Val Montaigne, cudowne miasto wypełnione pięknem i marzeniami. Wydawało się niemal wyjęte z bajki i wciśnięte w szarą, okrutną rzeczywistość by pocieszyć ludzkość, przypomnieć jej, że wciąż na tym świecie rzeczy przyjemne i dobre. Istny raj kupców i szlachciców, którzy mogli czuć się tu swobodnie i bezpiecznie, pozbawieni zmartwień i trosk stąpali po wybrukowanych ścieżkach. Czy to targowano się o cenę pięknej sukni, czy też omawiano najnowsze wieści ze stolicy, wszystko działo się w atmosferze wzajemnego szacunku i kultury. Pomyśleć jak niewiele było potrzebne by osiągnąć ten stan niemal utopijny. Wystarczyło odgrodzić Okręg Pałacowy od biedniejszych dzielnic masywnym murem i wymagać przepustek by się za niego dostać. Jak prosto i efektywnie zarazem!
Dziś to centralna część Val Montaigne miała znów rozbłysnąć. Sala bankietowa była już gotowa. Lśniąca podłoga, setki rozświetlonych świec rozjaśniało nawet najciemniejsze kąty pomieszczenia, stoły zaścielone śnieżnobiałymi obrusami, a na nich srebrna zastawa. Od wejścia biła atmosfera bogactwa i przepychu.
Gospodarz również był gotowy. Pozostały jeszcze ostatnie poprawki stroju – tam coś wygładzić, tutaj coś zagiąć, posłać swemu odbiciu zabójczy uśmiech i mógł schodzić na dół. W takie dni jak ten nie przestawał się uśmiechać, rozpierała go radość i duma. Oto miał gościć orlezjańską szlachtę, śmietankę towarzystwa. Nie mógł się doczekać, szczególnie, że był to bankiet urządzony z niezwykłej okazji.
Hrabia Bégon de Montaigne, prawowity dziedzic, powrócił ze stolicy gdzie przez kilka lat pobierał nauki w najznamienitszym uniwersytecie. Oczywiście przyjęcie na swoją cześć zorganizował jego ojcie, Gilles de Montaigne, by uczcić jego powrót, jednak Bégon nie krył chęci zorganizowania go po swojemu. Brakowało mu tego szlacheckiego stylu życia pełnego zabaw i uczt, musiał więc dopilnować by wszystko było w jak najlepszym porządku.
Zaprosił wielu przedstawicieli szlachty z Val Montaigne, ale przewidział również miejsce dla kupców i wyżej postawionych osób bez zaproszenia. Wciąż obowiązywała pewna selekcja, którą przeprowadzanie zlecił sługom, jednak sala była duża, mogła więc pomieścić nadprogramową liczbę gości. Najważniejsi jednak byli przybysze z innych wielkich miast Orlais. Wciąż nie był pewien ilu z nich się rzeczywiście pojawi, ale nie mógł się doczekać spotkania z nimi. To oni mieli być Bardzo Ważnymi Osobami i przygotował im specjalne miejsce przy stole, tak by znajdować się blisko nich.

Wszystko zdawało się być dopięte na ostatni guzik. Służba doskonale wiedziała co ma robić, dania już niedługo miały opuścić kuchnię,  Bégon wyglądał ekstrawagancko, gości czekała moc atrakcji, macocha wyglądała jakby nic nie knuła (wcześniej obiecał sobie, że jeśli tylko czegoś spróbuje ukatrupi ją tego samego wieczoru). Nie pozostało więc nic innego jak otworzyć wrota i wpuścić gości.
Montaigne stanął na środku sali zwrócony ku otwierającym się drzwiom. Gdy tylko zobaczył pierwsze kolorowe stroje stuknął obcasami, uniósł ręce w górę i zakrzyknął:
- Zapraszam! Witajcie! Siadajcie, ucztujcie, a przede wszystkim, bawcie się!
Szeroki uśmiech nie opuszczał jego twarzy. Jął witać poszczególnych gości, gdy ci przechodząc obok niego kierowali się w stronę stołów. Co ważniejsi odprowadzani byli do swych miejsc przez służbę.
Bankiet czas zacząć!