Fakt, że Viktor postanowił przemilczeć swoją wizję, nie znaczyło, że o niej zapomniał. Po sugestii co do księgi o magii krwi, wspominanie o tym byłoby co najmniej samobójcze, a poza tym, nie potrzebował niczyjej pomocy, by zbadać się pod kątem wszelkich klątw czy innych zaklęć nałożonych na siebie. Przewidywał dwie główne opcje co do tego, co tajemniczy byt miał na myśli mówiąc o znamieniu. Pierwszą była po prostu jakaś klątwa, acz coś nie dającego żadnych objawów po takim czasie było mało logiczne, acz z demonami nigdy nie wiadomo. Druga opcja, tłumaczyłaby to dosłownym naznaczeniem go w jakiś sposób, czemu wydawał się przytakiwać fakt, że opętana kobieta ignorowała całe otoczenie patrząc tylko na niego, zanim ją dobili a jej brak agresji wskazywałby na fakt, że nie widziała w nim wroga i że znamie było wyczuwalne w świecie fizycznym. Tylko po co miałby być naznaczany jako jeden z nich, jeśli faktycznie to miało miejsce a reakcja kobiety nie była po prostu wywołana byciem magiem.
Jakby nie było, klątwa była do znalezienia magią entropii a jakaś nikła schowana ilość energii naznaczająca go w jakiś sposób była do znalezienia magią duchową, więc nie przewidywał szczególnych trudności, przynajmniej w tym pierwszym przypadku.
Najpierw zabrał się za tą łatwiejszą opcję, znajdując cichszy moment w kwaterach zaklinaczy i spokojnie siadając na łóżku skupiając się i wykonując serię testów. Najpierw, po prostu skupi się na własnym ciele, próbując wyczuć jakąś energię której sam nie wyzwolił, zanim zacznie wykonywać testy wymagające wyzwolenia energii. Następnie, przyjdzie czas na wyzwolenie pewnej ilości energii nakierowanej na entropię, nie formując jej w żadne zaklęcie i spokojnie ją rozpraszając, szukając jakichkolwiek nierówności w jej przepływie przez swoje ciało. Jego myśli będą ciekawe, niemalże przekazując zapytanie przez przepływ energii magicznej, stanowczo pytając "czy ktoś lub coś tam jest".
Jeśli poszukiwanie czegoś oplecionego magią entropii nic nie wykaże, będzie musiał uciec się do przesłania przez swoje ciało pewnej ilości energii duchowej, co może być nieco nieprzyjemne, ale powinno wywołać jakąś reakcję z wszelką inną energią podtrzymującą "znamię", przy odrobinie szczęścia nie zabijając go w trakcie.
Jakby nie było, jeśli poczuje coś, będzie kontynuował to, co wywołało reakcję, próbując wyczuć jak tajemnicze zaklęcie wpływało na jego zdolności i jego ciało.

