Ogrody były namiastką tego, co zostawiła w domu. Oczywiście, określanie rozległych, pielęgnowanych, soczyście zielonych przestrzeni czymś przypominającym surowe ścieżki Mroźnego Grzbietu było dużą, naprawdę dużą przesadą, tym niemniej wciąż to właśnie im najbliżej było to warunków, w jakich przyszło się Farimie wychować. Ani masywne, kamienne ściany twierdzy, ani przygnębiający mrok jej lochów, ani biblioteka, ani też wreszcie sam ruch panujący na terenie Gniazda nijak się miały do dzikości Yrkazaanu. Głosy szarych rekrutów w żaden sposób nie przypominały intonacji awarskich wojów, narzucony grafik dnia (brak Pomiotów skłaniał do rozprężenia, a na to przecież Strażnicy nie powinni sobie pozwalać) nawet nie upodabniać się do szeroko pojętej wolności, do jakiej an Ihrled była przyzwyczajona, a... Na serce Agnari, mogłaby tak wyliczać bez końca, a i tak wniosek był jeden: nie czuła się w twierdzy najlepiej. Jasne, mogła trafić znacznie gorzej, tym niemniej jeśli ktoś nie był stworzony do życia w mieście, to była to właśnie Farima.
Stąd właśnie ogrody. Skoro o opuszczeniu Montsimmard nie było mowy, a wizja powrotu w rodzinne strony pozostać miała w sferze tęsknot i pragnień, Awarka musiała sobie radzić najlepiej, jak mogła, co w jej rozumowaniu oznaczało po prostu szukanie miejsc najmniej w tej wszechobecnej cywilizacji ucywilizowanych. I jakkolwiek otaczający Gryfie Gniazdo park raczej jej zachwytu nie budził, to nie miała szczególnego wyjścia. Jeśli nie chciała tkwić w przytłaczających czterech kątach twierdzy, musiała włóczyć się po ogrodowych alejkach, dokładnie tak jak teraz.
Aktualnie jej plany obejmowały jeszcze szybki kurs w okolicy najbliższej z fontann, by ostatecznie przebieżkę zakończyć w okolicach stajni. Nie, nie zamierzała nigdzie jechać. Nie, nie zamierzała Imaarka nawet siodłać. Po prostu chciała go odwiedzić, wyczyścić - chłopcy stajenni nigdy nie robili tego dobrze - i może posiedzieć w kącie boksu, drugim miejscu, w którym czuła się względnie dobrze. Ale nie. Nieee, droga panno, za wiele sobie życzysz. Wśród kolejnych dni znudzenia trafił się wreszcie ten inny, odchodzący od rutyny i, tak jest, wypadał on właśnie dzisiaj.
Słysząc znajomy głos i dostrzegając równie znajomą sylwetkę Farima odruchowo przyspieszyła kroku, by wspólnie z Venis zmniejszyć dzielący je dystans.
- Może dlatego, że poszukiwacz jest raczej marny - rzuciła zaczepnie i parsknęła cicho. Nie miała zupełnie nic do towarzyszącej jej aktualnie Strażniczki ani do niemal nikogo innego, kogo zdążyła już poznać. Nie brało się to jednak z ogromnych pokładów sympatii, jakie Farima trzymała w zapasie dla nowo poznanych, nie. Awarka po prostu dość obojętnie podchodziła do innych. Dopóki ktoś nie nadepnął jej na odcisk, dopóty mogła się w jego towarzystwie świetnie bawić, ot, cała filozofia.
- Komendantka i istotna sprawa... - mruknęła cicho i potrząsnęła lekko głową. Pierwszy wniosek nasuwał się sam: Pomioty. Domysły te szybko jednak ulegały weryfikacji - gdyby rzeczywiście chodziło o Plagę, zaangażowano by wszystkie siły, by do konfrontacji podejść z przytupem i donośnymi fanfarami. Wiecie, takie udowadnianie, że jest się przydatnym. Z tego, co mówiła Venis, chodziło jednak tylko o nie, dwie Strażniczki, nie było więc mowy o heroicznej batalii.
