Pomarszczona ręka drgała lekko z każdym ruchem uniesienia naczynia. Czarna, mocna herbata kołysała się w rytm wywoływanych drgań, trzymając się jednak stabilnie, nie wylewając z porcelanowych krawędzi. Starczy, niekontrolowany dygot, towarzyszył mu od czasu panowania nowej funkcji: zdaniem Marquisa efekt wieku, według opinii zakonnego cyrulika wpływ odstawienie większej dawki lyrium. Upił delikatnie łyk, nie krzywiąc się na temperaturę świeżego wrzątku, lubił gdy parzyło go podniebienie. Nie martwił się także próbą otrucia, kto jak kto, ale Gilmore posiadał ochronę i opiekę najwyższych standardów. Przed spożyciem każdego jego posiłku, danie próbował tester, który na własnej skórze i języku sprawdzić miał czy nic do posiłku nie zostało dorzucone. Oczywiście sama ta myśl wydaje się dosyć niesłuszna i paranoiczna, ale taką osobą właśnie był sam kanclerz. Dla tych, którzy przebywają w jego otoczeniu nie jest żadną tajemnicą, że Marquis boi się o swoje życie, wzmacnia przez to ochronę, korzystając z niebagatelnych i często desperackich metod. Nic dziwnego, że jego gabinet, wille oraz miejsca pracy pilnują templariusze, którzy z rozkazu samego Alderna Martelo gotowi są zginąć i słuchać kanclerza w każdej sprawie. Budzi to pewne niepokoje w szerszych rangach Zakonu, który uważa, że Gilmore'a nie interesują sprawy szerszego spektrum, a jedynie interes Komtura. Sam jednak kanclerz nie przejmuję się takimi plotkami, tak długo, jak z każdym jego krokiem towarzyszy mu przyboczna gwardia łowców czarownic. A kogo Marquis się tak boi? Wszystkich. Wychowany w długiej i skomplikowanej doktrynie Pieśni zrozumiał dawno, że istnieje podział na "my" i "oni" oraz, że to właśnie "Oni" chcą zniszczyć to co tak długo on i jemu podobni pieczołowicie przysięgali czcić i chronić. Dalijskie elfy czy też apostaci są niczym innym jak abominacją rzeczywistości, chaosem w ustalonym przez Andraste porządku. To właśnie ci ostatni, plugawcy, magowie są najgorsi. Kryjąc się wśród cieni, czekając na właściwy moment na cios. Kanclerz wie, że spoglądają w jego stronę niecierpliwie, myśląc tylko o tym jak poderżnąć mu gardło lub wyciągnąć cenne zakonne tajemnice.
Położył trzymaną filiżankę na porcelanowych talerzyku, przejechał wzrokiem niebieskich, bystrych oczu po pomieszczeniu, zatrzymując wzrok na obitej czarną skórą i okutej srebrem ciężkiej księdze Pieśni Światła. Bogaty wolumin, pisany sprawną ręką mnicha Georgetta Gillesa posiadał nie tylko wykaligrafowane słowa rodem z orlezjańskiej szkoły musing scolaire, ale także, piękne, grawerowane inskrypcje i wymalowane obrazy. Kanclerz westchnął ciężko spoglądając na półkę: przecież Andrasta dała nam tak wiele, jak można jeszcze chcieć to odebrać? Pod jakimi podszeptami, łgarstwami lub mamieniem myśli trzeba być wpływem, by niszczyć to co Prawdziwe?

Dopiero teraz przeniósł wzrok na templariusza. Młody Thomas, będący na swej służbie nie dłużej niż kilka miesięcy zdążył zaskarbić sobie zaintrygowanie i przychylność Gilmore'a. Nie tylko budził w nim wspomnienia jego ongiś samego, ale także wydawał się zainteresowany nie tyle służbą, co poznaniem myśli klechy. To coś co klerykał musiał docenić. Oczywiscie Marquis domyślił się także tego, że osoba samego Thomasa nie została wybrana z przypadku. Pewien tego, że Aldern karze mu wyciągać informacje o działaniach i decyzjach kanclerza, służy jako pionek w większej grze Zakonu. Gilmore nie może mieć jednak do niego pretensji, jest tylko narzędziem, tak jak większość tutaj zgromadzonych.
