Czas snuć opowieść...

---

Uczestnicy: Désirée Czas na odpis: 72 h

---

- Montfort, Szynk "Płynne złoto" -

Życie barda nigdy nie należało do najłatwiejszych. Trzeba było bawić publikę muzyką, czasem jakimiś zmyślonymi opowiastkami (które często były traktowane przez słuchaczy jako najprawdziwsza prawda!), a potem myśleć, jak wyżywić się z tych marnych miedziaków zapłaty. Życie barda w Orlais bywało pod pewnymi względami gorsze, choć dobrze sprawujący się artyści z pewnością nie narzekali na skurcze żołądka. Tym niemniej jednak, świadomość, ilu potencjalnych napastników i przeciwników politycznych czai się w tłumie, mogły wywołać u niejednego rozstrój tego, czy innego z narządów.
Markiz du Chevin płacił dobrze. Désirée zabawiła przez pewien czas na jego dworze, zabawiając muzyką jego partnerów handlowych. Jednocześnie mogła zauważyć że maska jej chlebodawcy nie skrywała wbrew pozorom czystej serdeczności i wdzięczności za występy. Jego lordowska mość stale coś myślał, kalkulował. Nieustannie obserwował bardkę, ażeby w końcu pewnego dnia wyznaczyć jej nowe zlecenie.
Désirée przyjęła wytyczne. Nie miał być to wszak pierwszy raz, kiedy szpiegowała jednego orlezjańskiego szlachcica za pieniądze drugiego. Padło na markiza de Montfort, który od wielu lat rywalizował z rodem z Val Chevin.

Miasto nie należało ni do okazałych, ni przesadnie pięknych. Wręcz przeciwnie - Désirée dziękowała sobie w duchu, że nie zdecydowała się na podróż w swych zwyczajowych szatach, chowając je schludnie złożone do torby podróżnej, przewieszonej przez grzbiet konia ze stajni Chevinów. Ciasna zabudowa, obskurne fronty domów, które niegdyś mogły być piękne. Rynsztoki przypominały rwące rzeki, zbierając w swym nurcie wszelkie nieczystości, spadające z deszczem fekaliów z okien domostw. A mogła wjechać przez główną bramę...

Już w drodze zanosiło się na deszcz, lecz dopiero teraz, gdy kobieta wkroczyła do miasta, naprawdę lunęło. Płaszcz, jaki nosiła, lekko przemókł - nie mogła pokazać się w takim stanie markizowi. Przed bramą oddzielającą dzielnice pospólstwa od kompleksów pałacowych Désirée dostrzegła napis "Płynne złoto". Mimo iż nazwa nie była specjalnie chwytliwa i przywodziła na myśl tylko jeden rodzaj płynu, cały szynk zdawał się być zadbany (o ile to w ogóle możliwe w tym mieście).

Wnętrze było słabo oświetlone - kilka świec nie było w stanie rozjaśnić w zupełności obszernego pomieszczenia, spowitego półmrokiem wczesnego zmierzchu. Niemal wszystkie stoliki były zajęte. Rozejrzawszy się po sali, Désirée dostrzegła jednak jeden wolny, zaraz koło grupki bardów, umilających gościom wieczór lokalnymi pieśniami. Inną opcją było zajęcie miejsca zaraz przy szynku, pomiędzy dwoma wątpliwej reputacji typami. Koniec oględzin zawiódł ją jeszcze do stolika, które zajmował w pojedynkę postawny mężczyzna w kolczudze. Był już ewidentnie podchmielony, gdyż kołysał się na stołku, usiłując dokładnie wypolerować swój miecz. Miejsce naprzeciw niego również było wolne.