Viktor oczekiwał jakiejś reakcji od znamienia, jeśli to istniało, ale kiedy ból i światło ustąpiły, jeśli w ogóle istniały, musiał przyznać, że czegoś tak agresywnego się nie spodziewał. Jakim cudem coś takiego było niewyczuwalne czy to przez niego samego czy innych magów których omijał na korytarzach? Jedynym wyjaśnieniem był fakt, że magiczna struktura znamienia sama w sobie nie zawierała energii ponad to, co podtrzymywało jej istnienie, tym samym nie będąc groźną, ale potrafiła się karmić wyzwalaną przez niego energią, co aktywowało.. cokolwiek co to miało robić. Niestety, nie wydawało się też, by miała to być klątwa, ale jakieś niezwykle skomplikowane zaklęcie zarówno przechowujące jak i ukrywające kolejne zaklęcie, które się wyzwalało po nakarmieniu jego indywidualną energią. Nie wiedział, czy mógł sam sobie z tym poradzić, ale na badanie tego typu nie mógł sobie pozwolić na ten moment.
Zaklinacz w zakamarkach umysłu błagał wszystkich bogów jacy kiedykolwiek istnieli, by to, co miał przed oczami było tylko wizją. Z wizją mógł sobie poradzić. Druga opcja, opcja wedle której jego umysł znalazł się w Pustce.. o implikacjach czegoś takiego co do istoty która dała mu to znamię wolał nawet nie myśleć na ten moment. Samo prawdopodobieństwo musiał jednak wziąć pod uwagę, żeby zorientować się, co się działo i jak rozwiązać tą sytuację. Zanim jednak był w stanie cokolwiek zrobić, musiał doprowadzić się do emocjonalnego porządku. Wdech, wydech. Kluczem w tej chwili było zachowanie spokoju i porządku myśli, gdyż zarówno "realna" wizja jak i środowisko krainy snów mogły reagować na emocje i założenia które kłębiły się w jego myślach i zaginać otoczenie na ich wzór, czego musiał uniknąć. Na szczęście, analityczna strona Viktora, ta która zaczynała dobierać się do sytuacji jak do akademickiego problemu, pomagała mu uspokoić nerwy. Powoli.
Najpierw znamię. Było widocznie i emanowało zielonym światłem, czyli emitowało jakąś energię. Pierwsze na liście było skupienie się na nim właśnie, próba identyfikacji energii, którą to emanowało. Czy była bliższa czemuś co mogło odpowiadać za iluzje, czy czystej energii Pustki? Tak, jak zarówno skomplikowana iluzja jak i Pustka tak naprawdę oferowały podobne zagrożenia, tak musiał wiedzieć w którą z tych dwóch opcji wpadł, by opracować strategię wydostania się.

Może błędem było doszukiwanie się sensu w tej sytuacji. Jeśli był w Pustce, zasady do jakich był przyzwyczajony nie obowiązywały a w demonicznej wizji wszystko było tak jak demon sobie to ubzdurał. Niezależnie jednak z czym miał do czynienia, kryło się za tym w oczywisty sposób jakieś świadome działanie, gdyż jego otoczenie zmieniało się w kontrolowany sposób, ukazując mu nawet zbyt konkretną by mogła być przypadkiem scenę.
Dwie osoby wciągające trzecią głębiej w otoczenie wyglądające jak lochy pod wieżą kręgu. Niewątpliwie ściągali tu świeżo złapanego apostatę albo kogoś komu poślizgnęła się noga w kręgu i dał się na czymś złapać. Czemu akurat to? Czy demon chciał, by Viktor kogoś odbił? Powodzenia w przekonywaniu go. Ukazywanie mu jak źle traktowani są więźniowie nie miało też większego sensu, w końcu nie trzeba było geniuszu by się tego domyślać. Coś osobistego? Lista była bardzo krótka i zawierała dosłownie jedno imię a nawet wtedy nie byłoby najmniejszego powodu by wierzyć demonicznej wizji. Plus, plugawca się eliminuje na miejscu, nie wciąga do lochów.
Mimo to, nie miał lepszego pomysłu niż pójście za sceną w której się znajdował. Teraz w sumie wolałby być w Pustce a nie "płytkiej" wizji, bo jeśli to co robił tutaj przekładało się na świat rzeczywisty, chodzenie po wieży niczym w transie było samobójstwem.

Znał te słowa. Nigdy nie interesował się nadmiernie elfickim, w końcu jego Elia kochanka również spędziła całe życie w wieży kręgu, ale zdarzyło im się wymienić kilka czułych słówek tu i ówdzie w tym języku, który wydawał się jej bardziej romantyczny. Był też niemal pewny, że niektóre rzeczy, które przekonała go, że znaczą jedno, tak naprawdę znaczyły co innego, ale może mu się należało, w końcu też lubił ją swego czasu zaczepiać. Co do tych słów nie miał jednak wątpliwości, i gdyby nie kolejne słowa i niezbyt przyjemny powrót do rzeczywistości, najprawdopodobniej by coś rozwalił.

