Zaczęła się nieznośnie wiercić, wykonywać podejrzane ruchy, które nie umknęły czujnemu oku Qunari, bo chociaż chrapali, to wystarczył minimalny szelest, żeby powieka podniosła się, niczym porażona. Młoda niewiasta chciała rzucić klątwę, wymagało to jednak kilku skomplikowanych manewrów oraz krótkiej, lecz słyszalnej inkantacji. Nie zważając na konsekwencję swojego działania, podjęła się gestykulacji z krótkim wierszykiem. Nim zdążyła przejść do pośredniego etapu, niemiłosierny obuch trzepnął o jej facjatę. Była to sprawka leżącego dotychczas obok tytana. Usłyszawszy złowrogie inkantacje, powstał na baczność, by co rychlej potraktować kobietę podręczną bronią w postaci dolnej kończyny. Zamaszysty but trzepnął o jej policzek, wykrzywiając nos i wzbudzając krwotok, którego strumień zalał przestrzeń w okół ogniska, jak i część odzienia Hessy. Była zdezorientowana, ogłuszona i w opłakanym stanie.

- Bierz ją! Trzymaj! Wiąż! - przekrzykiwali się straszliwie, a wszystko działo się bardzo szybko. Jeden z przedstawicieli wytrzasnął solidny sznur, który rzucił bratu. Ten posłużył się nim do zniewolenia czarownicy. Przestało być miło, silne więzi splotły jej nadgarstki, kostki, oplatając jeszcze całe ciało tu i ówdzie, aż po szyję.


Zaczęło świtać. Pierwsze promienie słońca przedarły się przez koronę drzew i gęstą mgłę. Hessa doszła do siebie, z opuchniętą twarzą oraz uszkodzonym nosem, siedziała związana pod drzewem. Intratny interes z tymi ludźmi, same kłopoty.
- Trzeba nam ruszać - wycedził przez zaciśnięte zęby oprawca Hessy. Ashkot nie wiedział, co należy zrobić, zwłaszcza, że bracia mieli już pomysł na przyszłość dziewki.
- Zostawmy ją tutaj, krew przyciągnie wilki i pożrą ją.
Zebrali bagaże, by jak najszybciej udać się wgłąb puszczy. Byle dorwać zdrajcę. Wstali i ruszali, gdy Ashkot jeszcze zagrzewał cztery litery. Zbuntowany Qunari pozwoli na porzucenie czarownicy? Czy jej los go w ogóle obchodził przy takim obrocie spraw? Chciał dalej szukać zdrajcy, którym sam niegdyś może zostać? Wiele spraw pozostawało bez wyjaśnienia.

Dzikie łomotanie spłynęło nad czarownicę na żądanie. I chociaż pierwotnie nie była w stanie pojąć zaistniałego biegu zdarzeń, to po dłuższej chwili pojęła heroiczny wyczyn qunari. Została dosadnie poturbowana, nos złamany i milion skaczących plam przed oczyma, których próba okiełznania zdawała się być mierna do ujeżdżania dzikiej hali. Jednakowoż, czas przynosi ukojenie. Plamy spływają w dół oczodołów, odsłaniając całkowity obraz rzeczywistości. Głębokie oddechy przez jamę gębową pozwalają dotlenić organizm i wprowadzić gonitwę myśli na odpowiedni tor. Qunari, ten odmieniec właśnie naraża własne imię, ażeby uratować Hessę. Imitacja agresji, którą rzekomo częstuję dziewkę, ma oszukać braci. Tym samym pozwalając kobiecie ujść z życiem, a qunari z twarzą. Wilk syty i owca cała.

Chciała być wdzięczna i robiła wszystko, co w jej mocy, by monitorować dookolny areał. Wyszukiwała skrupulatnie nadchodzących antagonistów, lecz żaden nie przybył. Nagle, sznury spełzły z kończyn- Hessa jest wolna. Czy to koniec ich wspólnej przygody? Może lepiej byłoby połączyć siły i udać się wspólną aleją? Finał jest bliski, lecz należy uważnie stąpać, gdyż wszelkie nieprzemyślane działania mogą ponownie sprowadzić oprawców.


Jak na złość po wierzchni liścia spłynęła kropla, której bąbel powoli sunął się, aż roztrzaskany moczy nos Ashkosta. Pierwsza kropla jest zwiastunem zmian, jakie właśnie nadchodzą. Urwanie chmury, gorzkie obłoki o granatowej poświacie suną nad lasem. Ich obecność wiąże się z nadchodzącym strumieniem wilgoci, który obejmie nie tylko nos, ale całe ciało. Zaraz qunari wraz ze swą towarzyszką będą cali mokrzy. Żeby tego było mało, granatowy gigant zdawał się warczeć, a to z kolei symbolizuje burzę. Burza z piorunami nigdy nie jest mile widziana, zwłaszcza, gdy przebywasz w lesie pełnym drzew.