Désirée mogła poczuć się niedostrzeżona pośród ruchu, jaki panował w izbie karczemnej. Mogła, lecz nie musiała, bowiem nietrudno było zauważyć, iż dwóch panów sprzed szynku rzuciło przelotne spojrzenia spod masek na niepozorną osóbkę, która wślizgnęła się przez półotwarte drzwi. Kobieta skierowała się do stolika, jaki wybrała, pozostawiając za sobą mokre, gdzieniegdzie i zabłocone, ślady. Mimochodem musiała minąć stolik pijanego rycerza. Jego twarz również przyozdobiona była odpowiednim nakryciem. Maska zakrywała pół twarzy, odsłaniając jedynie mięsiste usta, ginące w grubych, poskręcanych włosach burej brody. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, także wtedy, gdy usiadła.
Bardka musiała chwilę poczekać na jakąkolwiek obsługę. Nie był to szynk najwyższych lotów, zamówienia najlepiej było składać w szynkwasie, lecz i do tego nie zachęcali ci, którzy się tam skotłowali. W końcu jednak do stolika Orlezjanki podpłynęła kobieta.
Elfka była wychudła i lekko zgarbiona. Jasne, poplątane włosy upięła wysoko na czubku głowy, aby nie przeszkadzały jej w pracy. Na oczach miała niewielką - taką, jakiej wymagały konwenanse - i nad wyraz prostą maskę, co jedynie wskazywało na jej położenie na drabinie społeczeństwa. Brązowa sukienka z twardego, szorstkiego materiału (przypominającego notabene worek na ziemniaki) dosłownie na niej wisiała, a po długich godzinach wykonywania pracy, bose stopy przybrały barwę błota i wszystkiego innego, co można było znaleźć na wąskich uliczkach mieściny.
- Piwa? - rzuciła do klientki drżącym, lecz pewnym głosem, z którego wyczytać można było zmęczenie.
Za jej plecami Désirée mogła spostrzec obserwującego ją spod przymrużonych powiek rycerza, który zbierał się do wstania. Czyżby planował się dosiąść?

Czas snuć opowieść...

---

Uczestnicy: Désirée, Vashta Czas na odpis: 72 h
Kolejność postów: MG, Vashta, Désirée

---

- Montfort, Szynk "Płynne złoto" -

Désirée:
Kobieta zerknęła do środka sakiewki i, widząc zebrane w skórze monety, w jej oczach zagrały ogniki. Wtem jednak obrzuciła podejrzliwym wzrokiem swoją klientkę, po czym rozejrzała się ukradkiem, czy aby nikt ze zgromadzonych w karczmie nie widział, że przyjmuje większe, niż zwykle, ilości monet.
- Oczywiście, madamme - skinęła głową. - Wszystko będzie, jak to mawiają w Fereldenie, dopięte na ostatni guzik - uśmiechnęła się nieco szerzej i zniknęła za szynkwasem.
Tymczasem postawny rycerz odprowadził ją wzrokiem, już stojąc i chybocząc się, usilnie próbując wyglądać godnie i odzyskać utraconą niedawno równowagę. Powlókł nogami w kierunku Désirée, ciągnąc za sobą miecz, którego czubek sunął po pokrytej sianem podłodze. Mężczyzna skinął szarmancko bardce, po czym bez pardonu zasiadł naprzeciw niej.
- Żywie wszlką nazzieję, że pnienka nie bęzie miała nis przsiwko, ażbym zsiadł tu o, naprzciw nij...?
Désirée nie zdążyła zareagować, a zza lady wyleciała znów ta sama elfka, niosąc w jednym ręku strawę, a w drugim - kufel. Za nią kroczył chłopiec - tej samej rasy co ona - w wieku może dziesięciu lat. Wkrótce przed kobietą stanęła słusznych rozmiarów misa z warzywną polewką urozmaiconą kaszą i twardymi kawałkami solidnie przyprawionego mięsa. W kuflu skrzyło się mętne, lecz złociście gęste piwo z obfitą pianą. Chłopiec położył zaś na stole pół bochna chleba - jego przełożonej najzwyczajniej w świecie zabrakło rąk - a później czmychnął na deszcz.
- Zajmie się waszym koniem, madame - rzekła, obrzucając mężczyznę dość ironicznym spojrzeniem
Nie powiedziała jednak nic na jego temat, lecz zwróciła się z powrotem do klientki:
- Jeśli będziecie chcieli udać się na spoczynek, madame, proszę zapytać o pokój przy szynku - po tych słowach elfka wróciła do obsługiwania pozostałych gości.
- Smasznego - mruknął rycerz, co lekko zagłuszyła muzyka bardów, którzy wrócili na scenę. - Nazzywam się sir Olver, myślę że dużośsie omnie słyszszałły, pnienko - uniósł brew, co na jego upojonej alkoholem twarzy wyglądało dość komicznie.

