Od dobrych kilku godzin, po Jałowych Mokradłach błąkała się zakapturzona postać. Ową postacią był nie kto inny, jak jeden z wysłanników Kolektywu. Zadaniem Äo było spotkać się z informatorem, który wielce cenił sobie zarówno bezpieczeństwo własne, co i swoich sekretów, którymi dzielił się wyłącznie z nielicznymi. "Schadzkę" zainicjował sam jasnowłosy, choć wszystko odbywało się przez zaufanego pośrednika.

Koniec końców, gdyby nie spokojna natura maga, zapewne przeklinałby teraz dzień, w którym zdecydował się zasięgnąć języka jakiegoś pożal się Stwórco, enigmatycznego denuncjatora. Krążył po tym paskudnym bagnie, zdawało mu się, wieki. Ciągle udawał przed samym sobą, że przecież się nie zgubił, jest na dobrym tropie, idzie po jakichś śladach (niewidzialnych, rzecz jasna) i wkrótce dotrze do celu swojej wędrówki. Wkrótce jednak i u Äo wyczerpał się wszelki optymizm. Doszedł do wniosku, że samotna podróż w to miejsce była fatalnym pomysłem. Porzucił więc swoją misję i skupił się na wydostaniu z moczar. Chwilę później potknął się o własne nogi i prawie rozbił głowę o wystający eratyk.

Podniósł się czym prędzej na równe nogi, westchnął głęboko i zamiast zawrócić, poszedł dalej przed siebie. Leżąc przez chwilę na ziemi, usłyszał bardzo ciche, acz dość dystynktywne dźwięki. Jakby coś skrzypiało w oddali... Nie zastanawiając się długo, apostata zadecydował o zbadaniu źródła tego odgłosu. Wyciągnął swoją kuszę i zręcznym ruchem załadował do niej bełt, póki co nie odbezpieczając broni, by przypadkowo nie ustrzelić sobie stopy.

Nigdy nie był wybitny w ukrywaniu się, ale jakieś tam podstawy pozostawania niezauważonym przyswoił, toteż starał się, by ktoś lub coś nie wykryło go tak od razu. Äo nie skradał się długo, nim przed oczami dostrzegł rysujące się we mgle kontury czegoś człekopodobnego. Wiedziony ciekawością, zbliżył się jeszcze trochę, stąpając ostrożnie. Ostatecznie znalazł się na tyle blisko, że z mniejszymi czy większymi problemami mógł określić kim dokładnie była tajemnicza sytlwetka. Postura, rysy twarzy i zjawiskowo długie uszy mogły sugerować tylko jedno – jegomość był elfem. W dodatku, warto nadmienić, niebezpiecznie uzbrojonym.

— Musisz być bardzo daleko od domu, da'len — Äo ogłosił swoje przybycie, wychodząc zza pobliskich zarośli i mierząc do nieznajomego. Skorzystał przy okazji z jednego z bardzo nielicznych, elfich słów, które potrafił wypowiedzieć. Da'len – w ten sposób zwracała się do jasnowłosego wieszczka z Rivain, kiedy dorastał. Nie znał dokładnego znaczenia tego wyrazu, a jedynie to, że jest swego rodzaju pieszczotliwym określeniem. Być może dzięki temu przybysz nie będzie próbował od razu położyć go trupem. A może będzie zupełnie odwrotnie? Kto wie...

Äo chyba poczuł się zbyt pewnie, za bardzo zawierzając w swoje umiejętności skradania. Zaciekawiła go jednak reakcja elfa. Skoro słyszał, że się zbliża, to dlaczego nie zareagował? Odpowiedzi na to pytanie było mnóstwo, choć dla pracownika Kolektywu dwie wydawały się najbardziej prawdopodobne: albo długouchy był niezwykle zawadiacki, albo on sam nie wygląda na kogoś, kto stanowiłby jakiekolwiek zagrożenie. Jasnowłosy preferował drugą z opcji. Odpowiadało mu sprawianie wrażenia niepozornego, zagubionego chłoptasia. Dzięki temu mógł popłynąc z prądem i faktycznie udawać bojące się własnego cienia niewiniątko. Był też w stanie w każdej chwili pokazać pazurki, udowadniając dowolnej przybłędzie, że nie bez kozery wcielono go do jednej z najbardziej kabalistycznych organizacji magicznych w Thedas.

Słowa spiczastouchego odrobinę go rozbawiły. Na prośbę zareagował jedynie bezwiednym, ciepłym uśmiechem. Rzecz jasna, nie opuścił kuszy, a wręcz przeciwnie, odbezpieczył mechanizm odpowiadający za blokadę spustu. Teraz wystarczył jeden ruch, by bełt wyfrunął z niej i utkwił w nieznajomym. Äo natomiast wyglądał tak, jakby robił to wszystko wbrew sobie. Był odrobinkę spięty, choć nie do końca to okazywał, zamiast tego subtelnie szczerząc ząbki do przywłoki. Wolną ręką zdjął kaptur z głowy i pozwolił Mlartlarowi ujrzeć w całości swoje lico.

