Rana nie tylko pozbawiła Narisa kontroli nad swoją magią, rozproszyła na kilka chwil, ale również rozjuszyła. Choć ból gdzieś tam świdrował jego umysł, brzęcząc upierdliwie z tyłu głowy, był magiem krwi i szybko przyzwyczajał się do cierpienia fizycznego. Korzystając zatem z cieczy płynącej w jego własnych żyłach postanowił zaatakować.
W tym samym czasie skoczył ku niemu jasnowłosy elf. Upadłszy na nogi nie potrzebował ani chwili, by przejść do ofensywy, zyskał więc przewagę cennych w walce dziesiątek sekundy i ruszył na maga. Zgrabnie umykał przed krwistym ostrzem dzięki swojej zwinności i temu, że przeciwnik skupiał się na atakowaniu dwóch celów jednocześnie, jednak mimo wszystko nie mógł uciekać w nieskończoność. Kiedy wyskakiwał, unosząc ręce dzierżące sztylety, zaklęcie chłopaka przecięło jego bok, zostawiając dość głęboką, jednak nie niebezpieczną ranę na żebrach. Nie zahamowało to jednak Agarona i przeleciawszy kilka metrów, zatopił w jego plecach, niczym wilk kły, swoje noże. Nacięcia były głębokie, pionowe, całkiem niebezpieczne, jednak nie bezpośrednio zagrażające życiu. Szybko opatrzone nie powinny być śmiertelne, niemal dokładnie tak, jak wyliczył to elf, choć znacznie krótsze, niż było to w zamierzeniu. Zraniony bok skutecznie uniemożliwiał włożenie w cios całej siły i dociągnięcie go do końca. Naris krzyknął i upadł na kolana. Głębokie rany wzdłuż kręgosłupa skutecznie uniemożliwiały mu powrót do pionu.
Rosaline była znacznie wolniejsza niż elficki łowca, nie zdążyła zatem wspomóc drugiego maga, wystawiła się jednak Thil, która nawet jeśli była zamroczona, strzelała szybciej i celniej niż magini kreowała zasłonę. Pojedyncza strzała wypuszczona przez dalijkę przeszyła bok kobiety tuż nad jej prawym biodrem, omijając najważniejsze narządy, jednak czyniąc bieg niemal niemożliwym i oszałamiając ją bólem. Blondynka zatrzymała się więc i skupiła na wytworzeniu wokół siebie bariery, by więcej strzał jej nie dosięgło. Skupiona na ataku nie zdążyła całkowicie umknąć wirującemu ostrzu Narisa, które to przebiło na wylot jej lewe udo, kiedy po strzale usiłowała odtoczyć się w kierunku części rozrzuconych na ziemi strzał. Pochwyciła większość z nich i z powrotem umieściła w kołczanie. Przebite mięśnie nie były tak bolesne jak rana brzucha czy pleców, jednak poważniejsze manewry z wykorzystaniem siły prawej nogi nie wchodziły w grę.