Odzyskać co utracone

---

Uczestnicy: Szara Straż Czas na odpis: 24h

---

- Zachodnie Podejście, Obozowisko Szarej Straży -

Mimo, że Plaga nie zagrażała obecnie Thedas, Szarzy Strażnicy nie mogli narzekać na wszechogarniającą ich nudę, która to owszem - potrafiła być wyjątkowo irytująca, jednakże nigdy nie trwała na tyle długo, aby mieli przez nią narzekać. O ile większość Strażników zajmowała się mniej istotnymi sprawami, to jednak część z nich przydzielana była do tak zwanych "misji specjalnych", gdzie wiadomo było, że potrzeba nieco więcej zaradności i umiejętności, by osiągnąć sukces. Tak też wyglądało to w tym przypadku.
Rekruci Lalilu oraz Toma już od dawna przebywali w Gryfim Gnieździe, szkoląc się, rozwijając swoje umiejętności i na własnej skórze ucząc się co to znaczy być Szarym Strażnikiem. Jednakże cały czas nie mogli być rekrutami przez cały czas i wielkimi krokami zbliżał się do nich czas, w którym to będą musieli przejść Rytuał Dołączenia. Wcześniejsze misje zostały przez nich wykonane sukcesywnie i został ostatni sprawdzian umiejętności bojowych. Musieli stoczyć potyczkę z Mrocznym Pomiotem i zebrać odrobinę jego krwi.
Było to tylko część zadania, można powiedzieć wytyczne poboczne, gdyż głównym celem ich wypadu w te rejony było przeprowadzenie szybkich oględzin Fortecy Adanant oraz Twierdzy Gryfiego Skrzydła. Starszy Strażnik Lorian Decoy już od dawna mówił o tym, że fortece zbyt długo pozostawione są samymi sobie. I jeżeli zabrałoby się do tego w odpowiedni sposób, można byłoby odbudować siłę Szarej Straży w tym rejonie niewielkim nakładem pieniężnym. Dla wielu była to czysta fantazja, gdyż twierdze nie zostały porzucone samymi sobie bez powodu i utrzymywanie ich jest zwyczajnie nieopłacalne i niebezpieczne, ze względu na faunę, która skupia się głównie z drapieżników, jak i Mroczny Pomiot, który dalej manifestuje tam swoją obecność, gdy zapada zmrok. Komendantka Arenai zgodziła się jednak wysłać kilku strażników. Od tego jaki będzie ich raport, zależy czy Zachodnie Podejście dalej pozostanie spisane na straty, czy też jest to coś, czym warto się bliżej zainteresować.

- Dalej nie rozumiem - Toma westchnął lekko zrzucając juki ze swojego konia. - Do czego potrzebna jest nam krew tych paskud? Może mi to ktoś wyjaśnić?
- Już ci mówiliśmy, że dowiesz się w swoim czasie. - Ireth ziewnęła przeciągle i rzuciła jeszcze jeden kawałek drewna do ogniska, które rozpalili chwilę temu.
- Fantastycznie. Chciałbym nadmienić, że nie podobają mi się te tajemnice - chłopak nie dawał za wygraną. - Jesteśmy już z wami ile? Prawie rok. Mamy chyba prawo wiedzieć, co się dzieje. Prawda Lilu?
Dziewczyna spojrzała na chłopaka, później na elfkę, tak jakby nie do końca wiedziała czy powinna przytaknąć, czy może jednak nic nie robić. Ostatecznie zdecydowała się na niewinne skinięcie głową i wróciła do rozpaczania nad swoimi stopami, które strasznie ją piekły.
- Mówiłam, abyś ubrała buty. Kto mądry chodzi boso po pustyni.
W odpowiedni rekrutka zrobiła jedynie smutną minę i zamruczała coś pod nosem.
Ireth wyjęła mapę i rozejrzała się wokół, by zorientować się w terenie. Niewiele to dało, bo zapadał zmrok, ale udało jej się wyłapać charakterystyczne punkty, dzięki którym znalazła ich na mapie.
- W porządku jesteśmy tutaj - palcem wskazała na miejsce tuż obok niedużej szczeliny. - Do Twierdzy Adanant dotrzemy jutro, jeżeli skrócimy sobie drogę tutaj, chociaż to może być niebezpiecznie. Z drugiej jednak strony, możemy iść bezpośrednio na zachód i dotrzemy do Gryfiego Skrzydła pojutrze z rana. Droga wydaje się być przystępniejsza, ale dłuższa. Jeżeli spojrzycie na mapę, to zauważycie, że od jednej twierdzy do drugiej jest jakieś pół dnia drogi, o ile rzucimy się przez tę szczelinę. Dunar mówił, że można ją przejść "spokojnym leszczem", ale u niego wszystko się robi spokojnym leszczem, więc wcale nie byłabym tego taka pewna. Co myślicie?
Elfka podała mapę reszcie, by mogli przyjrzeć się terenowi i ewentualnie wysunąć jakieś sugestie.
- Będziemy się smarować tą krwią, czy co?
- Och dajże spokój!