-Mam pewne domysły- leniwie odpowiedział na pytanie młodzika, głos miał zachrypnięty i zmęczony, ale mocny i charakterystyczny. Budził pewną dozę szacunku -Od dawna naciskam Collete by ta zadziałała na terenie Fereldenu. Tereny te są pod orlezjańską protekcją ale...- złapał ciężko oddech, wstał by rozprostować nogi, poprawiając wierzch szaty, by nie pogniotła się za bardzo, trzymając za ciężki, złoty pektorał by ten zaś się nie kołysał i nie pobrzękiwał - ...ale sytuacja się tam nie poprawia. Apostazja szerzy się jak wcześniej, dodatkowo Templariusze nie mają porządnego przyczółka na wschodnich ziemiach. Oczywiście wszystko to to jedynie moje głośne przemyślenia i uwagi, które dawałem Boskiej. To co z tym zrobi to już jej wola
Gestem dłoni wskazał na wielką mapę Fereldenu, wiszącą na kamiennej ścianie gabinetu. Mapa ta, pokazująca wszelkie szlaki, miasta, wsie, jeziora i koryta rzeki, bogatym piórem miała także wymalowane ukształtowanie terenu i lokacje co ważniejszych świątyń oraz kapliczek.
- Od dawna uważam, że Templariusze nie mają odpowiedniego punktu zbiorczego w Fereldenie. Nie mówię nawet o pomniejszych twierdzach, nie o przyczółkach czy miejscach ćwiczebnych. Mówię o bazie. Jej po prostu nie ma. To bardzo wpływa na działanie tamtejszych braci i efektywność Komtura. Trzeba coś z tym zrobić- podchodząc do tablicy wzrokiem przeleciał po najoczywistszych kandydatach. Amarant posiadał świetne zaplecze i lokalizacje, tamtejszy jednak ród budził pewne wątpliwości. Było o nich za mało informacji, co więcej wątpił w ich oddanie Zakonowi. Redcliffe byłoby idealne, szczególnie, że panujący tam władca posiada brata templariusza. Świetny temat do rozpoczęcia koneksji. No i jest jeszcze Twierdza Kinloch, stara forteca używana jako Krąg Maginów we wschodnim państwie. Obszar ten wymagałby dobudówki kolejnych pomieszczeń i zagospodarowania wolnej przestrzeni, a na to było mało czasu, szczególnie jeśli Boska chce rozpocząć plan teraz.
- Jak uważasz Thomasie...- zaprosił rycerza gestem - Które miejsce jest odpowiednie twoim zdaniem?

Pokiwał skwapliwie głową na słowa młodego. Spojrzał na mapę raz jeszcze, delikatnie dotykając pomarszczonymi palcami skóry na której została wyrysowana. Ostagar faktycznie nie jest złym wyborem: stara tevinterska twierdza, będąca niegdyś najbardziej wysuniętym punktem na południowo-wschodnich ziemiach upadłego imperium. Wzniesiona na skraju Głuszy Korcari baza mogłaby być dobrym przyczółkiem w którym templariusze rozpoczęliby swoje operacje. Skoro dzięki niej dało radę odpierać najazdy Chasydów, to tym bardziej nada się na kilkunastu apostatów. A lokalizacja? O ile go pamięć nie myli zamczysko stoi u zbocza wąskiej góry, pilnując przełęczy będącej najbezpieczniejszym traktem w stronę dalszej północy.
-Dziękuje Ci - mruknął pod nosem, dalej dotykając palcami schematu Fereldenu - Byłeś bardzo pomocny. Na Stwórcę, ale czy nie trzeba już ruszać? - siwe brwi kanclerza uniosły się w jak najbardziej teatralny i wyuczony sposób. Czas oczywiście jeszcze nie wybił, ale chód i prędkość z jaką teraz poruszał się Gilmore pozostawiało wiele do życzenia. Opierając się na lasce z dalijskiego drwa poruszał się ociężale, czując ból i stare blizny, postękiwał często, marudząc pod nosem i bredząc stare bezeceństwa. - Wezwij woźnice, niech podjedzie dorożka, Thomasie. Skoro Wielkie Kapłanki już się zjechały to lepiej bym i ja trafił do Wielkiej Katedry- spojrzał wymownie na młodzika, a gdy ten oddał salut i skierował się do wyjścia Marquis odwrócił się na pięcie.