(od strony drzwi nie ma żadnych okien, Désirée nie może zobaczyć, ani - tym bardziej - usłyszeć Vashty)

Vashta:
Padało iście paskudnie. Vashta obiecała sobie, że nie wróci tak prędko do Orlais, ale jak zwykle jej plany i ambicje zostały poważnie zweryfikowane przez rzeczywistość. Montfort nie było urokliwym miastem. Wręcz przeciwnie - każdy, który tu zawitał, chciał albo udać się na salony, albo czym prędzej stąd uciec. Lawirując, przemoczona, pośród wąskich uliczek miasta, kobieta była co jakiś czas zaczepiana przez szemranych interesantów, męskie prostytutki, szukające zysku, bądź zwykłych oprychów. Zwykle wystarczyło spojrzenie, żeby taki amant zrezygnował z drążenia tematu, choć jednemu krasnoludowi poważnie oberwało się w brodaty pysk za to, że nie potrafił utrzymać swoich masywnych łap przy sobie.
Szynk wymalował się jej przed oczami, niczym mokra fatamorgana. Mało kto wychodził z domu, toteż nieduży placyk przed budynkiem był absolutnie pusty. Przed samymi drzwiami znajdował się długi daszek, ciągnący się przez całą długość ściany. Blisko drzwi stał dumny gniadosz, przeżuwający kępkę trawy, którą znalazł pośród bruku. Przy nim krzątał się około dziesięcioletni elf z twarzą przyozdobioną surową maską z nie najlepiej wyprawionego kawałka skóry.
Koń... A jej tobół był tak ciężki i nieporęczny...

Vashta:
Juki już leżały obok wejścia do gospody. Znajdowały się pod dachem na wyciągnięcie dłoni od kobiety. Elf majstrował coś przy siodle - najprawdopodobniej chciał je odpiąć i wyszczotkować poplątaną końską sierść. Nie zdążył jednak dopełnić swego dzieła. Wyprężył się jak struna, zostawiając osiodłanego i okiełznanego wierzchowca, słysząc kogoś, kto zwracał się bezpośrednio do niego.
- Mam zająć się koniem, pani... to znaczy madame - w jego głosie nie pobrzmiewał orlezjański akcent; Vashta prędko mogła zorientować się, że ten tu nie wrósł jeszcze dostatecznie w tutejszą kulturę, ażeby podłapać od miejscowych także mowę, choć stosował się do konwenansu noszenia maski w miejscach publicznych. Jej brak poczytywany był jako przejaw wulgarności i braku szacunku do otoczenia, a tym bardziej do swojego rozmówcy, toteż małe, ciemne oczy chłopca mogły zdradzać nieco zdziwienia.
Nie mógł jednak zaprzeczyć faktom - było strasznie mokro, a lniana, przyduża koszula i takież, lekko podziurawione spodnie aż przylegały do jego przemarzniętej skóry od deszczu. Na nogach miał drewniane chodaki, ale to nie uchroniło ich przed ulewą, a tym bardziej - przed wszędobylskim błotem.
- Wejdźcie do środka, madame. Ogrzejecie się, a i strawy pewnie dla was stanie - elf starał się być miły, choć nieufność aż ściekała z jego słów - nie był przesadnie ufny względem shemlenki.


