Katorga: Tam, gdzie demon mówi dzień dobry

---

Uczestnicy: Alasdair Theirin Czas na odpis: 24h

---

- Redcliffe, Twierdza Kinloch -

Wiedzieli, że ten czas kiedyś będzie musiał nadejść. Część adeptów wyczekiwała go z niecierpliwością, snując już plany o tym co zrobią, gdy będą pełnoprawnymi magami Kręgu. Inni po cichu liczyli, że może jakimś wyjątkowo przychylnym zrządzeniem losu nigdy do tego nie dojdzie i nie będą musieli przechodzić przez ostatni, najgorszy test. Było też kilka osób, które to całkowicie nie przejmowały się tym wszystkim i po prostu chcieli odbębnić swoje, by móc wrócić do nauki nowych zaklęć czy badań, które przeprowadzali. Chociaż i oni czuli nutkę strachu czy ekscytacji. Strachu przed czymś nieznanym, w końcu nikt nie mógł o tym mówić. Ostateczny sprawdzian swoich umiejętności i tego jak potrafią wykorzystać całą wiedzę zdobytą w tym miejscu. Ekscytacji związanej z wizą wykazania się ponadprzeciętnymi zdolnościami, otrzymaniem szat maga i dostępem do całej skarbnicy wiedzy, jaka teraz jeszcze pozostawała przed nimi zamknięta.
Katorga. Ostatnia granica, którą muszą przekroczyć, zaczynała się właśnie dzisiaj.
Poranne zajęcia zostały odwołanie. Większość magów dalej zajmowała się swoimi sprawami, chociaż nie dało się ukryć, że są zaciekawieni. Mówi się, że pierwsza Katorga jest najważniejsza. Od jej przebiegu i końcowego wyniku zależy jak potoczą się kolejne. Oczywiście każdy liczył na to, że adept przejdzie ją pomyślnie, bo co jak co, ale śmierć braci i sióstr jest ciężka. Zwłaszcza tutaj, w Kręgu Maginów. Zwłaszcza, z rąk templariuszy.
Zaszczyt otwarcia ostatecznych testów swoją Katorgą, przypadł  Alasdairwi Theirinowi, co wywołało niewielką falę szeptów wśród magów. Jedni uważali to za działania mające na celu zaskarbienie sobie nieco więcej uwagi ze strony rodziny królewskiej dla Pierwszego Zaklinacza. W końcu pierwsza Katorga jest najbardziej emocjonująca, otwierana ze zdecydowanie większą pompą no i Pierwszy Zaklinacz Alden mógł wykorzystać chwilę, by dopomóc i doradzić chłopaki, jak przejść ów test zwycięsko. Inni twierdzili, że to owszem było zagranie poniekąd polityczne, ale zupełnie z innej strony. Alasdair miał ponieść sromotną porażkę na oczach wszystkich i zostać ścięty przez miecze templariuszy. Czarne scenariusze zaczęły mnożyć się jeszcze bardziej, gdy okazało się, że Komtur Eric będzie nie obecny i przy całej ceremonii uczestniczyć będzie jego zastępca Komendant Maxius Tolh. Co bezpośrednio przyczyniło się do znacznego wzrostu liczby templariuszy, obecnych przy teście młodego adepta.

Sala Katorgi była przygotowana, templariusze zwarci i gotowi. Pierwszy Zaklinacz Alden oraz Komendant Maxius prowadzili ze sobą wojnę spojrzeń i widać było, że sytuacja jest nieco napięta. Wezwano Alasdaira gdy wszystko było już na swoim miejscu i do rozpoczęcia Katorgi brakowało już tylko jego obecności. W pomieszczeniu panowała niemalże głucha cisza, każdy czekał na młodego adepta.

