Niezależnie od tego jaka była opinia o Tevinterczykach, to im ludy Thedas powinny zawdzięczać wolność. Imperium, chociaż nie tak potężne jak niegdyś dalej posiadało pewną siłę, która powstrzymywała falę Qunari. Gdyby nie oni już dawno wszyscy byliby pod jarzmem wyznawców Qun.
Oczywiście każdy kij ma dwa końce, gdyż tylko i wyłącznie fakt, że wojna o wpływy z rogatą rasą skupiała uwagę narodu magów i pozwalał reszcie spać.
Nie zaprzątając sobie głowy kwestiami politycznymi Mirshen postanowiła, że doskonałym miejscem na rozpoczęcie swych poszukiwań będzie Dzicz Arbor. Wiedziała, że w niej kryje się wiele niebezpieczeństw, ale strach nie był w stanie przejąć inicjatywy. Była maginką, która doskonale kontrolowała swoje emocje. Rozumiała, że to one są kluczem do władania mocą, a fakt, że jej domeną była zakazana przez głupców magia krwi, utwierdzał ją w tym przekonaniu.
Zagrożenie płynące z niestabilności emocjonalnej w przypadku maga było ogromne, gdyż to ono pozwalało demonom na opętanie głupca. Oatuns na szczęście do głupich nie należała, a to, że znała swoje umiejętności i ograniczenia pozwalało jej na zdrową, ale też i logiczną ocenę sytuacji.

Ten gęsty las serwował jej doświadczenia, których nigdy nie była w stanie doświadczyć. Odwaga, która nią kierowała i ogromna motywacja, zmuszała ją do walki z wszelkimi przeciwnościami losu.
Towarzyszący jej niewolnik przedzierał się przez gąszcz, a jego ciało służyło jej za tarczę. Rozglądała się uważnie po okolicy, gdyż słyszała, że naruszanie terenów świętych dla Dalijczyków mogło stać się gwoździem do jej trumny, a w tym przypadku strzałą.
Unikała wszelkich gałęzi, których jej sługa nie był w stanie poskromić z nieopisaną gracją. Brała przykład ze swojego ojca, potężnego magistra. Mówił jej, że magia potrzebuje czasami wsparcia, a odpowiednio wygimnastykowane ciało jej w stanie takowym być.

Nie traciła zapału, gdyż wiedziała, że wyprawa ta może być ciężka, a poszukiwania żmudne. Wiedza o starożytnych elfach prawie całkowicie przepadła, a próby jej odzyskania często nie przynosiły efektów.
W posiadaniu Kręgu Minratus było niewiele dokumentów, które cokolwiek zdradzały. Ilość istniejących szkiców, które przedstawiały zewnętrzne ruiny była znikoma. Mirshen jednak podjęła się swojej misji, a fakt, że nie chciała zawieść swojego ojca, ale przede wszystkim samej siebie, kazał iść jej na przód.
Dobrze też zrobiła, gdyż po chwili ujrzała pomnik, a przy nim dwie ścieżki, które prowadziły w nieznane.
- Rozglądaj się. - rzuciła do swojego przyjaciela, który podjął się ruszenia w głąb obcego lądu z nią. Nie chciałaby jakieś prymitywne elfy, które były tylko i wyłącznie cieniem dawnej cywilizacji ją zaskoczyły.
Podeszła do budowli i rozpoczęła oględziny, a po pewnej chwili obserwacji ustaliła, że może ona przedstawiać elficką boginie Mythal. Był to dobry znak, który mógł okazać się kierunkowskazem.
Słyszała, że nawet elfy nie zapuszczają się w głąb dziczy, ale ona nie była elfem, a magiem z Tevinteru. Musiała podjąć ryzyko, ale wiedziała, że coś może być w ścieżce na północ nie tak. Możliwe, że była to droga wybierana przez tych, którzy nie mieli pojęcia o kulturze elfów, a jeżeli już to znikome. Droga na skróty wydawała się dobrą opcją, ale nie dla Mirshen, która nie tylko fascynowała się kulturą starożytnych, ale także ich szanowała.
Uznała, że musi wybrać trakt, który był uczęszczany, gdyż zazwyczaj ruiny były tak ukryte, by nikt nie mógł do nich dotrzeć, ale w tym przypadku mogła to być droga wybierana przez klany, by oddać cześć swym przodkom.
Mirshen ruszyła przodem, gdyż wiedziała, że ochroną tyłów lepiej zajmie się jej niewolnik. Jego gabaryty pozwalały na zatrzymanie strzał wymierzonych w jej plecy, a ona sama była w stanie oprzeć się przed atakami frontalnymi.
Widać było, że jest swego rodzaju esencją swych przodków, gdyż dla niej cel uświęcał środki. Uważnie obserwowała otoczenie, a za pomocą dłoni i swego kostura przedzierała się naprzód. Ostrym końcem starała się przecinać tę gałęzie, których nie była w stanie pokonać omijając ich, a dłonią amortyzowała uderzenia, w końcu nie chciała skończyć poraniona.