Szedł teraz szybciej, zdecydowanie bardziej żwawo niż widział go jakikolwiek postronny. Czuł, że potrzebował teraz pełni swojego skupienia i koncentracji. To ma być w końcu jego dzień. Co więcej, potrzebował ugasić pragnienia oraz zwiększającego się, ciężkiego poczucia marazmu i szarości, które pochłaniało z każdą chwilą mijania otaczającą go rzeczywistość. Stukot laski nie ustawał, wiedział, że ma wystarczająco czasu nim templariusz uwinie się z jego prośbami, ale nawet i to nie miało znaczenia: nie kierowała nim potrzeba, kierowało łaknienie.
Zbliżając się do jednej z szafek, otworzył ją kluczem wyciągniętym spod wierzchu szaty. Drzwiczki otworzyły się z dźwięcznym skrzypnięciem, a Gilmore chwycił drobną skrzyneczkę.

Już blisko Marquisie, jeszcze tylko chwila.

Drugi klucz, specjalnie wykuty przez orlezjańskiego mistrza ślusarskiego trafił do zamka szkatułki. Zamkniecie zrobione tak by włamanie się do zawartości było praktycznie niemożliwe bez zniszczenia całego kontenera. Dzieło zostało wykonane na gorącą prośbę samego kanclerza. Z resztą nie bez powodu, jak każdy miał swoje gorąco ukryte sekrety. Płynnym ruchem dłoni otworzył wieko, przełykając głośno ślinę. Ułożone poziomo drobne fiolki z niebieskawym płynem leżały nieruszone, tak jak powinno, a liczba ich nie zmieniła się od ostatniego razu. Ciekły błękit bił jasnym, niemalże luminescencyjnym światłem, rozświetlając krawędzie pojemnika. Drżąca ręka uniosła jedno ze szkieł, druga dłoń odkorkowała.
Gilmore nie posiadał własnego przydziału lyrium. Chociaż błagał Komtura na kolanach, ten stwierdził, że nie przydzieli mu kolejnych dawek, nawet w tajemnicy. Marquis nie ukrywał niezadowolenia, początkowo wrzeszcząc i rycząc, potem łkając, bijąc się w pierś i zadając sobie świadomy ból fizyczny. Wszystko tylko po to by poczuć inne emocje niźli narastający głód i potrzebę. Nic nie zdawało efektu. Prawda jest taka, że lyrium jest od niego silniejsze, a on musi poddać się jego zgubnemu działaniu. Kanclerz nie bez powodu wziął sobie gwardię templariuszy, nie dość, że Ci stanowili ochronę i świadczyli o jego statusie, do dodatkowo posiadali także płyn, którego tak bardzo potrzebował. Oczywiście otwarcie nie prosił ich o dawki, rekwirował drobną część ich przydziału, mówiąc, że nie chce by uzależnili się od zgubnego działania błękitu. Domyślał się oczywiście, że gwardziści mieli swoje podejrzenia, co więcej podejrzewał, że sam Komtur o wszystkim wie i patrzy na to z przymrużeniem oka, ale Gilmore'a będąc szczerym mało to obchodziło. Był im potrzebny, a oni potrzebowali jego. Taka już była między nimi zażyłość.

Szybkim ruchem wlał całość zawartości fiolki do gardła. Cierpki smak eliksiru delikatnie muskał jego podniebienie, spływając coraz niżej, aż do żołądka. Język zbierał łapczywie każdą uronioną kroplę z jego warg, tak by nic się nie zmarnowało. Westchnął ciężko, opierając się o krawędź stołu.