Maxius Tolh patrzył na pojawiającego się w komacie adepta i miną pozbawioną większych emocji. Przybrała ona wyraz lekkiego oburzenia, gdy młodzieniec nie okazał mu należytego mu szacunku. Tolh uważał magów za byt niemalże tak brudny jak elfy, margines społeczny, który nie zasługuje na większą uwagę i powinien być jak najszybciej wypleniony z Thedas, zanim narobi problemów. I chociaż wiedział, że w tym zdaniu nie jest osamotniony, to jednak dalej stanowili mniejszość i nie mieli odpowiedniej siły przebicia. Ale mężczyzna wiedział, że kiedyś stanie się coś, co sprawi, że będzie trzeba zrobić porządek z magami raz a dobrze. Magia krwi, bunt, ucieczki z Kręgu... może wszystko naraz. A wtedy jego miecz będzie gotowy i wymierzy sprawiedliwą karę wszystkim.
Teraz jednak zrobił kilka kroków w kierunku młodego adepta, jednakże zanim zdołał się odezwać, uprzedził go Pierwszy Zaklinacz, na co zareagował jeszcze bardziej rozdrażnionym wyrazem twarzy oraz cichym syknięciem.
- Alasdairze Theirin, adepcie magii Fereldeńskiego Kręgu Maginów - mag rozpoczął swoją przemowę poważnym tonem. - Przez lata szkoliłeś się w kontroli magii, która wypełnia twoje ciało. Poznawałeś arkany magii od podstaw, uczyłeś się ją zrozumieć a następnie nagiąć do swojej woli. Dziś kończy się twój czas jako adepta. Dziś będziesz mógł sprawdzić czy wszystkie lata poświęcone na naukę przyniosły należyte efekty. Dziś przejdziesz swoją Katorgę.
Pierwszy Zaklinacz dał młodzieńcowi chwilę przerwy, aby mógł oswoić się ze wszystkim co do tej pory usłyszał. Przerwa trwała jednak zbyt długo, bo komendant Tolh odchrząknął głośno, by pospieszyć całe towarzystwo.
- Przejdź do rzeczy - rzucił w stronę Aldena, a Pierwszy Zaklinacz skwitował to ostrym spojrzeniem.
- Magia istnieje po to, aby służyć człowiekowi, nie nad nim panować. Niech słowa prorokini Andrasty zawsze ci towarzyszą.
Mag wskazał gestem dłoni na misę z niebieską substancją, która umiejscowiona była na środku pomieszczenia. Zachęcił przy tym Alasdaira by ten podszedł nieco bliżej.
- Dzięki lyrium wkroczysz do Pustki, gdzie korzystając z całej zdobytej wiedzy, zmierzysz się z tym co cię tam czeka. Kiedy zwyciężysz, zyskasz miano pełnoprawnego maga...
- Jeżeli ci się nie powiedzie - wtrącił się komendant Maxius. - Staniesz się Plugawcem a templariusze wypełnią swój obowiązek. Osobiście dopilnuję, abyśmy wykonali swoje zadanie z jak największą starannością.
Nawet nie krył się z uśmieszkiem, który to zagościł na jego twarzy. Pierwszy Zaklinacz westchnął jedynie ciężko. Był całkowicie świadom tego, ze Maxius Tolh wyciąłby w pień cały Krąg, gdyby tylko ktoś dał mu wolną rękę. Na całe szczęście nie on dowodził templariuszami. Jeszcze nie.
- Byt z Pustki będzie chciał zdobyć twoje ciało - skierował swoje słowa w stronę adepta. - Użyje każdego dostępnego mu podstępu, aby tego dokonać.
- Adept musi wykonać to zadanie sam, Pierwszy Zaklinaczu - głos komendanta ponownie rozległ się w sali.
- Zachowaj spokój, myśl trzeźwo. Pustka może i jest krainą snów, ale to nie znaczy, że nie jest realna. Przekuj swoje myśli w czyny.
- Może chcesz przejść Katorgę za adepta, Aldenie.
- Pierwszy Zaklinaczu Aldenie - zwrócił mu uwagę poważnym tonem. - Nie zapominaj o swoim stanowisku, komendancie Tolh.
Czarnowłosy templariusz już szykował się do odpowiedzi, jednakże mag zatrzymał go zdecydowanym gestem ręki i delikatnie pchnął Alasdaira w kierunku misy wypełnionej lyrium.
- Katorga istnieje po to, by sprawdzić czy mag potrafi oprzeć się pokusom - szepnął jeszcze, zanim młodzieniec przystąpił do zadania. - Nie zawiedź mnie.

