Ostatnie wydarzenia, których echo odbiło się na niemalże całym zakonie w Thedas, nakazują wybranym jednostką na stawianie się w zachodniej części kontynentu. Ziemie za Moczarami Nahasin od niedawna stanowią temat sporny, gdyż są stadium przejściowym pomiędzy rzekomymi wpływami Orlais, a odłączającymi się od wnętrza lasu Dalijczykami. Same moczary nigdy nie stanowiły dla cesarstwa problemu, gdyż praktycznie nikomu na nich nie zależy. Mowa o podmokłych nizinach, które pokrywa warstwa mchów, porostów i zabójczych mulastych obszarów. Na podmokłych ziemiach ciężko zbudować cokolwiek, dlatego areał ten nie służy pod żadne inwestycje. Położenie geograficzne moczar sprawia, że są one doskonałym łącznikiem na północny-zachód, a raczej byłyby, gdyby nie ruchome podłoże, które uniemożliwia translokację większej grupie zbrojnych. Co innego z elfami, które wychowane Tirashan potrafią wartko pokonywać naturalne niedogodności. Templariusze oraz armie cesarskie, jeśli mają wędrować na zachód, zmuszeni są do nadrabiania drogi przez Zachodnią Przełęcz, a wszyscy wiedzą, iż bytujące na jej powierzchni wynaturzenia, potrafią rozbić nawet najtwardszy legion. Z kolei wędrówka na północny-zachód, przez moczary jest praktycznie niemożliwa, przeto karawany tracą tygodnie, zanim dotrą do obranego punktu, gdyż jedynym racjonalnym wyjściem zdaje się oficjalny traktat dookoła.



Długa była podróż zakonnych, by dotrzeć w to zapomniane miejsce. Przełęcz Urthmiela to zielona sfera, stanowiąca naturalną granicę między lasem a nieskrajną sawanną złotych traw. Tuż przed wejściem do lasu, niemalże na jego skraju, pomiędzy pradawnymi ruinami długouchów, oddział zakonny z polecenia samej Najświętszej Boskiej- Coletty IV, rozbił niewielkie obozowisko. Zajęty areał jednoznacznie imituje wizerunek obozu, jakie kreowano podczas wojen, żeby monitorować postępowania wroga, otaczać go i szykować miejsce na kolejne oddziały. Mowa o licznych namiotach pomiędzy drzewami, jak i między ruinami tętniącymi elficką magią. Wszędzie mnogo od zakonnych skrzyń i beczek zaopatrzonych w rozmaite materiały. Od klasycznego orężu, przez materiały wybuchowe, aż po zapasy żywności. Obecni tutaj templariusze stale migrują, chodząc z kąta w kąt, umacniają obozowisko. Nieliczni porzucili płytowe zbroję i sięgnęli po łopaty, żeby zanurzać w gruncie wcześniej wykarczowane pale. W samym centrum, dokładnie na kamiennym placu, stacjonuję naczelnik eskapady, którego namiot zajmuje najwięcej przestrzeni. Dookoła jest ich coraz mniej, w taki sposób, iż maksymalne zagęszczenie przypada na wyżej wspomniane centrum.


Powóz w końcu dotarł na wymarzone przed lesie. Konie prychały ze zmęczenia, nawołując o wodę. Znikąd rozległ się ochoczy rozkaz opuszczenia wozu. Po rozładunku woźnica zabrał zwierzynę, zaś stacjonujące ramie zabrało się za prezentację. Nawołujący wcześniej templariusz przywitał przyjezdny legion nowych mieczy. Było ich jedenastu, w tym Darius z Orlais oraz Marcus z twierdzy Kinloch w Fereldenie. Od początku nie traktowano ich po macoszemu, witający jasno przedstawił cel przybycia, nawołując do zachowania czujności i zarazem pracowitości.
- Zostaliście wydelegowani na te ziemie, żeby wspomóc militarny ośrodek najświętszej Coletty IV. Ze względu na zintensyfikowane napaści elfów z dziczy oraz ich migrację na wschód, zmuszeni jesteśmy do monitorowania sytuacji i w najgorszym wypadku do odpierania ataków napastnika. Dopiero przyjechaliście, dlatego zaznajomcie się z obozem, a późnym południem kapitan rozdzieli wam przydziały.
Zakończył oficjalnie templariusz. Był on młodym mężczyzną o ciemnym kolorze skóry. Zaraz po powitaniu udał się na ubocze, gdzie podparł drzewo. Inni przyjezdni wniknęli w głębie, tak, że nie było okazji nawet na zawiązanie z nimi znajomości. W tym samym miejscu pozostał przedstawiciel Fereldeńskiego ramienia oraz delegat z Orlais. Jedynie oni nie rozeszli się wartko, wciąż pozostając blisko ciemnoskórego mężczyzny.