- Róbcie sobie żarty z nas, róbcie - prychnął Thoma i wrzucił do ogniska patyk, którym to się chwilę temu bawił. - Zobaczymy kto się będzie śmiał ostatni.
Lalilu także nie była zadowolona z tego, że mają przed nimi tajemnice, dlatego też wstała (mimo obolałych stóp) i usiadała obok chłopaka, prychając lekko na resztę. Solidarność rekrutów Szarych przede wszystkim.
Gdy każdy przejrzał mapę i wyraził swoje zdanie, Ireth podsunęła mapę dwójce świeżaków.
- Och? Pytacie nas o zdanie? Naprawdę? - Thoma wyraźnie chciał dać im znać, że jest obrażony. Lalilu też była, przez chwilę, bo potem zaciekawiła ją mapa i chwyciła z rąk elfki, zaczynając obracać ją w dłoniach. - Lali, no co ty. Musisz być bardziej stanowcza w swoich dąsach.
Dziewczyna popatrzyła na niego, przekrzywiając lekko głowę i otwierając usta w malutkie "o".
- Ech, nieważne... Pokaż tę mapę.
Chłopak przez jakiś czas patrzył na nią uważnie, marszcząc czoło i ściągając brwi. Wyraźnie zastanawiał się nad tym, co widział.  
- No nie wiem - rzucił w końcu.
Po jego słowach nastała nieco zbyt długa cisza.
- Czy to wszystko co masz do powiedzenia? - Ireth sięgnęła ręką po mapę.
- No nie wiem - powtórzył Thoma. - Moim zdaniem bezsensu jest się pchać w niebezpieczeństwo, skoro można je obejść. Jesteśmy zwiadem tak? Tak. Mamy sprawdzić w jakim stanie są twierdze i wrócić, po drodze wypatroszyć parę Pomiotów i zabrać im krew, do niewiadomych celów. - Wyraźnie zaakcentował swoje ostatnie słowa. - Jesteśmy na Zachodnim Podejściu, to chyba wystarczy aby omijać miejsca, które oznaczone są jako "niebezpieczne"? Nie wystarczy, że musimy znaleźć jakieś leże Pomiotów i je wytłuc? Mało nam wrażeń będzie? Jestem za tym, aby wybrać dłuższą drogę, ale względnie bezpieczniejszą. I tak nie mamy ustalonego z góry czasu, w jakim musimy się uporać z tym zadaniem. Zapasów też mamy wystarczająco dużo, by zrobić sobie dłuższą wycieczkę. A jeżeli mam do wyboru, dłuższy spacer po wydmach albo wskoczenie do gniazda Varghest'a, to wolę sobie dłużej pochodzić.
W tym momencie Lalilu zrobiła przerażoną minę i pisnęła lekko, spoglądając na swoje bose stopy.
- Och nie jęcz! Zrobię ci jakieś prowizoryczne buciki z rana.
Dziewczyna popatrzyła na Thomę przez chwilę, znów ze swoim charakterystycznym przekrzywieniem głowy, a potem uśmiechnęła się serdecznie i zaczęła poruszać palcami u nóg, jakby wyobrażała sobie jak będą wyglądać jej stopy w butach.
- Tak czy owak musimy coś zadecydować - zawyrokowała Ireth. - Deòiridh, znasz opinię nas wszystkich. Ja podobnie jak Thoma jestem za tym, aby unikać większych niebezpieczeństw. Jesteś najstarsza rangą. Decyzja należy do ciebie.