- Pustka -
Gdy oślepiający blask zelżał na tyle, by mag mógł cokolwiek dostrzec, przed jego oczami zaczęła kształtować się kraina snów. Teraz jednak nie była to wymarzona sceneria, o której śni się za każdym razem, gdy zamyka się oczy. Tym razem prezentowała się ona znacznie inaczej, jakby realniej. Niewielkie, lewitujące wyspy, oświetlone bladozielonym światłem. Po paru chwilach, gdy jego ciało i umysł odnalazło się w nowej rzeczywistości, która go otaczała, odzyskał w pełni sprawność nad wszystkimi swoimi zmysłami i rozpocząć swoje zadanie.
Przed nim wyłoniła się ścieżka z nierówno przyciętych kamieni, która prowadziła do wnętrza lasu, skąd biło niewyraźne jeszcze światło. W przeciwieństwie jednak do tego, które oświetlało całą tę krainę, przypominało ono światło palących się świec. Panowała nieznośna wręcz cisza. Zupełnie tak, jakby był jedyną istotą obecną w Pustce. Być może to, co na niego polowało chciało, by mag tak myślał.
Jego Katorga właśnie się zaczęła.

Nie mając zbyt dużego pola manewru, mag skierował swoje kroki w stronę lasu, który to ani trochę nie wyglądał na miejsce sprzyjające zwiedzaniu przez kogokolwiek z zewnątrz. Z oddali wydawał się być jak mur nieprzeniknionej czerni, który dopiero przy koronach drzew zmieniał kształt w groteskowe i upiorne kształty, w niczym nie przypominające drzew, do których widoku przywykł. Gdy jednak zaczął się zbliżać, drzewa stawały się coraz wyraźniejsze, odsłaniając wyraźne przerwy między sobą, mimo wszystko zachowując pełne miano gęstego lasu.
Blask przypominający zapalone świece, który coraz wyraźniej bił z wnętrza lasu, przedzierając się przez labirynt drzew, był jedynym źródłem światła, dzięki któremu młody adept sztuk magicznych mógł cokolwiek zobaczyć i nie zabłądzić w mroku, który zaczął go osaczać, gdy tylko wszedł między pierwsze z drzew.
Uczucie bycia obserwowanym mogło towarzyszyć mu odkąd tylko tylko pojawił się w Pustce. Teraz jednak nie dość, że nasiliło się jeszcze bardziej, to Alasdair co jakiś czas mógł zobaczyć wiele par świecących się na biało oczu, które najpewniej należały do bytów zamieszkujących to miejsce. Można było założyć, że nie należą one do przyjaznych duchów Pustki, gdyż żadna dobra istota nie byłaby obecna w tym mrocznym lesie. Z jakiegoś jednak powodu stwory nie na atakowały. Nie zbliżały się nawet do maga, ograniczając się do biernego obserwowania. Zupełnie jakby ktoś lub coś, nie pozwalało im się zbliżać.
Trudno było powiedzieć ile czasu adept przemierzał mroczny zagajnik. Być może była to zaledwie chwila trwająca raptem parę oddechów, być może wędrował już parę godzin. Mógł jedynie przypuszczać, że w rzeczywistości nie minęło nazbyt wiele czasu, w przeciwnym razie templariusze już dawno zrobiliby z nim porządek. Pociecha może i marna, ale dzięki temu Alasdair mógł mieć świadomość, że nawet jeżeli tutaj coś burzy standardowe odczuwanie upływających minut czy godzin, to dalej miał czas, by wykonać swoje zadanie.
Blask światła bił już naprawdę wyraźnie i gdy w końcu mag zdołał przedrzeć się przez widmowy las, pierwsze co uderzyło jego zmysły był wyborny wręcz zapach potraw, które to piętrzyły się na solidnej, dębowej ławie, którą dostrzegł chwilę później. Stała ona na niewielkiej polanie, którą oświetlały pochodnie wbite w ziemię. Za ławą Znajdowała się ściana oderwana od jakiegoś budynku, o którą oparta była biblioteczka, po brzegi wypchana przez grube tomiszcze.
Jednakże tym, co powinno zwrócić największą uwagę maga, był mężczyzna siedzący przy stole na obitym skórą fotelu z wysokim oparciem. Na pierwszy rzut oka miał ponad czterdzieści lat, czarne włosy przyozdobione były kępkami siwizny na skroniach. Głębokie spojrzenie błękitnych tęczówek i szczery, serdeczny wręcz uśmiech. Ubrany był w nieco fikuśne, bordowe szaty i kilkoma szarfami i księgą przypiętą do grubego, skórzanego pasa. Jego strój przypominał ten, jaki mogli nosić magowie Tevinteru kilka wieków temu.
- Ach, jesteś wreszcie - odezwał się mężczyzna, gdy tylko dostrzegł maga. - Już myślałem, że będę musiał kogoś po ciebie posłać. Chodź, chodź. Siadaj, rozgość się.
Gestem ręki zaprosił Alasdaira, by ten zajął miejsce po przeciwnej stronie ławy, na takim samym fotelu, na którym sam siedział.
- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo się cieszę na możliwość rozmowy z tobą. W końcu jakaś świeża krew, coś nowego, tak? Próbowałeś kiedyś rozmawiać z demonem? Mówię ci TRA-GE-DIA. Wszystko ogranicza się polowania na świadomości śmiertelnych i gadaniu o przedostaniu się do świata rzeczywistego. Uch.. wiesz co jest tylko gorsze od demona? Duchy. Poważnie, duchy to najbardziej męczące istoty w Pustce. Całe to ich bezsensowne paplanie o odwadze, męstwie czy nadziei, powtarzane w kółko i w kółko i w kółko. Zwariować można. Czy mówię za szybko dla ciebie? - Mężczyzna zrobił sztucznie przeciąganą przerwę. - Istnieje tylko kilka istot, z którymi można naprawdę porozmawiać. Ale prawda jest taka, że przez te wszystkie wieki zdążyliśmy się już sobą naprawdę znudzić. Ale oto jesteś, więc siadaj, siadaj proszę. Czuj się jak u siebie. Powiedz mi jak się nazywasz?