Désirée:
Mężczyzna oparł miecz o oparcie krzesła, które zajmował.
- POJDYNEK! Czyli madame sszała o mje! - sir Olver zdawał się być równie zaskoczony, co uradowany tym faktem. - To byo piersze. Walszyłem s jakimś pollokkiem s Antivy. Wogle nie wieział, jak tszyma się w ręku miesz i ja to wykorzystaem. Po tym się rosposnajje dobreo rysserza... - nie zdążył dokończyć, gdyż bardka przerwała mu, wspominając o piwie.
Zamówiła dla niego trunek, który tym bardziej ucieszył męża. Pociągnął łyk z kufla, po czym kontynuował swój wywód. Tymczasem Désirée mogła zaobserwować poruszenie przy szynkwasie. Dwóch szemranych typów łypało w jej kierunku, wymieniając jakieś poglądy. Ewidentnie na jej temat.
- A syszeiśsie, madame, o mojej wypraffie na wiwerny? Jedna bya wyjątkoffo paskunna. TAKĄ - tu rozłożył zamaszyście ramiona, zachwiawszy się w krześle - jedna miaa morrrdę!

Vashta:
Kąciki ust chłopca aż drgnęły na dźwięk monet. Och, tak dawno nikt nie chciał mu powierzyć więcej, niż należało się za oporządzenie konia. Spojrzał na kobietę z niedowierzaniem, tak jakby chciała mu wręczyć tę sakiewkę. Widać było, iż bił się z własnymi myślami, nie do końca wiedząc, co ma począć. Wodził wzrokiem od wierzchowca do dłoni Vashty przez pewien czas, aby po chwili skinąć ochoczo głową.
- N-no dobrze - rzekł cicho, choć pewnie.
Chciał przynieść tej kobiecie coś naprawdę dobrego do zjedzenia. W mieszkalnych dzielnicach Montfort mało było miejsc, w których serwowano naprawdę wartościową strawę, lecz malec wiedział, jak wymusić na karczmarzu ofiarowanie co poniektórym klientom większego kufla piwa czy też kawałka mniej czerstwego chleba.
Elfik przyjął pieniądze od swojej rozmówczyni. Zanim przeszedł przez drzwi, zerknął po raz ostatni na konia, namyślając się. Może powinien go najpierw rozsiodłać? Ech, nie będzie go tu raptem kilka chwil, a zwierzę i tak długo nosiło na grzbiecie jeźdźca - pewno zdążyło się przyzwyczaić. Zniknął więc w duchocie zajazdu.
Vashta została sam na sam z w pełni osiodłanym i okiełznanym koniem. Zwierzę wyglądało na zmęczone, choć nie można było odmówić mu siły - wydawało się, jakby mogło ponieść kobietę na swych plecach przynajmniej do najbliższej wsi. Niemniej, zrezygnowała z jazdy wierzchem - najpewniej bała się "potwora", który w myśl osób niezaznajomionych ze sztuką jeździecką był istotą nad wyraz nieprzewidywalną i kapryśną.
I tak też poniekąd było. Koń parsknął niemiło i położył uszy, gdy tylko poczuł ciężar tobołków złodziejki, przyciskających tobołki mocniej do jego kręgosłupa. Vashta wzięła go za uzdę i, idąc w ślad niektórych stajennych, cmoknęła, poganiając wierzchowca. Ten jednak zaparł się i skupił się na przeżuwaniu owsa, przyniesionego w woreczku przez małego elfa.
Kobieta nie mogła wiedzieć, ile czasu zajęło jej mocowanie się z upartym, nieparzystokopytnym czworonogiem. W końcu jednak wyprowadziła go spod daszku, aby zaczął manifestować swe niezadowolenie parsknięciami.
Vashta już miała ulotnić się z kradzionym koniem, kiedy w drzwiach szynku po raz kolejny stanął stajenny. W ręku miał ogromny bochen ciemnego chleba, a pod pachą drugiej - dwie butelki soku aroniowego. Spod prostej maski widać było dwoje oczu, które rozszerzały się, w miarę jak do jego mózgu docierała informacja o spisku.
- Madame! - rzucił z progu do swej przełożonej, która stała nieopodal, w głębi szynku. - Konia kradną!
Co zrobić teraz? Siodło wyglądało na stabilne. Może lepiej byłoby nań wsiąść i pojechać? Popędzenie konia, choćby do kłusa nie mogło być przecież takie trudne...