Cokolwiek demon chciał osiągnąć podszywajac się pod Mihni, raczej nie działało tak jak miało, gdyż jedyne co budził w Viktorze to chęć rozerwania go na strzępy, którą na szczęście nieco uciszyl powrót do świata realnego z dużą dozą odpowiedzi.

Po uspokojeniu zarówno nudności jak i złości, która nie była dobrym pomysłem, kiedy była mowa o rejonach, mógł się zastanowić nad tym co odkrył. Raczej miał do czynienia z wizją, bo demon chciał, by tam wrócił we śnie, czyli nie mógł to sam wciągnąć do Pustki. To było dobre, nie miał do czynienia z czymś czego nie rozumiał. Druga rzecz, to odkrycie kart przez demona, czyli próby dotarcia do niego przez Mihni. Może to był blef, ale jeśli nie, Viktor bardzo chętnie wykorzysta fakt, że demon będzie chciał ia odtworzyć jak najbardziej realnie i użyje tego, by znowu poczuć jakby trzymał ją w ramionach.

Kiedyś Viktor miał problemy ze snem i ktoś mógłby zapytać jakim cudem entropista nie umiał się uśpić. Otóż umiał, ale naturalnie szkodliwa magia entropii używana na sobie na dłuższą metę nie była dobrym pomysłem. Teraz jednak, chciał jak najszybciej udać się do krainy snów i w tym celu, postanowił zrobić wyjątek i sobie magicznie pomóc. Jednorazowe odstępstwo w takich warunkach nie będzie miało konsekwencji.

Istota, która czekała na niego w Pustce miała pełne prawo podchodzić do niego z niechęcią. W końcu pierwsze co zrobił, kiedy elfi kształt nabrał sensu to rozpoczęcie zbieranie energii na wyjątkowo paskudne zaklęcie entropii. Kiedy jednak twarz tajemniczej istoty przestała się zgadzać, zatrzymał inkantację, nie rozpraszając jednak zebranej już energii, przynajmniej na razie. Może i uspokoił złość przed udaniem się do Pustki, ale jej miejsce nadal zajmowało dość pogardy wobec czegokolwiek, co podszywało się pod jego byłą kochankę, żeby agresja była pierwszym kursem akcji. Zwłaszcza, że zimna pogarda była bardzo dobrym paliwem dla tej szkoły magii.

Istota, której nie miał zamiaru nazywać kobietą, przynajmniej póki lepiej nie pozna jej natury, pierwsze co zrobiła to przeprosiła za "farsę", którą niewątpliwie było podszywanie się pod Mihni. W odpowiedzi Zaklinacz jedynie zmrużył oczy, bardziej skupiając się na wzmiance o tym, że poprzez znamię było go łatwo znaleźć. Była to conajmniej ciekawa informacja, ale póki nie znał natury istoty, która do niego przemawiała, nie za dużo dało się z tego wywnioskować. Trzeba też było sobie zadać pytanie, czy w tej niechęci było coś jeszcze. Pogarda? Strach? Oba miały zupełnie przeciwne implikacje i nie dało się na ten moment wywnioskować nic więcej.

Viktor już chciał się wtrącić, kiedy istota powiedziała, że potrzebuje jego pomocy i że mają mało czasu. To już mówiło o wiele więcej. Istota nie była zdolna albo za długo się manifestować albo osłaniać tej części Pustki przed innymi jej mieszkańcami, co w obu przypadkach nie świadczyło zbyt dobrze o jej mocy, nie wliczając w to nawet poszukiwania pomocy, które dodatkowo stawiało istotę w dość słabym świetle. Biorąc to pod uwagę, na ten moment, byt miał nad nim tylko jedną przewagę jaką mógł bezpośrednio dostrzec więc postanowił ją najpierw wyeliminować, by potem musieć co najwyżej się zmagać z tuzinem innych, które istota ukrywała, jak zawsze w krainie snów.

