Kolejny niezapieczętowany list ˜– kolejne zlecenie. Jedynie Kolektyw posługuje się tym specyficznym atramentem o zielonej barwie. Kolor tuszu sugerował, że nie był on wcale taki zwyczajny. Tak też było w istocie, bowiem wkrótce po nasączeniu nim pergaminu rozpoczynał się proces, podczas którego inkaust stopniowo stawał się jakby mniej wyraźny i czytelny, by na koniec całkowicie zniknąć. Szczęśliwie, uskrzydlony posłaniec znakomicie wypełnił swoje zadanie, przynosząc wiadomość na czas.

Jasnowłosy mag nie był specjalnie zadowolony z przydzielonego mu zadania. Nie przepadał za Górami Mroźnego Grzbietu, które były według niego równie interesujące pod względem badawczym, co i szalenie niebezpieczne. Nietrudno było przypadkowemu wędrowcowi stać się ofiarą stada wygłodniałych wilków, rozjuszonego niedźwiedzia, bądź przebiegłego i diablo szybkiego czerwonego lwa. Ponadto, pracodawca coś kręcił i nawet Äo potrafił wyczuć, że nie jest z Kolektywem do końca szczery. O ile samą chęć pozostania anonimowym można oczywiście zrozumieć, to już cała reszta wydawała się wybitnie podejrzana. Tajemniczy medalion, rzekomo należący do przodków interesanta, ukryty w jaskini będącej jednocześnie jakimś grobowcem, a to wszystko w jednym z najmniej przyjemnych miejsc w całym Thedas. Nie należy przy tym zapominać o wisience na torcie, którą w tym wypadku była magiczna bariera, przez którą o wstępie do groty mogli myśleć jedynie nieliczni.

Czemu więc Äo podjął się tej misji? Z kilku różnych powodów. Po pierwsze – nie był wybredny. Praca dla Kolektywu stanowiła dla niego coś, bez czego nie byłby po prostu sobą. Dzięki tej organizacji rozwijał skrzydła, był w stanie lepiej poznać świat i spotkać mnóstwo fascynujących osób. Nie każdy odnalazłby się w tym zrzeszeniu czarowników, tym nie mniej, dla Äo ostatnie dwa lata były prawdopodobnie najlepszymi w całym życiu. Co jakiś czas musiał stanąć oko w oko z wyzwaniem, jak to obecne. Wyzwaniem, o którym wiedział zdecydowanie mniej, niżby sobie życzył. Apostata miał jednak tendencję do przekuwania wszelkich negatywów w pozytywy, jeżeli oczywiście było to możliwe. Jako istota ekstremalnie ciekawska, tam, gdzie inni widzieli jedynie tarapaty, on widział możliwość zdobycia nowej wiedzy i szansę na doszlifowanie umiejętności.

Stąd też, nie mitrężąc długo, mężczyzna udał się konno w kierunku pnących się ku niebu szczytom. Swojego wierzchowca pozostawił na Przełęczy Gharlena, w "miasteczku", które wykreowało się tuż pod bramami Orzammaru. Stamtąd wyruszył dalej pieszo, biorąc ze sobą wszystko, co było mu potrzebne. Odnalazłszy szlak, który powinien prowadzić do jaskini, westchnął cicho i podreptał przed siebie, nie zbaczając z niego i trzymając oczy oraz uszy szeroko otwarte. Zostanie obiadem dla dzikiej zwierzyny byłoby w istocie żałosnym końcem dla reprezentanta Kolektywu...