Ireth pokiwała głową, zabrała mapę i schowała ją do swojej torby.
- Zatem ustalone, ruszamy do Twierdzy Adanant o świcie - zawyrokowała i przeciągnęła się lekko. - Thoma bierzesz pierwszą wartę.
- Co, dlaczego ja? - oburzył się chłopak.
- Bo jesteś rekrutem. A rekruci zawsze mają pierwsze warty.
- Jest jeszcze Lali - nie dawał za wygraną.
Lalilu ożywiła się, gdy usłyszała swoje imię i popatrzyła na wszystkich z ciekawością. Jej wzrok jednakże utkwił w Nevyril, a dokładniej mówiąc w kawałku suszonej wołowiny, który trzymała w dłoniach. Wtedy też spojrzała na swój brzuch i najwidoczniej zdała sobie sprawę z tego, że jest głodna. Dziewczyna w oka mgnieniu znalazła się tuż przy elfiej Strażniczce, chwytając delikatnie palcami za koniuszek wołowiny, starając się urwać kawałek dla siebie.
- Dobra, nieważne! - Thoma westchnął przeciągle i machnął rękoma.
Ireth zaśmiała się pod nosem i pokiwała nieznacznie głową, patrząc na to co wyrabia Lali. Dziewczyna jednak była zbyt pochłonięta skubaniem suszonej wołowiny, aby zauważyć cokolwiek innego.
- Mairon - odezwał się po chwili Thoma, gdy już wygodnie ułożył się na swoich tobołkach. - Wiesz, że jak trafimy już na jakieś istoty, które będą chciały nas zabić, a trafimy na pewno, to idziesz na pierwszy ogień? Kobietom nie przystoi, a ja nie mogę, bo... - wyciągnął dwa sztylety i zakręcił nimi wokół palców z diabelską sprawnością. - Sam widzisz.
- Bardzo możliwe, że uda nam się zneutralizować zagrożenie zanim do nas dotrze. Z odległości - Ireth nie patrzyła na niego, a raczej na płomyki, które skakały po palącym się drewnie ogniska. - Zresztą może faktycznie będziemy mieli szczęście i nie trafimy na nic.
- Łudź się dalej - prychnął Thoma potrząsając głową. - Swoją drogą jak to jest z tymi Pomiotami? Niby czytałem te wszystkie książki. Faktycznie są takie brzydkie jak na rycinach? No i po co nam ta ich krew? Nie wystarczy, że potrafimy je pociąć na kawałki?
Ireth westchnęła, bo nie miała ochoty już wchodzić w dyskusję z chłopakiem. Może ktoś inny będzie miał tyle możliwości. Poza tym niedługo będą musieli się kłaść, jeżeli chcą ruszyć z rana, skoro świt.

- No dobra, dobra. Już idę, już pilnuję. Thoma. Idź na wartę. Thoma. Przestań narzekać, Thoma... - odparł z widocznym obruszeniem Thoma, otulając swoje kolana, które podciągnął do piersi, ramionami. Szeptał jeszcze coś pod nosem, marudząc zbyt cicho, by ktoś go usłyszał. Po krótkim dialogu z samym sobą, gdy oczy drużyny zostały już zamknięte, by przywitać spokojny sen, dodał z ociąganiem i może nawet dozą niepewności - Dobrej nocy. Wszyscy, bez wyjątku, naturalnie poza Thomą ułożyli się wśród nocnej ciszy, a na horyzoncie było słychać tylko syczenie wiatru i od czasu do czasu odległe, niezidentyfikowane dźwięki, które wcale nie przeszkadzały w spokojnym zaśnięciu.

Nevyril obudziło lekkie szturchnięcie, a potem znacznie mocniejsze, które zdecydowanie ją wybudziło. Gdy otworzyła oczy, siedziała nad nią Ireth, która upewniając się, że elfka już nie śpi, sama się położyła. Niedługo później wstało zza widnokręgu słońce, wydzierając się złotą tarczą na początkowo czarnym, a później granatowym niebie, by finalnie przejść w błękit. Pomarańcz zalał piachy, skały i kamyki, barwiąc wszystko gorącem i zaduchem. Może ten klimat właśnie sprawił, że o świcie, gdy tylko słońce polizało promieniami obozowisko, wszyscy się wybudzili, jakby ktoś pstryknął palcem. Nawet Ireth, która niedawno się zdrzemnęła, teraz trzęsła Thomą, który przez sen, niewyraźnie wyszeptał - Zaraz. Zgaście. Chwila - nie wydając się wcale chętnym do wstania. Ireth zaś widocznie ten fakt lekko rozgniewał, lecz było chyba jeszcze za wcześnie, by już się denerwować - Deòiridh, spraw mu niezłą pobudkę - uśmiechnęła się jeszcze zaspaną twarzą do elfki, po czym zaczęła coś gmerać w swoich rzeczach.