Désirée:
Bardowie wygrywali co bardziej finezyjne utwory, chcąc jak najbardziej zaaferować publikę swymi występami. Podchmielony rycerz zdawał się jednak ignorować zarówno melodie, odrywające się od strun lutni i skrzypiec za jego plecami, jak i nie widzieć co najmniej dziwnych spojrzeń, jakimi dwóch obserwatorów spod szynku raczyło jego rozmówczynię. Cały czas o czymś zawzięcie rozprawiali, dochodząc ewidentnie do jakiegoś konsensusu.
- Szterechhh naz byo. Kaszdy z mieszem w łapie, zidą i tarszą. No i buławy żeśmy mieli; s tahymi podworrrami to nie ma zmiłuj. Jagżeźmy zobażyli tę potworę, to dwóchhh usiekło, zanim się obrósssiłłłem...
Uwagę Désirée przykuć mógł mały elf, który przyniósł jej uprzednio chleb. Stanął w drzwiach, na tle rzęsistego deszczu, nowego konia bardki i jakiejś kobiety - pewnie klientki, która posłała go po jedzenie. Chłopaczek poczłapał przez izbę do szynkwasu. Tam zamienił słówko ze słusznej postury karczmarzem. Dostał do rąk pokaźny bochenek ciemnego chleba i dwie szklane butelki z atramentową zawartością aroniowego soku.
- ...ogonym jakh ichhh śśścięła, to asz mi-o byo popaczeć na to, wszakh żaden stamtych w mieszszu mi sssię nie równał... - opowiadanie rycerza przestało najwidoczniej zajmować młodą artystkę.
Zwłaszcza, że tamtych dwóch, jak ręką odjął, przestało się nią specjalnie przejmować. Może odpuścili sobie przez wzgląd na jej ochroniarza? A może po prostu nie mieli złych zamiarów, tylko w stanie lekkiego upojenia rozprawiali o jej osobie? Równie dobrze mógł być to ktokolwiek za nią...
- Madame! - krzyk chłopca rozległ się w izbie dokładnie w tej chwili, co zakończyła się kolejna piosenka. - Konia kradną!
Désirée poczuła ukłucie przezorności. A jeśli był to jej koń? W zasadzie przed wejściem nie widziała innych, a i nikt poza tym chłopcem nie wchodził po niej do budynku. Jak jej chlebodawca zareaguje, kiedy dowie się o utracie zwierza?
Jeśli bardka wyszła na zewnątrz, zobaczyła przemoczoną kobietę, która nieporadnie próbowała prowadzić za uzdę wierzchowca, któremu wcale nie na rękę było stąpać gdziekolwiek w takie urwanie chmury...

Dziesięć srebrników było doprawdy kuszącą propozycją, lecz Désirée mogła ze zdziwieniem zauważyć, że zebranych wokół niewiele obeszła nagroda za potyczkę z kobietą, która machała sztyletami na prawo i lewo, na dodatek w środku ulewy. A nie, przepraszam. Dwóch dżentelmenów, którzy łypali wcześniej na bardkę, zebrali się sprzed szynku i - lekko zataczając się - pobiegli w kierunku uprowadzanej klaczy.
Vashta tymczasem truchtała przy boku kłusującego konia, który coraz bardziej oddalał się od karczmy. Oglądając się za siebie mogła jednak zauważyć, że odległość między nią a dwoma lekko podchmielonymi paniczami ulega konsekwentnemu zmniejszeniu. Wyjścia były dwa - albo przyspieszyć i kontynuować ten śmieszny pościg, licząc że nie zwróci się uwagi miejscowych ani straży oraz łudząc się, że prędzej czy później ogon w postaci dwóch poszukiwaczy srebrników odpadnie przez zmęczenie upojonych mężów, bądź spróbować zgubić tych ostatnich w bocznych uliczkach. No, rysowała się trzecia opcja - siodło wyglądało na w miarę solidne...

Vashta i goniący ją mężczyźni (lekko podpici, ale potrafiący utrzymać się na nogach) oddalili się od szynku na tyle, że stojąca pod nim Désirée może zacząć tracić ich z oczu pośród zasłony rzęsistego deszczu.