Szklana pogoda, niczym bat pański poganiała Ashkota, żeby w ten czas opuścić dawne obozowisko i ruszyć za pobratymcami. Pobieżnie zbierane manele wylatywały z rąk, tak jak cieknące po nich krople soczystego deszczu. Żwawy powiew matki natury zaczął powoli przeradzać się w burzliwy warkot, wtedy nie było czasu na dywagowanie nad zbieranym sprzętem, brano co popadnie. I gdy czuł, że zabrał wszelkie najpotrzebniejsze rzeczy, obrócił się na pięcie, by tęgim krokiem pożegnać niewiastę. Nie odwrócił się ani razu, jego kark był sztywny, zaś nogi niosły w wyznaczonym pierwotnie kierunku - za braćmi. Jedyne co udało się zarejestrować wielkim jak węgiel górniczy oczyskom, była mozolna próba wydostania się czarownicy. Apostatka ocierając więzy o wbite ostrze, próbowała się oswobodzić. Szło jej to nad wyraz mozolnie. Ashkot nie mógł jej pomóc, był już daleko stąd.


Pośród grzmotów nadciągającej burzy, jego uszom objawił się znany odgłos. Wycie wygłodniałych wilków, które skomlą po wypatrzeniu potencjalnej ofiary. Jak na zgubę, owe dźwięki biegły dokładnie z miejsca spoczynku apostatki. Trzask! Kolejny łomot burzy przerwał wycie watahy. Trzask! A, po nim wycie, lecz nie takie jak dotychczas, te było inne. Nie zwierzęce, a ludzkie. Wycie obdzieranej ze skóry kobiety, rozszarpywanej pomiędzy wygłodniałe szczęki dzieci lasu. To było wycie o pomoc.


Burza rozrastała się, była coraz dzika i nieprzewidywalna. Mroczne chmury pokryły całe niebo, zaś jedynym źródłem jasności były spadające błyskawice. Przemoczony do cna, obładowany bagażem, Ashkot pędził ile sił w nogach. Potężnie trzaskał o podłoże, łamiąc każde napotkane niedogodzenie. Aż nagle coś gruchnęło, coś pękło i trzasło! Nie minęła chwila, a Qunari poczuł, jak spod jego nóg zanika podłoże. Ziemia osuwała się, a on sam wpadał w czeluści podziemnych grot. Leciał otoczony rozlatującym się mułem i resztkami krzewinek. Leciał pośród sprzętu, który lewitował razem z nim. Leciał, aż w końcu roztrzaskał się o stabilny bruk, tracąc przytomność.


Ostatnie doniesienia, które udało się Zilyanie wydobyć od Amarantańskiego rzezimieszka, potwierdzają wcześniejsze doniesienia, iż wszelkie tajemnice pożądanego ostrza skrywać mogą starożytne ruiny w lesie Brecilian. Nie łatwo było je odnaleźć, wiele należało poświęcić i zapłacić, żeby zyskać chociaż cząstkę wieści na temat podziemnych lochów lasu. Otoczone nutą dramatycznych opowieści, setkami legend, ruiny te stanowią niejasną plamę w kartach historii. Mimo tego nadszedł ten wiekopomny dzień, gdy elfka zanurzyła się w tunelu. Glinowy otwór pierwotnie imitował zwierzęcą norę, niżeli pradawne ruiny, lecz wytrwały marsz powoli zaspokaja rządzę ciekawości. Glina ustępuję miejsca skale, która układa się w względnie regularne kształty. Kolejne dziesiątki korytarzy, tuneli i schodów. Wszędzie jest bardzo ciemno, nieliczne korytarze goszczą światło, pochodzące z szczelin w gruncie, lecz nadciągający zaułek zdaje się być nad wyraz oświetlony. Promienie aż rażą przyzwyczajoną już do mroku Zilyanę. Elfka widzi, jak słońce wrzuca swe ostatni głęboko pod ziemie. Wszystko to za sprawą pokaźnych rozmiarów szczeliny, jaka widnieje wysoko nad głowami. To przeświadczenie, upewnia wyłącznie o głębokości, na która udało się kobiecie zdobyć. Ogląd wpadającego słońca przerywa jednak dziwny jęk. Jest to jęk budzącego się qunari. Bydlak leży poturbowany na kamiennym bruku, powoli opuszczając krainę snów.