Mężczyzna obserwował maga, gdy ten podchodził bliżej, by w końcu usiąść na przygotowanym dla niego miejscu. Niewielki uśmieszek cały czas obecny był na jego twarzy.
- Tak, demony znane są ze swojej... - zrobił niewielką pauzę, jakby szukał odpowiedniego słowa - nieokiełznanej natury. Ale też trudno się im dziwić prawda? W końcu zostały stworzone tak, by odzwierciedlały tą gorszą stronę natury istot rozumnych.
Upił niewielki łyk trunku, który znajdował się w kielichu, oblizując nieznacznie wargi. Sam kielich wyglądał na taki, za który można byłoby spokojnie kupić całą wioskę, a jeszcze zostałoby sporo monet w mieszku na to, by wieść życie w dostatku.
- Zadajesz pytania, nie udzielając odpowiedzi. Czy tego teraz nauczają was w Kręgu? - Zapytał, uśmiechając się nieco szerzej. - Ale niech będzie. Dawno nie miałem okazji poprowadzić przyjemnej konwersacji, więc nie psujmy jej już na początku różnicami w wychowaniu. Jak sam powiedziałeś, jestem gospodarzem. To wszystko to moja domena. No, nie do końca, bo wcześniej było to miejsce pewnej zbłąkanej duszyczki, ale uczyniłem je swoim. Jak się w nim odnajdujesz? Mam nadzieję, że dobrze.
Kolejna przerwa, w której to ukroił sobie kawałek mięsa z dziczyzny ulokowanej mniej więcej na środku stołu i zaczął jeść, wyraźnie delektując się każdym kęsem.
- Mm.. Musisz spróbować, jest naprawdę wyśmienite. A jeżeli nie lubisz dziczyzny to polecam ci przepiórkę w żurawinie. Stwórca nie przygotowałby jej lepiej, możesz mi wierzyć, wiem jak ten gość gotuje.
Przed Alastairem pojawił się talerz oraz sztućce. Wszystko to wyglądało jak zastawa cesarza Orlais, chociaż pewnie i on nie miał w Val Royeaux czegoś równie wspaniałego.
- A zatem - odezwał się mężczyzna. - Magu, który chce trzymać swoje imię w tajemnicy łudząc się, że go nie znam, zostałeś wysłany przez swoich podopiecznych, by przejść... katorgę, tak? Pierwszy raz? Ha! Oczywiście, że tak, przecież nie pozwalają wam podjąć kolejnej próby. Wszystko albo nic, czyż nie na tym to polega? Cały świat, nawet ten, w którym znajdujemy się obecnie, podlega prostym zasadom wykonywania wyborów. Nie ma znaczenia czy są one dobre czy złe, gdyż jedyne co robią to prowadzą do kolejnych wyborów. Najprostszy przykład. Czy chcesz napić się wina? Możesz mi wierzyć, to będzie wyjątkowe doznanie dla twoich kubków smakowych. I teraz czas na wybór. O czym myślisz? Czy to jest faktycznie wino? A może to jest trucizna? Może ma mnie osłabić, by demon mógł przejąć nade mną władzę? Czy powinienem to wypić? A może powinienem odmówić? Czyż tutaj wszystko nie jest wytworem wyobraźni?
W dłoni mężczyzny pojawił się drugi kielich, który napełnił do połowy karmazynowym płynem i postawił na stole. Wtedy też zerknął na towarzyszącego mu maga i uśmiechnął się zdecydowanie najszerzej jak do tej pory.
- Możesz go wziąć i wypić. Albo zostawić, zignorować. Możesz go chwycić i wylać zawartość. Gdzie? Na stół, na potrawy, na ziemię, na siebie. Wszystko to jest wyborem. A może rzucić nim we mnie, zobaczyć jak zareaguję? Jest dużo możliwości prawda, wiele wyborów, jednak tak naprawdę w tej sytuacji wybór jest prosty. Napijesz się, czy nie? I tu docieramy do sedna, oto moja domena. Duch Wyboru, witam raz jeszcze.

