki ustały, a wrzaski zamieniły się w ożywione dyskusje. Mirtai oraz Garrett, gdyby tylko przyglądali się dokładniej obecnym wokół nim magom, mogliby wyraźnie zauważyć, że niektórzy z nich zachowują się niespokojnie, podejrzanie. Mamroczą coś pod nosem i wykonują nieśpieszne gesty dłońmi. Zupełnie tak, jakby byli w trakcie tkania zaklęć.