Informacje od Mistrza Gry:

Rozpoczynamy wątek globalny, prowadzony przez mg. Należy pamiętać o zachowaniu podstawowych zasad oraz stosowaniu trybu przypuszczającego, jeśli znacząco wpływamy na otaczający nas świat oraz NPC. NPC kieruje Mistrz Gry(lub gracz za jego pozwoleniem).  Kolejka obowiązuje, gdy tak postanowi prowadzący, działania nie wpływające na fabułę(nie posuwające ją do przodu) np. dialogi i opisywanie własnych przeżyć, akcje dotyczące wyłącznie persony gracza, one nie podlegają kolejce i mogą być wymieniane między graczami w dowolnej ilości. Wyłącznie wpływające na fabułę akty muszą zostać zatwierdzone przez mg, który robi podsumowanie sytuacji i w oparciu o poczynania graczy, posuwa ją naprzód.

Dodatkowo należy zapoznać się z Mapą Thedas, gdyż opis zahacza o różne lokację. Gracz winien wiedzieć, gdzie się znajduje. W tekstach często ukryte są podpowiedzi, z których należy skorzystać, żeby popchnąć fabułę lub pozytywnie rozwiązać dany problem.

Witaj, poruczniku - odparł neutralnie czarnoskóry mężczyzna. - Moja godność - Juan, jestem z Montfort. - Przedstawił się, krzywo spoglądając na zbyt pewnego siebie mężczyznę.
- Elfy? Te długouche karaluchy nie mają tyle odwagi, żeby przypuścić atak. Siedzą w lesie, gdzie ich miejsce. Toteż nie odnotowaliśmy żadnej napaści na terenie obozu. Sytuacja inaczej wygląda po zachodniej stronie barykady. Elfy są rozzłoszczone, niczym osy i okaleczyły już 4 naszych braci. Jedna eskapada wybyła w głąb gaju, ale do tej pory nie wrócili. Zaczyna nas to niepokoić.
Wyczerpująca opowieść sprawia, że czarnoskóry templariusz zmuszony jest do odchrząknięcia nagromadzonej wydzieliny. W konsekwencji tego, zamaszyście zaciąga melę, która po chwili ląduje na jednym z przyziemnych grzybów. Powoli ścieka na dół, pokrywają powierzchnię kapelusza.
- Nie wiemy do czego dążą elfy - wzruszył ramionami - Boska i jej doradcy uważają, iż zachodnia granica wymaga nadzoru. Elfy coraz częściej przemieszczają się wgłąb kontynentu. Konsekwencje tego odbijają się na mieszkańcach. Pewnie nie wiesz, co zdarzyło się w Montfort?

Obchód Dariusa umożliwia inwigilację obozu. Od teraz zna położenie oręża i odzienia. Wie, gdzie leżą zapasy oraz koce i najpotrzebniejsze rzeczy. W trakcie wędrówki nie udaje mu się jednak nawiązać żadnej znajomości, zaś próba dostania się do naczelnika obozu kończy się fiaskiem. Kapitan jest zbyt zajęty niepowracającym odziałem, żeby witać nowych templariuszy.

Obchód po obozie był bez wątpienia pouczający, bowiem wskazał nie tylko punkty zbrojne, kulinarne czy też pierwszej potrzeby, ale nade wszystko pozwolił zorientować się w sytuacji. Rześkim krokiem, niepostrzeżenie przemijał z zachodu na wschód, z północy na południe, ażeby zaabsorbować to, co najzacniejsi erudyci zwą potęga - wiedzę, informację. Podsłuchanie gadki jednostek z wyższą rangą, dało Dariusowi punkt zaczepienia w nadchodzącej konwersacji.

Podszedł do dysputujących braci. Już z daleka słyszał, jak czarnoskóry templariusz opowiada o wydarzeniach z Montfort. A, mówiono przeróżne rzeczy. Na historię składały się fragmenty bliższe sercu templariusza, ale były one tylko dodatkiem to tejże intrygującej nowiny.
- ... No i wtedy zaczęły ginąć wszystkie dzieci. Pierwotne zgłoszenia z dzielnicy biedoty były przedsmakiem tego, co właśnie dzieje się w moim rodzinnym Montfort. W każdej dzielnicy, w każdym miejscu odnotowywane są zaginięcia. Rodziny nie zostawiają dzieciaków w ogóle samych, w obawie przed porwaniem. Wszystko zaczęło się w dzielnicy biedoty, obok obcowiska. Z tego, co zasłyszałem, a raczej dowiedziałem się od przypadkiem. Sama Boska wydała przykazy, które nakazują inwigilować mieszczańskie elfy z obcowiska. Według jej wywiadu to właśnie one stoją za porwaniami. Chociaż ciągle ktoś znika, nikogo nie złapano, psia mać!


Przerwa była chwilowa, na kilka głębszych oddechów, lecz nie dane było kontynuować. Nadchodzący przyjezdny właśnie przerwał rozmowę, rzucając bardziej czasowym problemem. Toż to sprawy obozu były ów czas priorytetem i nie dziwota, że to ten gorliwy temat podjął dalej czarnoskóry mąż.
- Witaj, bracie - odparł - prawdę powiadasz. Zaginął oddział... - ucichł, po czym pożegnał się chłodno, gdyż kapitan eskapady nawoływał jego osobę do namiotu. Darius i Marcus pozostali sami.