- Katorga to przykra rzecz - odezwał się, obserwując jak młody mag odstawia kielich. - Nie pozwala w pełni nacieszyć się możliwościami, jakie daje Pustka. Teraz z kolei nie daje możliwości, byśmy mogli wymienić się spostrzeżeniami na różne tematy. Bo jestem pewien, że masz wiele pytań Alasdairze, a ja mam wiele odpowiedzi. Więcej niż ci się może wydawać.
Mężczyzna prostym ruchem ręki sprawił, że kielich, który jeszcze chwilę temu trzymał w dłoni mag, zniknął ze stołu, tak jakby w ogóle go tam nie było, jakby nigdy nie istniał.
- Zgaduję, że nie ma sensu namawiać cię także na jedzenie? - Zapytał, chociaż doskonale znał odpowiedź.
Nie czekał na kolejny ruch adepta, tylko nałożył sobie na talerz (który był czysty, resztki dziczyzny zniknęły nim Alasdair zdał sobie z tego sprawę) jedną z przepiórek w żurawinie, które to chwilę temu tak zachwalał. Przez jakiś czas zajęty był jedzeniem, toteż nie mówił za wiele, ale mag mógł poczuć jakby czas wokół wyraźnie zwolnił. On sam zachował normalną prędkość poruszania się, to samo tyczyło się mężczyzny naprzeciwko, jednakże wszystko inne było wolniejsze. Bardzo dobrze mógł to dostrzec obserwując płomień świecy.
- Nie martw się - zagaił po chwili mężczyzna, wycierając usta serwetką. - Masz jeszcze trochę czasu, zanim uznają, że twoja katorga się przedłuża. Bardzo chciałbym z tobą porozmawiać, ale obawiam się, że gdybym się rozgadał, to w końcu postanowiliby cię skrócić o głowę. Ale wiesz co? Nim zacznie się ta mniej przyjemna część, pozwolę ci zadać sobie trzy pytania, zgoda? Trzy pytania, na które muszę odpowiedzieć. Zastanów się przez chwilę.
Mężczyzna sięgnął po długą, metalową wykałaczkę a następnie zaczął dłubać sobie nią w zębach. Był przy tym dość nachalny, jakby kawałek kości lub mięsa na dobre zadomowił się między jego zębami. Gdy po dość długiej potyczce w końcu udało mu się odnieść zwycięstwo, przepłukał usta trunkiem, który dalej był obecny w jego kielichu i powrócił spojrzeniem do Alasdaira.
- Więc? - Zapytał układając palce w piramidkę. - Masz jakieś pytania?

