Raptowny awans po niefortunnym ekscesie Lucjusza zbliżał się wielkimi krokami. Wszystko wskazywało na to, że niebawem awansują Karla, co związane było z dodatkowymi przywilejami oraz oddziałem na wyłączność. Nadszedł ten dzień, kiedy wezwano go na spytki. Ku zadziwieniu zainteresowanego pertraktacje były krótkie, gdyż okazało się, że ma wyruszyć do Montfort. Naturalnym było, że wyjazd ten krzyżuje dotychczasowe plany. Zszargane ego pozostawia niesmak, jednak poszerza inne możliwości. Z ust przełożonego wynika bowiem, iż zadanie, które mu powierzono jest sprawą wysokiej rangi i tylko zaufani, godni tego templariusze mogą się jego podjąć. Nie zważając na własne pobudki, musiał przyjąć wolę zakonu. Problem pojawił się, gdy nie udzielono mu żadnych informacji, gdyż, jak rzecze przełożony: "wszystkiego dowiesz się na miejscu"

W Kręgu życie toczyło się swoim własnym tempem. Brakowało w nim wyzwań lub urozmaiceń, które mogłyby rozwijać zdolności łowieckie templariuszki. Naturalnie świadczy to odpowiednio wykonywanej pracy przez zbrojne ramię zakonu. Magowie są trzymani pod kluczem i nie mają miejsca żadne niepożądane incydenty. Skylar była przeciętnym templariuszem, lecz wyróżniały ją dwie rzeczy. Nade wszystko specjalizuje się w broni lekkiej, łowach i akrobatyce, a tego ostatnimi czasy brakuje militarnej potędze Boskiej. Po drugie, jest kobietą. Te dwa elementarne czynniki poskutkowały tym, iż pewnego wieczoru, tuż po kolacji wezwano ją do biura Maxiusa. Ordynarny komendant sprawiał wrażenie nad wyraz uprzejmego. Bez zbędnej obłudy przedstawił Skylar pismo, które dostał od władz z samego Orlais. Pismo dotyczyło wyznaczenia jednego przedstawiciela o ściśle określonych cechach, który miały udać się do Montfort. Najoględniej mówiąc, szukano sprawnej, zwinnej i oddanej jednostki. Komendant z poszanowaniem odniósł się do zawartych w liście treści, tłumacząc jak wielki zaszczyt spotyka kobietę. Nie było pytań, nie było dyskusji, bowiem drugiego dnia jechała do portu, żeby, co rychlej odwiedzić wspomniany Montfort.

Przybył trzy noce temu, zakwaterowany czekał na dzień, kiedy finalnie dowie się o sensie tejże eskapady. Właśnie odbywał modlitwę w okolicznej kaplicy. Kaplica należała do zakonu, tak samo jak towarzyszące jej koszary. Przebywało w nich kilku innych templariuszy, większość bowiem stanowiły siostry i bracia zakonni.

Dotarła do Montfort niecałą dobę temu. Kolejnego poranka jedna z sióstr nakazała jej udać się do świątyni, gdzie ma oczekiwać informacji odnośnie dalszego pobytu. Tak też poczęła, napotykając przed pomnikiem klęczącego mężczyznę o długich, brązowych włosach. Świece mieniły się dookoła, odbijając blask od jego zbroi. Z kolei Karl nie wiedział o czyjejś obecności, delikatne ruchy kobiety nie pozwalały na rejestrację przybycia. W świątyni było pusto, tylko oni sami, aż dziwnie, bo dotąd zawsze ktoś się kręcił.

Dwójka przyjezdnych dysputowała na nieznane nikomu tematy. Pewni siebie, dumni ze swej społecznej roli, ochoczo wymieniają coraz to głośniejsze tezy, których lekki powiew obija się o wyciszone ściany kaplicy. Nie tylko powiew słów wzniósł się dookoła, lecz także świeży wicher otwartego okna muska żeliwne wazony, w których osadzono pęki świeżych żółtych kwiatów. Lekko odziana templariuszka wygląda skromnie wobec tęgiego męża o brązowych włosach, rodem z rodziny królewskiej. Ich dysputa zdaje się nabierać tempa, gdy dochodzi do momentu zwrotnego.

Z lewego korytarza, gdzieś nieopodal ciemnych zakamarków wyłania się osoba duchownej. Odziana w ciemne szaty z czerwonymi wykończeniami aż po kostki, sunie ze świecą. Siostra stosunkowo młoda, bo o napiętych policzkach i zdrowych blond włosach. Zwinięte w kok odsłaniają lekko odstające uszy. Odległość między siostrą zakonną a templariuszami zmniejszała się, aż do momentu, gdy objęła stosunkowo stałą wartość, na skutek postoju. Duchowna stanęła przed niewielkim posażkiem, w którego wystawioną dłoń wsadziła wcześniej wspomnianą świecę woskową. Dokładnie ugniatała świeżo wylany wosk, żeby mieć pewność, iż świeca stabilnie wytrzyma do ostatków płomienia.
- W świątyni głos niesie się szybko - podjęła, nie odwracając się do rozmówców - warto uważać na wypowiadane słowa.
Finalnie obróciła się na pięcie, wartko zmierzając przed zbrojne ramie zakonu.
- Jestem siostra Mila, witajcie - uśmiechnęła się, odsłaniając lekko pożółcone zęby - przebyliście niedawno, więc z pewnością nie zdążyliście jeszcze zwiedzić całego Montfort. I może dobrze się stało, bo nie jest to już to samo miasto, co przed laty.

Siostra poprawiła dłonie, układając je w taki sposób, iż ręka popłynęła po ręce, przeto przedramiona znikają pod osłoną ciemnych rękawów klasztornej togi. Togi noszone przez zakonnice bywały niejednokrotnie piękniejsze niżeli suknie orlezjańskich księżniczek. Nigdy wyzywające lub z przepychem, ale zawsze schludne i wykonane z doskonałej partii materiału. Siostra ucieszyła się na widok grzecznościowych gestów, jakim było raptowne powstanie na baczność. Z czasem musiała spotkać się z różnymi jednostkami, których czyny pozwoliły zwątpić w kulturę ludzką. Na jej okrągłych policzkach zebrało się jeszcze więcej skory, a kąciki ust powędrowały niemalże na wysokość nozdrzy.
- Niezmiernie miło mi Was gościć - powiedziała ciepło, po czym stanęła bokiem. Głowa powędrowała do góry, odchylając się delikatnie w tył. Siostra spoglądała na wizerunek świętej prorokini Andrasty. Szepnęła coś pod nosem i zmarniała.

- Stado wilków żyło niegdyś nad ujściem rzeki. Była to zgrana i zhierarchizowana grupa, do której pewnego dnia przyczepiły się inne wilki. Przybyły z głębi lasu, chcąc włączyć się do watahy. W grupie przejawiały się różne głosy, lecz ostatecznie włączono nowych w tandem. I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego dnia nie zaczęły ginąć najmłodsi potomkowie starej watahy. Jeden po drugim znikali bez śladu. Nadszedł okres próby, próby srogiej i ciężkiej, która wydała na jaw plon prawdy. Leśne wilki wyprowadzały młode szczenięta poza areał watahy, gdzie inni przedstawiciele ich rasy zabijali je w bluźnierczy sposób. Pełen krwi, bezduszny mord.
Poprzestała na chwilę nie odwracając głowy od figury Andrasty.
- To trapi Montfort. Rozumiecie?