W międzyczasie uważnie taksował elfa spojrzeniem, badając jego widoczny ekwipunek i fizjonomię. Szczególnie zaciekawiły go blizny na twarzy mężczyzny, układające się w niezrozumiałe dla Äo wzory lub symbole. Dodatkowo, ich właściciel wyglądał stosunkowo młodo, a mimo tego, magowi wydawało się, że jego oczy skrywają ocean różnych doświadczeń.

Jednakowoż, proces oględzin w żaden sposób nie przyćmił czujności apostaty – nieustannie nasłuchiwał odgłosów z okolicy, kątem oka zerkał przed siebie i na boki, a przede wszystkim nieprzerwanie mierzył do gadatliwego jegomościa. Jakkolwiek niegrzecznym wydawało się czarownikowi tak długie milczenie, postanowił jeszcze przez chwilę przetestować cierpliwość "ofiary" (jakoś tak pasował mu widok Mlara z uniesionymi do góry rękoma), zanim się odezwał.

— Szukam kogoś, da'len — oświadczył lakonicznie, wwiercając się patrzałkami w ślepia wizytatora mokradeł. Wprost nie dało się pomyśleć, by ktoś taki, jak Äo, mógł zrobić drugiej osobie krzywdę. Tym nie mniej, jego nienaturalny spokój i oszczędność w słowach nie zwiastowały niczego dobrego...

Przynajmniej jedną rzecz Mlartlar odgadł bezbłędnie – posługiwanie się bronią dystansową nie należało do koników Äo. Na dobrą sprawę, walka na bliski dystans również nie była jego najmocniejszą stroną. Z tą ostatnią mag musiał się jednak ukrywać i samej magii używał podczas rozwiązywania konfliktów wyłącznie wtedy, kiedy nie przewidywał, że adwersarz wyjdzie z walki cało.

Odwzajemnione spojrzenie przyjemnie połechtało ego jasnowłosego. Być może długouchy nie uznawał go za zagrożenie, ale i tak poświęcił mu odrobinę swojego czasu, by lepiej ocenić stan faktyczny. Warto nadmienić, że doszedł do zaskakujących wniosków, skoro nagle poczuł się tak swobodnie. Na szczęście nie popełnił tego błędu i nie odwrócił się do Äo plecami, bo pewnie ozdabiałby je teraz kawałek drewna z lotkami.

Ostrzeżenia nieznajomego nie wydawały się apostacie zbyt przekonujące. Wywołały zgoła odmienny efekt, a palce niebieskookiego zaczęły pieszczotliwie muskać zamek kuszy. Uwagę Äo zwróciło także potknięcie Mlara, które ujawniło jego ponadprzeciętne zdolności, jeśli chodzi o balansowanie własnym ciałem.

— Zaczekaj — zawołał głosem nieznoszącym sprzeciwu, zbliżając się do ekscentryka z długimi uszami i opuszczając jednocześnie broń (trzymając ją nadal w pogotowiu). — Jestem Lev. Szukam kogoś. Jeżeli nikogo innego tu nie widziałeś, to znaczy, że szukam własnie ciebie — stwierdził, nie mając najmniejszego pojęcia, jak daleko od prawdy było wypowiedziane przezeń zdanie. Nie przeprosił przy tym za swoje maniery, bo po pierwsze, ostrożności uczył się przez całe swoje życie, a po drugie, czasem po prostu wychodził z niego straszy burak...

Jeszcze przez jakiś czas członek Kolektywu bił się z myślami i próbował zdecydować, co powinien zrobić w związku z sytuacją, w której się znalazł. Mógł podjąć ryzyko i dalej podążać za Mlartlarem. Był nawet skłonny to zrobić, gdyby nie zobowiązania wobec organizacji, do której należał. Bądź co bądź, na bagna przybył z pewną misją i planował ją wykonać. Jednakowoż, problem był taki, że wszelkie przeciwności losu skutecznie mu to uniemożliwiały. Zwłaszcza elf, który usilnie twierdził, że nie był poszukiwanym przez Äo informatorem. Początkowo ten ostatni w ogóle nie podejrzewał o to długouchego. Dopiero później zaczął łączyć kropki i doszedł do tego mylnego wniosku. Teraz jednak był skłonny powrócić do pierwotnej koncepcji, w czym pomogło mu zachowanie Mlarta – mag nie mógł z niego wydobyć niczego ani siłą, ani zresztą prośbą.

W miarę jak deszcz przybierał na sile, tempo kroku Äo malało. Podjął decyzję o opuszczeniu towarzystwa łucznika, dochodząc do wniosku, że w istocie tak będzie lepiej dla nich obojga. Apostata nie miał przy sobie mapy, średnio znał te tereny, wolał więc zawrócić póki jeszcze był w stanie.

Na słowa elfa odpowiedziała mu wyłącznie głucha cisza i szum deszczu. Czarownika, który do tej pory uparcie za nim podążał, na próżno było szukać w pobliżu. Wyparował, jak kamfora, albo coś wciągnęło go w odmęty i zrobiło z niego kolację.

A może przez ostatni kwadrans Mlartlar miał paskudne halucynacje? Kto wie...

z/t