Mężczyzna spojrzał na maga ze zdziwieniem w oczach. Wyraźnie go zaciekawia kwestia Katorgi, o której najwidoczniej nie wiedział.
- No nie mów - odezwał się po chwili. - A ja zawsze myślałem, że to wy się pchacie tutaj na siłę z własnej, całkowicie nieprzymuszonej woli. Chcesz mi powiedzieć, że wpuszczają was do Pustki i nawet was o tym nie informują wcześniej? To teraz się nię dziwię, czemu tyle demonów przybywa na wezwanie, świeże mięsko, całkowicie nieprzygotowane. Interesujące.
Byt Pustki podrapał się po brodzie i zamyślił na parę chwil. Być może opracowywał teraz bardzo szczegółowy plan pozyskiwania ciał niczego nie świadomych adeptów wrzuconych w paszczę Pustki? A może zwyczajnie zamyślił się nad tym, co teraz wziąć do jedzenia, skoro wszystko było dla niego.
- Przeczytałeś parę książek o demonach i duchach z Pustki i myślisz, że coś o mnie wiesz, tak? Wielkie źródło energii magicznej - powtórzył za magiem nieco drwiącym głosem. - Nie masz pojęcia jak blisko prawdy jesteś i jak bardzo się mylisz. Ale do jednego się zgodzę. Znam odpowiedzi na wiele pytań. Ale ty masz tylko trzy.
Uśmiechnął się, może nieco zbyt drapieżnie, niż powinien. Znów chwycił metalową wykałaczkę, wkładając ją sobie do ust. Tym razem jednak miał zamiar się nią pobawić, niż usuwać resztki po przepiórce, którą skonsumował chwilę temu. Przypatrywał się magowi z uwagą, jakby go oceniając. Czekał na jego pytanie i być może zastanawiał się nad tym jak bardzo oczywiste ono będzie. A może właśnie nie oczywiste? Może Alasdair zaskoczy go czymś całkowicie nietuzinkowym, co sprawi, że te konwersacja nabierze zdecydowanie lepszego obrotu?
- To jest twoje pierwsze pytanie? - westchnął mężczyzna. - Trochę zmarnowane, jeżeli byś mnie pytał, no ale.
Jednym ruchem ręki rozwiał wszystko to, co znajdowało się na nieboskłonie i kolejnym przyciągnął do nich jedną z wysp Pustki, na której znajdowało się miasto. A, może to oni zostali przyciągnięci do niej? Tak czy owak, znajdowała się na tyle blisko, że mag mógł wyraźnie dostrzec miasto, które jest na niej wybudowane, aczkolwiek pozostawało na tyle daleko, że wydawało się niczym innym jak widmowym obłokiem, który rozwieje się przy pierwszej próbie dotyku.
- Nie chcesz teorii, nie chcesz wyniosłych słów na temat tego czym było i czym się stało - odezwał się znów, po dłuższej chwili ciszy, którą dał magowi, by popatrzył sobie na to, co mu pokazał. - Chcesz prawdy. Czarne Miasto to cmentarzysko. Najszczersza prawda, jaką znam. A czego jest to cmentarzysko, to już pozostawiam twojej własnej interpretacji.
Kolejny ruch ręką i Czarne Miasto zniknęło w odmętach Pustki.
- Jeszcze dwa.