Heroicznej batalii, której, swoją drogą, Farima wcale nie wypatrywała z utęsknieniem. Pomioty były dla niej zupełnie obce - pojedyncze potyczki nie mogły równać się faktycznemu poznaniu przeciwnika - i choć gdzieś w duchu drzemała tęsknota za nowym, wymagającym wrogiem, to dziewczyna miała dość rozsądku, by cieszyć się ze względnego spokoju. Brak Plagi to szansa na dłuższe życie. Tylko dureń by tego nie doceniał.
Tak czy inaczej, wyrwała się z zamyślenia akurat w chwili, w której Venis zaczęła ją popędzać. Wzdychając cicho w kilku długich krokach dogoniła koleżankę i zrównała z nią krok.
- Nie, żebym miała coś przeciwko twojemu entuzjazmowi, ale szczerze wątpię. - Uśmiechnęła się pod nosem i zerknęła na delikatniejszą - przynajmniej jeśli chodzi o posturę - towarzyszkę. - Dobrze wiesz, że gdyby to były Pomioty, cała twierdza stałaby już na nogach, a kolejni ochotnicy biliby się o możliwość osobistej interwencji. Nie, teraz... - Wzruszyła lekko ramionami. - Teraz pewnie ktoś woła o pomoc i tylko my jesteśmy tak mało asertywni, żeby odmówić. Albo po prostu tak znudzeni.

Chcę trochę akcji. Mimo szczerych chęci, Farima nie powstrzymała cichego parsknięcia. Gdy Awarowie potrzebowali trochę akcji, po prostu brali się za fraki i szarpali aż do pierwszej krwi. Albo drugiej. Albo w ogóle do chwili, w której nie byli w stanie podnieść się o własnych siłach ze zmarzniętej ziemi. To nie tylko rozładowywało frustrację, nie tylko dostarczało rozrywki - samym walczącym, ale też zebranym dokoła gapiom - ale też pozwalało zachować formę na odpowiednim poziomie. Podobne sparingi były okazją do ćwiczeń, bo choć nikt nie traktował ich za oficjalne treningi, to każdy taki wysiłek siłą rzeczy pociągał przecież za sobą namacalne konsekwencje - nie tylko w postaci sińców czy krwi cieknącej ze złamanego nosa, ale także fizycznego rozwoju walczących. Chcę trochę akcji. An Ihrled pokręciła lekko głową. W domu było łatwiej i... weselej.
Teraz jednak w domu nie była i przypomniała sobie o tym akurat na czas, tuż przed gabinetem Komendantki, która... Cóż, jeszcze nią była, Farima nie mogła jednak opędzić się od myśli, że taki stan rzeczy może nie utrzymać się zbyt długo. Sama Awarka nie sprecyzowała jeszcze swego zdania w kwestii wyczuwalnego napięcia związanego z osobą liderki, tym niemniej sprawa była przecież prosta - jak ktoś przestaje się sprawdzać to się go wymienia, tyle. To naprawdę żadna filozofia. Choć więc Arenai piastowała jeszcze swe stanowiska, to chyba nie powinno się traktować tego jako czegoś niezmiennego, zdolnego oprzeć się wszelkim zawirowaniom. No, chyba, że Olivia ich zaskoczy. To też było możliwe, prawda?
Tym razem nie przyszły tu jednak debatować nad polityką wewnętrzną. Nie, teraz sprawa była względnie prosta. Ktoś potrzebował pomocy więc trzeba było pomóc. Jasne, proste, logiczne... A przynajmniej było takim do chwili, gdy po zdawkowym powitaniu przyszło do wyjaśnień. Wyjaśnień udzielanych przez delegata wsi w potrzebie. Wyjaśnień, które tak naprawdę nic nie wyjaśniły.
