Raptowny awans po niefortunnym ekscesie Lucjusza zbliżał się wielkimi krokami. Wszystko wskazywało na to, że niebawem awansują Karla, co związane było z dodatkowymi przywilejami oraz oddziałem na wyłączność. Nadszedł ten dzień, kiedy wezwano go na spytki. Ku zadziwieniu zainteresowanego pertraktacje były krótkie, gdyż okazało się, że ma wyruszyć do Montfort. Naturalnym było, że wyjazd ten krzyżuje dotychczasowe plany. Zszargane ego pozostawia niesmak, jednak poszerza inne możliwości. Z ust przełożonego wynika bowiem, iż zadanie, które mu powierzono jest sprawą wysokiej rangi i tylko zaufani, godni tego templariusze mogą się jego podjąć. Nie zważając na własne pobudki, musiał przyjąć wolę zakonu. Problem pojawił się, gdy nie udzielono mu żadnych informacji, gdyż, jak rzecze przełożony: "wszystkiego dowiesz się na miejscu"

W Kręgu życie toczyło się swoim własnym tempem. Brakowało w nim wyzwań lub urozmaiceń, które mogłyby rozwijać zdolności łowieckie templariuszki. Naturalnie świadczy to odpowiednio wykonywanej pracy przez zbrojne ramię zakonu. Magowie są trzymani pod kluczem i nie mają miejsca żadne niepożądane incydenty. Skylar była przeciętnym templariuszem, lecz wyróżniały ją dwie rzeczy. Nade wszystko specjalizuje się w broni lekkiej, łowach i akrobatyce, a tego ostatnimi czasy brakuje militarnej potędze Boskiej. Po drugie, jest kobietą. Te dwa elementarne czynniki poskutkowały tym, iż pewnego wieczoru, tuż po kolacji wezwano ją do biura Maxiusa. Ordynarny komendant sprawiał wrażenie nad wyraz uprzejmego. Bez zbędnej obłudy przedstawił Skylar pismo, które dostał od władz z samego Orlais. Pismo dotyczyło wyznaczenia jednego przedstawiciela o ściśle określonych cechach, który miały udać się do Montfort. Najoględniej mówiąc, szukano sprawnej, zwinnej i oddanej jednostki. Komendant z poszanowaniem odniósł się do zawartych w liście treści, tłumacząc jak wielki zaszczyt spotyka kobietę. Nie było pytań, nie było dyskusji, bowiem drugiego dnia jechała do portu, żeby, co rychlej odwiedzić wspomniany Montfort.

Przybył trzy noce temu, zakwaterowany czekał na dzień, kiedy finalnie dowie się o sensie tejże eskapady. Właśnie odbywał modlitwę w okolicznej kaplicy. Kaplica należała do zakonu, tak samo jak towarzyszące jej koszary. Przebywało w nich kilku innych templariuszy, większość bowiem stanowiły siostry i bracia zakonni.

Dotarła do Montfort niecałą dobę temu. Kolejnego poranka jedna z sióstr nakazała jej udać się do świątyni, gdzie ma oczekiwać informacji odnośnie dalszego pobytu. Tak też poczęła, napotykając przed pomnikiem klęczącego mężczyznę o długich, brązowych włosach. Świece mieniły się dookoła, odbijając blask od jego zbroi. Z kolei Karl nie wiedział o czyjejś obecności, delikatne ruchy kobiety nie pozwalały na rejestrację przybycia. W świątyni było pusto, tylko oni sami, aż dziwnie, bo dotąd zawsze ktoś się kręcił.