- Ach tak, pamiętam - rzucił w odpowiedzi na słowa chłopaka, dotyczące magów u władzy. - Mieli wielkie ambicje o tak. I tak wielką żądzę władzy, że po prostu nie mogliśmy im odmówić pomocy. Tak, ale niektórym to nie wystarczyło, chcieli zdecydowanie więcej, niż byli wstanie unieść. Kilku z nich gdzieś tu się błąka o ile pamiętam. Tak. Snuli wizje o wielkim i niepodległym imperium, ale sądząc po twoich słowach, niezbyt im się to udało. Cóż, zawsze mówiłem: ambicje są ważne, ale trzeba mierzyć siły na zamiary. No nic.
Mężczyzna przeciągnął się i sięgnął po kielich z winem, który okazał się pusty. Ale tylko na chwilę, bo zaraz dolał sobie z dzbana czegoś, co według jego słów było najprzedniejszym winem, jakie kiedykolwiek powstało.
- Na pewno się nie napijesz? - zapytał, mocząc jedynie wargi w trunku. - Ostatnia szansa, abyś później nie żałował, że nie wypiłeś płynnego szczęścia.
Tak jak wcześniej zniknął, tak teraz kielich znów pojawił się przed magiem. Mężczyzna sięgnął po dzban i nalał do niego karmazynowego trunku. Prostym gestem ręki sprawił, że kielich przybliżył się jeszcze do młodzieńca, zachęcając, by spróbował jego zawartości.
Czarnowłosy byt z Pustki ponownie rozsiadł się wygodnie na fotelu i założył nogę na nogę. Zaraz też jednak przybrał nieco zdziwioną i zatroskaną minę, gdy tylko usłyszał drugie pytanie chłopaka.
- Och no coś ty - zaczął, nie ukrywając w swoim głosie zniesmaczenia. - Po co jakikolwiek demon miałby wracać do bycia czymś tak nudnym i niemożliwie pospolitym jak duchy. Nie, nie... nie po tym jak się wyzwolił spod jarzma beznadziei i nudy i dał się ponieść prawdziwym emocjom. Nawet nie chcę sobie tego wyobrażać, paskudna wizja.
Zrobił jeszcze bardziej zniesmaczoną minę i pociągnął solidny łyk z kielicha, jakby chciał zapić całą tę wizję stawania się ponownie duchem przez demona. Westchnął lekko, bo wiedział, że musi jeszcze odpowiedzieć na pytanie.
- Powiedz, czy da się wyleczyć ranę zadaną ostrzem? - zapytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi od maga. - Oczywiście, że się da. Trochę ziół, opatrunek i do wesela się zagoi. Ale czy na pewno? Tkanka się zrośnie, ból ustąpi, ale blizna, która będzie przypominać ci moment zadania cięcia, pozostanie z tobą już na zawsze. Nie możesz wyleczyć blizny. Duchy są uosobieniem cnót wszelakich. Jedna, chociażby najmniejsza skaza, wypacza ich jestestwo. A możesz mi wiedzieć, że demony mają w sobie wiele skaz. Dlatego też są takie wspaniałe. Irytujące, zwłaszcza te młode, fakt. Niemniej wspaniałe.
Popatrzył przez chwilę na swojego rozmówce z uśmieszkiem przylepionym do twarzy.
- Ostatnie.

Mężczyzna spojrzał na swojego młodego rozmówce z uśmieszkiem. Trzeba było przyznać, że pozwalał sobie na coraz więcej. Co z jednej strony zaczynało być irytujące, z drugiej zaś mężczyzna był gotów do skinięcia głową z lekkim uznaniem, dla odwagi i pewności siebie młodego maga. Ale nadmierna pewność siebie zgubiła już wiele istot i Alasdair powinien mieć to na uwadze, zwłaszcza tutaj, w Pustce.
- Demony są nudne, bo bo pchają się do drugiego świata przez Zasłonę - powtórzył za młodzieńcem lekko rozbawionym głosem. - Gdyby były inteligentne, zostały by tam, gdzie są. Czy to nie tyczy się też was, magów? Czemu wysyłacie się do Pustki? Przecież to nie jest bezpiecznie dla was. A jednak za każdym razem wchodzicie tu tłumnie. Czyż to nie... nudne?
Byt Pustki machnął ręką na znak, że ta dygresja nie jest istotna i bardziej skupi się na ostatnim pytaniu, które notabene sprawiło, że ściągnął nieco brwi. Zaskoczony? Zniesmaczony? A może to było coś zupełnie innego?
- Mogę pominąć istotę Stwórcy, bo nie uznajesz jego istnienia? - zapytał, jakby nie był pewny, czy dobrze usłyszał. - Chwilę temu widziałeś jego dom. Niemądrze jest mówić takie rzeczy o Ojcu, zwłaszcza w obecności jego dzieci. Jednych z ulubionych dzieci.
Cmoknął z wyraźnym niezadowoleniem i pokiwał głową. Niemniej odpowiedzi na pytanie udzielił.
- Przyznam szczerze, że trochę mnie rozczarowałeś. Zarówno pytaniami jak i swoją postawą. Ale może liczyłem na zbyt dużo? W końcu nie jesteś nikim więcej jak prostym uczniem, który wie o wiele mniej, niż mu się wydaje. No nic, trzy pytania to trzy pytania. Czas na tę zdecydowanie mniej przyjemną część. Jesteś gotowy, Alasdairze?