Kiedyś lyrium działało od razu, teraz jednak, z biegiem lat, czuł, że musiał poczekać na pierwsze efekty. Najpierw chwilowy ból skroni, jakby nagłe wzrosty ciśnienia. Później drżenie starczych palców i poty, które trwają dobrych kilkanaście sekund. A potem? Potem wszystko się zmienia. Kolory znowu nabierają pełni ostrości, a energia wraca do starego ciała. Wigor powraca do kanclerza - tylko jeden z kolejnych symptomów jego ciągłego uzależnienia.
Teraz zamknął szkatułkę, zakluczył i schował do swojego miejsca, wiedząc, że zaraz...
- Wasza Ekscelencji, templariusz Thomas informuje, że dorożka stoi, gotowa do drogi - drzwi otworzyły się szybko, do środka wszedł jeden z pilnując gabinetu gwardzistów
- Doprawdy? - odwrócił się na pięcie Marquis, spoglądając na mężczyznę - No to nie ma co czekać. Pomóżcie mi wyjść z budynku.

Drżąca ręka podrygiwała mocno z każdą chwilą upływającą na bezczynnym wyczekiwaniu dla głowy Zakonu, dla Boskiej. Podtrzymująca dębowa laska trzęsła się zgodnie ze  starczym dygotem, wypukując na brukowowanej posadzce nierówny rytm. Marquis czuł z każdym oddechem mijające lata i przeżyty czas, który przeżarł go i wypluł, zostawiając zepsutego, niedoskonałego i zniszczonego, w obecnej okazałości.  Spoglądał wyczekująco na złote odrzwia, z których jak zawsze wyjść miała Colette, rozpoczynając kolejne obrady zakonnej loży. Westchnął ciężko czując obolałe stawy i kostki. Już niedługo, jeszcze tylko chwila, wytrzymaj, bądź pewny. Ciężko dysząca klatka piersiowa to raz opadała i podnosiła się wysoko, by zaczerpnąć powietrza wymieszanego z perfumami i kadzidłami wielkiej sali. Czerwony od lyrium wzrok przejechał po twarzy każdej wielkiej kapłanki, oceniając emocje, ruchy, bodźce i reakcje. Czuł zniecierpliwienie, czuł zmartwienie, czuł zaintrygowanie, czuł też strach. Nigdy nie wiadomo dlaczego Boska wzywa radę, zawsze jednak można być pewnym tego, że ktoś wiążę z nimi swoje własne ambicje. Możliwość przedstawienia swoich racji i punktów widzenia, które przeobrazić mogą się w ideę i działanie, jest czymś więcej niż tylko drobnostką i omówieniem spraw doczesnych. Jest to  pokusa. Pokusa której żadna ze stron nie może się oprzeć. Wszyscy chcą wyrwać coś dla siebie z tego wielkiego ciasta jakim jest Zakon. Każdy oczywiście ma swój kawałek, ale to jaki będzie duży, zależy wyłącznie od próby zaspokojenia własnej ambicji. A to, to wcale nie jest takie łatwe.
W końcu wybiła właściwa godzina. Collete weszła pewnym krokiem, otoczona swoimi zaufanymi gwardzistami, gotowa do rozpoczęcia obrad i własnej audiencji. Wydały wyraźne zezwolenie na spoczynek, nareszcie. Kanclerz Gilmore stęknął z ulgą gdy tylko zasiadł na wyznaczonym miejscu. Czuł jak fala bólu zmęczonych mięśni i drżenia powoli przechodzi, przenikniona komfortem i wygodą siedziska.
Pierwsze rozmowy nie zaskoczyły go wogóle. Wysłuchując Boskiej zdecydował się na role pasywną, pewnie obserwując twarze zebranych i konfrontujących się Matek. Każda z nich wygłaszała swoją tezę, odnosząc się do sumienia bądź obowiązku, twierdząc, że należy postąpić w ten czy inny sposób. Marquis westchnął tylko ciężko opierając żylastą rękę o podródek. Musiał wyczekać na swoją kolej, a ta nadejdzie gdy tylko każda z nich powie już co jej ślina na język przyniesie. To nie tak, że nie miał nic do powiedzenia. Kanclerz wiedział, że chociaż znajduje się w radzie to jego zdanie wysłuchane zostanie na samym końcu, gdy mury pomieszczenia obejmie pierwsze milczenie. Nie robił tego z przekory, tego po prostu wymagała zakonna suplika.