Siostra zakonna pochyliła głowę w taki sposób, że broda dotknęła śródpiersia, zaś z boku szło zauważyć, jak odciska się nieestetyczny drugi podbródek. Odruch ten był najwyraźniej nieplanowany, bezwarunkowy, naturalny, ponieważ tuż po pochyleniu się, na skóra w okół oczu uległa zmarszczeniu, zaś linia ust zgięła się w hiperbolę. Służebnicę Andrasty rozbawił fakt, jako że żaden z obecnych templariuszy nie posiłkował się o wytłumaczenie motywu, lecz wciąż grając profesjonalistów, rzucali kości w grze zwanej "historia o wilkach". Służebnica przez chwilę pozwoliła sobie na wyrażenie emocji, lecz nie zgorszyło jej to. Wręcz przeciwnie, była bardzo zadowolona z postawy templariuszy, dlatego, co rychlej podjęła temat.
- Siostro i bracie, przybyliście z daleka w te skromne progi, gdyż osłabia nas nowotwór. Nie wiem nawet od czego zacząć. , przepraszam.
Zatrzymała się na sekundę w gonitwie słów.
- Od pewnego czasu z ulic Montfort giną dzieci. Początkowo były to nieliczne donosy biedoty, ale straż miejska to ignorowała. Jeśli nie masz złota lub odpowiedniego nazwiska, to w tym mieście możesz zapomnieć o pomocy - jej twarz pochmurniała.
- Problem został nagłośniony dopiero teraz, kiedy zaczęły ginąć dzieci z różnych klas społecznych. Co jakiś czas w posterunkach odnotowywane są kolejne zgłoszenia o uprowadzeniu dziecka. Po niemalże pół roku, kiedy problem zaczął być widoczny, straż zwróciła się do zakonu o pomoc. Przejdźmy się.
Dodała na koniec siostra, zmierzając wgłąb świątyni.
- Jak tylko otrzymaliśmy kruka z Wielkiej Katedry, od razu wszczęto śledztwo. I muszę przyznać, że początkowo przynosiło ono efekty. Na pewien czas zaprzestano uprowadzeń, było to jednak żmudne mydlenie oczu. Teraz, niemalże każdego miesiąca odnotowuje się kolejne zaginięcia. Według przykazów najświętszej Boskiej, a raczej jej kontrwywiadu, w całą sprawę zamieszane są elfy. - spauzowała chwilę, zdając sobie sprawę, jak irracjonalnie to zabrzmiało.
- Przykazy, które otrzymaliśmy opowiadają się za nielegalnym ugrupowaniem elfów, które porywa dzieci na potrzeby finansowania swoich interesów. I to nie byłoby najgorsze, gdyby nie fakt, iż według doniesień kontrwywiadu, finansowana jest grupa elfich apostatów. A to wiele wyjaśnia - wymowna cisza wypełniła przestrzeń - znamy z historii Tevinteru przypadki, kiedy wykorzystywano krew niewolników. Tak moi drodzy, magia krwi.
Przeszli całą świątynie, aż znaleźli się przy wejściu do podziemi.
- Na zebraniu najświętszego kleru orzeczono, iż do tej sprawy niezbędni będą nieznani obcym agenci. To dlatego wezwano was. Zbrojne ramie Montfort jest znane nieprzychylnym, was nie zna nikt. Należy czym prędzej
odszukać sprawców tej tragedii.

Słońce ostro biło po oczach, po tym jak przebrani za najemników templariusze upuścili włości zakonne. Goszcząca siostra skrupulatnie wyjaśniła cel powierzonego im zadania, dalej zamykając wrota klasztoru. Był to symboliczny gest, który jednoznacznie tłumaczył w jakiej sytuacji się znajdują. Nie znając Montfort, zdani wyłącznie na siebie samych, winni czym prędzej odszukać wspomnianą gospodę, ażeby wkupić się w czyjeś łaski. Ów przekupstwo w dalszej kolejności służyć będzie wykupieniu bądź wydobyciu informacji, które, jak zakładają templariusze, powinni posiadać goście karczmy.
Pomimo gorąco i panującego na alejach poruszenia, po pewnym czasie żmudnego błądzenia, w końcu udaje się towarzyszom opuścić włości górnego miasta. Jak za zaklęciem przeklętych apostatów, brukowane ścieżki przechodzą w pokryte ubitą gliną dróżki. Z każdym następnym krokiem kamień ustępuję miejsca desce. Coraz więcej drewnianych chat na horyzoncie. Coraz więcej gorzej odzianego mieszczaństwa i coraz więcej elfów. W dolnych partiach Montfort znacznie więcej przemierza elfów, niż miało to miejsce w sferze przeznaczonej dla arystokracji, kupców i wszystkich tych, którzy posiadają wypełnione po brzegi sakwy. Areał zajmowany przez często nazywane przez mieszczan "dolne miasto" - termin przyjęty, określający tereny gorzej zagospodarowane, biedniejsze od tych zamożnych, zajmuje o wiele większą powierzchnię, niżeli górne miasto. Jest on także mnie scentralizowany i dodatkowo graniczy z Obcowiskiem, które często potocznie jest wliczane do dolnego miasta.