- Świta. Dzień dobry, czas wstawać i gotować się do drogi - zakomenderowała Ireth, szukając, czy ktoś aby na pewno nie postanowił pospać dalej, pomimo wcześniejszego obudzenia się. A pokusa była, lecz mała, bo wyspali się wyjątkowo dobrze - wszystkim im wyśniły im się sny co najmniej dziwne, ale bezpieczne, spokojne i przyjemne, nadając im poczucie odpoczynku i relaksu. Mairon pamiętał, jak w śnie swoim, wśród najgorętszych ogni z największych krasnoludzkich kuźni, ostrzy miecz, aż lecą iskry, czyniąc oręż najbardziej śmiercionośnym i niosącym zagrożenie. Tak. Niosący zagrożenie - to było dobre porównanie. Deòiridh śniła zaś o lesie - nieprzebytej puszczy, plątaninie nowych rodzajów i gatunków drzew o kolorowych pniach i liściach. Ptaszki i wiewiórki ubrały ją w piękną sukienkę, by spotkała się z kimś ważnym - z kim jednak, to nie było jej dane zobaczyć, bo obudził ją słoneczny żar, który teraz poważniej spłynął z nieba, jakby zniechęcając do dalszej podróży. Lecz, błędem było stwierdzenie, że wszystkim śniły się przyjemne sny, gdyż Nevyril niestety, nie wyśniła absolutnie nic.

Było jeszcze kilka długich chwil do spakowania się, przygotowania do drogi, a na pewno i posilenia się przy ognisku. Teraz to tylko od nich zależało, jak ruszą w podróż i zaczną nowy dzień. I jak go skończą. Wstali wszyscy, nikogo nie brakowało. Było gorąco, a powietrze stało w miejscu. Ptaszki nie ćwierkały, a żaden nawet nie ważył się przelecieć po nieboskłonie. Wtedy też wiatr zawiał mocniej, kilkoma zrywami całując materiał, włosy i skórę, jakby ktoś bardzo daleko postanowił podmuchać w tym kierunku, by ostudzić podróżnych, co przyniosło natychmiastową wręcz ulgę. Jakby sam świat chciał, aby szli dalej i wykonali swoją powinność.

Sesja kontrolowana.

- Zły znak? W sensie, że zły omen? - zapytała nagle z podejrzliwością Ireth, przyglądając się Maironowi z dozą lęku. Po chwili jednak uśmiechnęła się szeroko, mrużąc oczy i wracając do pakowania się dodała - Chyba nie. A spało mi się nawet miło i ciepło... A to co? Pomocy! Na pomoc! - zaczęła krzyczeć, wstając od swoich rzeczy, wymachując rękoma i biegając wokół nich, tym razem ze szczerym lękiem wypisanym na twarzy. Spośród jej rzeczy, z ciemnych fałd materiału, wypełznął długi, czarny wąż, pokryty jasnymi, białymi plamkami. Niezbyt duży, może przeciętnej wielkości. Obok głowę wychylił kolejny, który zasyczał, wystawiając ciemny język, rozglądając się bezkształtną, wężową głową. Do Ireth dołączyła przestraszona Lalilu, która również zaczęła machać rękoma i biegać w kółko.

- Węże! Przeklęte węże! Mairon! Thoma! Zróbcie coś - krzyknęła maginka, po czym zatrzymała się, dokładnie rozglądając po swoim ubraniu, czy aby jakiś wąż się tam nie przypałętał. Wachlowała swoją koszulkę, odsłaniając smukły brzuch i niestety nic więcej. Ireth wyglądała, jakby miała zaraz zacząć rzucać zaklęciami, a Lalilu schowała się za jej plecami, szukając po piasku węży. W tym samym wręcz momencie Deòiridh i Nevyril dostrzegły, jak i spomiędzy ich rzeczy wypełzają teraz czarne, chude węże, pokryte dziwnymi, białymi plamkami, jakby sińcami bądź nawet opuszkami pleśni. Mairon mógł swobodnie się rozglądać, bo w jego rzeczach nic na razie nie posykiwało - tak samo jak i u Thomy, który rzucił się w kierunku rzeczy Ireth i tych węży, które pełzły w kierunku dwójki kobiet, stojących teraz na środku obozu, obok paleniska, na którym w niewiadomym czasie ktoś nałożył garnek - Nie! Nie czaruj! Zupa! - krzyczał Thoma, po czym wbił sztylet w łeb jednego z węży, z sykiem przybijając go do twardszego miejsca w ziemi. Czarne węże wypełzały z rzeczy i wcześniejszych legowisk całej czwórki płci pięknej - u Mairona i Thomy, jak na razie żadnego. Być może był to czysty przypadek. Może węże skusiło ciepło ludzkich ciał, lub potrzeba znalezienia jakiegoś zacienionego, ciasnego lokum. Nikt jednak za bardzo nie znał się na wężach, więc nie wiedzieli, co to wszystko może znaczyć. Niemniej, wszyscy poczuli ten dziwny niepokój, który czasami towarzyszy mniejszym oznakom, które towarzyszą Pladze.

Sesja kontrolowana.