- Najpierw powiesz mi wszystko co wiesz o naturze tego znamienia a potem się zastanowię. - Odparł, krzyżując ręce na piersi, rozpraszając wcześniej przygotowane zaklęcie, utrzymując sceptyczny ton głosu. Nie widział chwilowo powodu by pomagać czemuś co w jego oczach było po prostu kolejnym demonem, ale wiedza na temat znamienia mogła być dobrym początkiem by go przekonać. Da bytowi czas na odpowiedź, najlepiej wyczerpującą a jeśli faktycznie mieli mało czasu, to już nie był jego problem, by się w nim zmieścić. Skoro był osobą, która miała nieść pomoc miał kontrolę nad sytuacją, co ponownie zaznaczy, zanim rozmówczyni będzie mogła wrócić do swojej sprawy, dodając jeszcze taką wzmiankę po tym jak skończy wyjaśniać znamię. - Jeśli w tej pomocy zawiera się coś w stylu "wpuszczania" cię, możesz od razu wyparować.

Istota potrafiła negocjować, to musiał przyznać. Nadal oczywiście nie wierzył jej za bardzo, ale nie codzień się słyszy, że trzeba się martwić jakimś demonem "przekraczającym jego pojęcie". Oczywiście była to bzdura, prawda, były demony o wielkiej mocy, ale ich ograniczenia co do natury emocji, które panowały nad ich całym jestestwem oznaczała całą masę ograniczeń nawet przy ogromnej mocy. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności związane z otrzymaniem tego znamienia, plus te obecne wzmianki o magii krwi wskazywały jednoznacznie na to, że o jakiegoś demona właśnie chodziło, bo co innego? Starożytny elf sprzed Tevinterskiego imperium? Hah, kretyński pomysł.

Nie mniej, Viktor był zainteresowany sytuacją, bo istota bardzo przekonująco stawiała sytuację. Nawet jeśli kłamała co do celu znamienia, było to mało istotne przy fakcie, że rzekomo mogła je z niego zdjąć, co poniekąd uspokajało tą część umysłu zaklinacza, która przejmowała się perspektywą tego "bytu o mocy przekraczającej twoje pojęcie". Głównie jednak, Viktor nadal był sceptyczny, stojąc jak stał z rękami skrzyżowanymi na piersi i podążając wzrokiem za spacerkiem swojej rozmówczyni.
Ciekawiej zrobiło się, kiedy istota zaczęła pytać o niejaką Jukkę. Vikor nie bardzo interesował się młodą apostatką, pewnie, mijał ją tu i ówdzie i miał okazję conieco usłyszeć, ale nie wydawała się interesować żadną z jego mocnych dziedzin, więc nie szczególnie mieli ze sobą jakiś kontakt. Może, gdyby ją poznał, miałby jakieś opory przed paplaniem na jej temat czemuś, co nadal mogło być demonem, ale biorąc pod uwagę to, co istota oferowała, nie było w tym nic złego, przynajmniej dla niego osobiście.

- Jukka C.. jakaśtam. Chyba pochodzi gdzieś z Tevinteru. - Zacznie, nadal mówiąc ze sporą dozą sceptycyzmu co do całej sytuacji i samej rozmówczyni, ale mówił, nic go to nie kosztowało a istota zaspokoiła wcześniej jego ciekawość, przynajmniej częściowo. - Średnio utalentowana magicznie z tego co słyszałem, jedna z zaklinaczek wyrzuciła ją z sali za utratę kontroli nad magią błyskawic a Komendant przydzielił jej eskortę Templariusza do odwołania. - Wzruszył ramionami, symbolizując, że nic więcej nie wiedział i nie pytał nawet co istota od niej chce. - Więc, jaka ma być moja rola w zamian za zdjęcie tego, albo przynajmniej instrukcje jak to zrobić?