Przebili się przez rzeszę kupców i służek wielkich panów, żeby finalnie opuścić możny świat złotych dukatów. Już na granicy widzieli wielką stodołę, która w rzeczywistości była gospodą. Chociaż leżała w dolnym mieście, trunki serwowała zacne, toteż bywali i w niej goście bardziej zamożni. Plotki niosące się o tejże gospodzie, mówią również, że urodziwe kelnerki są w rzeczywistości kurwami, a właściciel kręci dwa interesy naraz. Podatki odprowadza wyłącznie za prowadzenie baru, zaś usługi cielesne nie podlegają opodatkowaniu, bo jak wiadomo "są to kelnerki".
Skylar stanęła przed drzwiami, a tuż za nią Karl. Podjęli decyzję wcześniej i nie było już odwrotu, musieli wstąpić do tego dennego przyczółku.
Solidne machnięcie nogą od razu ruszyło leciwe drzwiczki, więc weszli do środka.


Wewnątrz czuć było odór parującego z powierzchni ciała alkoholu. Wydychające pary i niestrawione resztki intensyfikowały kompozycję zapachową. W gospodzie, na dole, gdyż liczyła aż dwa piętra, był bar i przy nim barman. W środku i po lewo kwadratowej powierzchni hulały rożnego rodzaju stoliki. Ludzi było niewielu, być może ze względu na wczesną porę. Gospodarz za barem, trójka młodzików przy okrągłym stole, starzec podpierający ścianę z pustym kufel i spasiony grubas nieopodal wejścia, ten z kolei miał wyglądał na bogatszego, bo otaczały go aż trzy klenereczki.  

Wstąpili do tawerny, gdzie odór stęchlizny na przekór wojuję z bekam i pierdami po piwie miodowym. Skromnie odziani, a przynajmniej mniej eligijnie niżeli w przypadku kunsztownych pancerzy templariuszy, prosto i naturalnie zamawiają dwa trunki. Bez większej wymiany słownej, barman zabrał się za otwieranie beczułki. Pierw trudził się z otwarciem wierzchniej części, zagięte deski stawiały opór. W końcu zaczepił grubaśne paluchy o bardziej wpuklone miejsce, dalej szarpiąc. Donośny trzask odskakującej przykrywy zwraca uwagę wszystkich obecnych na bar. Młodziki, grubas z kelnerkami i pijany starzec, bez wyjątków wznieśli brwi. Wnet barman zanurzył żeliwne kubki, aby po chwili wydobyć napełnione naczynie. Pierwszy kufel stanął na barze, a był on przeznaczony dla towarzyszki. Ponowni zabrał się za napełnianie naczynia, tym razem dla Karla.
- Ciężko z robotą - odparł, podając piwo - miasto schodzi na psy. Jeśli szukacie jakiejś bitki lub czegoś podobnego - dodał, mierząc ich oręż - to w górnym mieście można nająć się do pilnowania dzieci. Ostatnio ginie wiele młodziaków. Kuzyn z innego miasta mówi, że o Montfort krążą już legendy. Ludzie boją się przyjeżdżać, przez te zaginięcia. Jeśli nie interesuję was bardzo oficjalna forma zarobku, zagadajcie z Mormonem. Siedzi o tam, pod ścianą. Dzisiaj nie jest w dobrym stanie, ale zajęcie zawsze jakieś ma. Wszystkiego się ima, dużo wie i wielu zna.