Przeprawa nie była męcząca lecz nużąca, a Mirshen nie była pewna, która opcja jest bardziej beznadziejna. Nienawidziła robić rzeczy, które nie przynosiły efektów, chociaż miała nadzieje, że niebawem ujrzy konsekwencje swych decyzji.
Wolała konfrontować się z przeciwnościami losu, niż być świadoma, że każdy jej czyn był nic nie wart.
Szli i tylko ścierali swoje obuwie, a wędrówka ta nie miała końca. Ścieżka rozpłynęła się w odmętach Dziczy Arbor, a maginka znalazła się w kropce.
Co się stało z tymi, którzy ją wydeptali? Rozpadli się na mikroskopijne części, a Tevinterka teraz nie mogła ich ujrzeć? Czy może wszyscy po prostu zginęli w tym miejscu, a trakt przez ich śmierć się urwał.

Dziwny dźwięk, który przywodził na myśl jakieś zwierzę z rodziny psowatych, rozbrzmiał w jej uszach ja dzwon.
Skupiła się na nim przez moment, ale nie ze względu na strach, który mógł z niej wydobyć, a fascynacje. Chciała poznawać nie tylko ruiny, ale też i ciekawe zwierzęta, które pod wpływem cienkich zasłon zmieniły swą naturę.
Pustka wpływała nawet na świat żywych, a w przypadku, gdy w pewnym miejscu zginęło wiele istnień to jej ingerencja była większa.
Możliwe, że Mirshen właśnie się w takim znajdowała. Ekscytacja sprawiła, że przeszedł ją dreszcz, który spowodowany był podnieceniem. Jej motywacja po raz kolejny urosła do niewyobrażalnych rozmiarów, a ona sama pragnęła tylko i wyłącznie poznać prawdę. Oczywiście nie zapomniała o drugiej ścieżce, której nie wybrała. Jeżeli okażę się, że prowadzi ona do zupełnie innego miejsca, to pierwiastek odkrywczy najpewniej nakaże jej, również ją zbadać.

Rozważania na temat wspaniałości tego odległego świata zostały przerwane, a Mirshen musiała natychmiast skupić się na swym niewolniku.
Jego bezgraniczna lojalność była najważniejszą cechą, a Oatuns nie zamierzała jej utracić. Ujrzała, że ten sięga niczym zahipnotyzowany po niezwykły kwiat. Wydawał się on niczym zaklęty, a jego wpływ czuła nawet sama maginka. Siła jej woli była jednak większa niż mężczyzny, który jej towarzyszył.
Gdyby opierała się jakimkolwiek pokusą, już dawno skończyłaby jako plugawiec, a fakt, że używała magii krwi sprawiał, że musiała swoją wolę i charakter szlifować przez cały ten czas.
Nie zwlekała, gdyż nie chciała utracić swego w pewnym stopniu przyjaciela. Więź, która między nimi powstała już dawno wykraczała poza ramy pana i niewolnika.
Zraniła delikatnie swą dłoń wykorzystując jeden z pierścieni, który posiadał ostre zakończenie. Miało ono właśnie do takich rzeczy służyć, gdyż nie przepadała za ranieniem siebie zbyt poważnie. Krew, która wydobyła się z jej ciała zaczęła wirować jak szalona, a strumień ruszył w stronę mężczyzny. Rozdzielił się na kilka mniejszych, a Mirshen sterowała nim za pomocą dłoni, których ułożenie wydawało się sztywne i pewne.
Ta sama pewność siebie tkała jej zaklęcia, a wola, która nią sterowała dodawała jej siły.
Dumna z bycia magiem, którego nie ograniczają żadne dogmaty czy prawa. Czarowała wykorzystując swą własną posokę, a znajomość mocy, którą dysponowała umożliwiała jej na łamanie barier. Magia krwi nie znała ograniczeń, gdyż była tym rodzajem potęgi, która wszelkie tabu zgniatała.
- Stój. - jej głos wydawał się być o wiele bardziej stanowczy niż zwykle, a jego spokojna i miła natura gdzieś znikła. Szkarłatna ciecz, która wirowała wokół delikwenta miała na celu, wprowadzenie go w stan zaklęcia.
Przez ułożenie dłoni przypominała marionetkarza, który właśnie chce swą marionetkę przejąć za pomocą nici.
Wszystko to po to, by przejąć nad nim kontrolę. Miał stać się jej całkowicie uległy, gdyż wiedziała, że jakakolwiek inna próba mogłaby zawieźć. Nie pragnęła go również ranić, a tym bardziej zabijać, a więc ta opcja także odpadała.