Hakkon jeden wiedział, ile siły woli kosztowało Farimę powstrzymanie się od parskania śmiechem co chwila. A kosztowało naprawdę wiele i to cud, naprawdę cud, że Awarka zdołała ograniczyć się tylko do nieznacznego uśmiechu. Bo siła woli an Ihrled bynajmniej nie była ze stali. Nie, jeśli już chciano by określić położenie Fari na osi między nadpobudliwością a opanowaniem, zdecydowanie byłoby jej bliżej do tego pierwszego. Na wszystkich bogów, była wojowniczką, nie dyplomatą. Ostrzem Agnari, jeśli już sięgać po wzniosłe tytuły. Jak ją coś bawiło to się śmiała, jak coś było żałosne, to przyjmowała to z soczystą porcją widocznego politowania. Żeby to zmienić, musiała się naprawdę starać, jak mantrę powtarzając sobie, że jest z Szarej Straży, a to podobno do czegoś zobowiązuje. Do czegoś więcej niż tylko wyżynanie Pomiotów.
Dla bezpieczeństwa nie odzywała się jednak, mając uzasadnione obawy, że gdy zdecyduje się na jakąś wypowiedź, ta może nie być odpowiednio grzeczną czy stonowaną. Nie, lepiej było pozostawić doprowadzanie wieśniaka do porządku Komendantce i Venis, samej natomiast starając się wyłuskać z monologu Rysharta cokolwiek przydatnego. I choć rzeczywiście również pochodziła z terenów zdominowanych przez nieszczególnie rozwinięte osady, to najwyraźniej wsie mówią różnymi językami.
W efekcie dotrwała do końca w zaskakująco stoickiej pozie, by z maską posągu zerwać dopiero przed samym wyjściem. Pytania. Tak, miała pytania. Dokładnie dwa.
- Ten... Witek - zaczęła, siląc się na kulturę i dobre wychowanie, które zupełnie obce może jej nie było, ale doskonale znajome również nie. Awarowie byli jednak inną kulturą, tam sprawy załatwiało się... No, inaczej. - Co on zrobił tym ptakom? Dźgnął je tymi widłami? Postraszył tylko? - To miało kluczowe znaczenie, bo pozwalałoby zinterpretować jakoś te nic. Nic, że się nie przestraszyły czy nic, że można je było przeszyć na wylot, a one dychały dalej? Nic, że siedziały niewzruszone, gdy wieśniak wymachiwał widłami, czy nic, że niewzruszenie to prezentowały także wtedy, gdy zdechł jeden z ich pobratymców? A może nic - że widły nie napotkały oporu, wycelowane w ptaka przeszły przez powietrze? To było wiele różnych aspektów i nie, nie było wszystko jedno, który z nich był prawidłowy.
Ale, pytanie numer dwa. Też ważne - przynajmniej dla Farimy, która nie zwykła bagatelizować podobnych spraw. Była w końcu Awarką, jej dzikie serce pełne było równie dzikich wierzeń. W duchy zwierząt. W totemy ochronne. W zachłannych, rządzących twardą ręką bogów. W klątwy. W ingerencje złych sił. Choć więc opowieść Rysharta brzmiała jak jedna z tych szczególnie kiepskich, o których wstyd wspominać przy ognisku, to an Ihrled mimo wszystko nie machnęła na to ręką. Nie mogła.
- Łupnięcie - zaczęła więc hasłem, by sprowadzić mężczyznę na odpowiednie tory. - Jakie było? Jak... - Zawahała się. Tu konieczne były proste porównania, które jednak będą w stanie coś jej powiedzieć. - ...spadająca szafa czy bardziej jak waląca się ściana? Jaki to miało charakter?
Dwa pytania. Na ten moment tylko tyle. Ale żadna strata, nie? Skoro uroczy delegat miał robić im za przewodnika, będą miały dość czasu, by jeszcze się nagadać. Śmiało można by rzec, że czasu tego będzie aż za dużo.
Tak czy inaczej, po uzyskaniu odpowiedzi - satysfakcjonujących bądź nie, to nie miało w tej chwili większego znaczenia - podążyła w ślady Venis. Wyprawa nijak się miała do tego, do czego Straż była stworzona, ale opuszczanie twierdzy gołym i wesołym mimo wszystko nie byłoby mądre. Zbroja - ta plemienna, do przywdziewania służbowej Farimę należało dosłownie zmuszać - dwa zawieszone u pasa toporki, długi nóż, bukłak z wodą. Ostatecznie nie ruszały na koniec świata, nie?