Wyczekując stosownie chwycił za dokumenty podane przez Collete i czytał je w skupieniu, starając się ocenić ich wiarygodność przez obserwacje i własne doświadczenie zakonne. Gdy zaś wyczuł pierwsze oznaki ciszy, rozpoczął
- Wasza Świętobliwość, Wielebne Matki, Wielkie Kapłanki...- odkładając plik dokumentów na stół wymieniał głośno tytulatury, nie racząc jednak nikogo swoim spojrzeniem - Sprawa wymaga zdecydowanie uwagi nas wszystkich, ze względu , że dobrzy i pokorni słudzy Światła Andrasty są skazywani na działania nieczystej siły, której intencje są pewnie tak samo niebezpieczne co i plugawę. Według podanych dowodów, nie wiemy dokładnie kto stoi za porwaniami, ale możemy jasno stwierdzić, że miały one miejsce w określonym przedziale czasu i nie są wynikiem przypadku. To wszystko jednak są "domniemania" jak Wielka Kapłanka Izabel zdążyła słusznie sama  stwierdzić. Domniemania które nie mają żadnych większych podstaw i racji. Powinniśmy oddać sprawę do szerszego wglądu i obserwacji. A tak przynajmniej podpowiada nam rozsądek - czując wzrok wszystkich,  połączył palce obu dłoni i oparł łokcie o blat wielkiego stołu – Jednakże czasami nie możemy słuchać wyłącznie logicznego myślenia. Wybaczcie mi wielebne i Ty wasza Świętobliwość, ale uważam, że nie rozsądek doprowadził Andrasty do Świętości i to nie rozsądek dał jej do zrozumienia, że może wygrać z Tevinterem. Była to wiara. Wiara w to, że dobro zawsze może wygrać nad złem i wiara w to, że zło faktycznie istnieje. Bo istnieje moje Siostry, co do tego nie ma nikt z nas żadnej wątpliwości. Istniało gdy Tevinter rozszerzał swoje wpływy na cały znany nam glob, gdy Andrasta uwolniła ludzi z okowów niewolnictwa i gdy Hessarian skrócił męki naszej Świętej Pani. Wszystko to jest aktem zła, a każdy z nas doświadczył jego działania we własnym życiu, chociażby raz. W takich chwilach musimy zastanowić się co zrobić by świat stał się lepszy. Zniszczyć zło? - tutaj uśmiechnął się cynicznie - Wymyślna i utopijna to mrzonka, brzmiąca pięknie, jednakże odbierająca nam wszystko to co czyni nas samych w sobie ludźmi. Bo my jesteśmy grzeszni moje Panie. Wszyscy w jakimś stopniu. Nie jesteśmy doskonali, ale chcemy do doskonałości dążyć. A to już pierwszy krok ku lepszemu. Oczywiście są też tacy co na herezji i chaosie chcą się wybić. Ci szczególnie są niebezpieczni w swych pokrętnych działaniach.
Moim zdaniem Zakon nie może stać bezczynnie na akt brutalnego porwania, moim też zdaniem bezczynność równa się ze złem, którego tak chcemy bardzo unikać. Na samego przecież Stwórcę, elfy atakują posterunki Zakonu! Apostaci szerzą się jak choroba po lasach! Plugawce tworzone jak grzyby po deszczu, a teraz jeszcze to! - starczy głos niczym echo odbiło się o mury białego kamienia sali.  Energicznym gestem palca wskazał na stos i pliki dokumentów z sytuacji w Montfort - Jest tylko biel i czerń drogie Wielebne Matki. Nie ma odcieni szarości. Każdy kto sobie to wmawia jest ignorantem albo głupcem. Świat nigdy nie będzie utopią, możemy jednak sprawić by chociaż trochę nam go przypominał