Rosaline z braku większego celu postanowiła ruszyć ku Redcliffe. Lepszego pomysłu nie miała, prócz szwendania się po lasach, ale wiecznie tego robić nie mogła. Musiała się nauczyć tej interakcji. Na jej nieszczęście mimo tego, że starała się wyglądać jak zwykły, przeciętny wędrowiec, który tutaj zawędrował, ktoś coś zwęszył i nakablował templariuszom. Cholerni ludzie. Nikomu nie można ufać, tylko i wyłącznie sobie. Tylko jakim cudem zorientowano się o magicznych umiejętnościach Rosaline, że teraz wszystkie wejścia do wioski były zastawione przez Zakon? Zawróciła, wrzeszcząc w środku z powodu własnej bezsilności. Niestety jej obawy się sprawdziły i to na nią czekano. Przyspieszyła kroku, mając płonną nadzieję, że to nie na nią templariusze ruszyli. Malutki płomyk szybko zgasł, gdy z innych stron również nadchodzili zbrojni. Już po chwili zrobili wokół niej ciasny okrąg, nie dając szans na ucieczkę. Nie dali jej również wyboru, zmuszając do użycia magii. Skupiła wokół siebie energię i przekształciła ją powoli w ciemne, burzowe chmury nisko kłębiące się nad grupką. Zaraz potem nastąpiło wyładowanie elektryczne, które wprowadziło zamęt w szeregach templariuszy, a Rosaline mogła dalej biec. Nie zważała na gałęzie, o które zahaczała, korzenie, o które się potykała, czy strumyki, w które wpadała. Biegła na przełaj, czując na karku obleśny oddech rycerzy zakonu, wrzeszczących w oddali zapewne z uciechy, że zaraz złapią kolejnego apostatę. Nie po to jednak pięć lat Rosaline się ukrywała, by teraz tak po prostu się oddać. Nawet zwierzyna goniona przez wilki może przed nimi uciec. I rzeczywiście, udało jej się to. Okrzyki templariuszy oddalały się, aż w końcu Rosaline słyszała tylko siebie i swój nierównomierny oddech. Zwolniła trochę, choć chciała uciec jak najdalej, możliwe, jeśli zajdzie taka potrzeba, nawet do Głuszy Korcari.

Słońce powoli zaczęło układać się do snu, znikając za linią drzew. Uprzednio jednak musnęło swym promieniem twarz kobiety, oślepiając ją i sprawiając, że ten krótki dystans przebiegła na oślep. W pewnym momencie poczuła, że wpada na kogoś. Siłą rozbiegu nie zdążyła wyhamować i przewróciła zarówno siebie, jak i jego. Zamrugała zdezorientowana, wciąż mając przed oczami plamy słoneczne. Przeturlała się na bok i niemal od razu zaczęła wstawać, gotowa do działania. Uniosła dłoń, skupiając energię, chcąc strzelić w jegomościa może blyskawicą albo rzucić na niego jakąś klątwę. Pozostała w tej pozycji, przyglądając mu się uważnie. Na templariusza nie wyglądał, w ogóle jakiś blady był, co tylko potęgowały jego czarne włosy i ciemny ubiór. Nie wyglądał na kogoś, kto od razu ją zaatakuje, ale nikomu nie można było zaufać. Nikomu. Dlatego też spoglądała na niego z wrogością, czekając na jego ruch. Nie rzucała zaklęciami bez powodu, tylko w obronie.A jeśli ten zrobi jakiś podejrzany ruch...

Rosaline cały czas obserwowała nieznajomego, spięta do granic możliwości i gotowa w każdej chwili rzucić zaklęcie. Naprawdę czuła się aktualnie jak osaczone zwierzę. Z jednej strony, choć jak na razie daleko, nadciągali żądni jej krwi albo chociaż wolności templariusze, a z drugiej wyglądający trochę jak wampir mężczyzna. Na pierwszy rzut oka wyglądał na kogoś podejrzanego, kogoś, kto chce ją skrzywdzić. Być może nie miał jednak złych zamiarów, ale Rosaline miała lekko spaczone myślenie i dla każdy człowiek, elf czy inne stworzenie pragnęło, aby cierpiała, aby powróciła do Kręgu. Chociażby ludzie z Redcliffe. Nie zrobiła im nic złego! A oni od razu postanowili ją stracić. Co oni mieli do magów? Tym bardziej, że dziewczyna nie była maleficari. Prędzej posądziłaby o to stojącego przed nią mężczyznę.

Ten natomiast wydawał się być spokojny i opanowany. Była niemal pewna, że miał w zanadrzu sztuczkę, na przykład taką z magii krwi. Już nawet zaczęła wyobrażać sobie tworzące się wyładowanie przeszywające na wskroś mężczyznę i palące każdą jego tkankę. Czekała tylko na jego reakcję. Wiedziała, była pewna, że coś jej zrobi, ten tymczasem spojrzał za nią i... spytał! Jak gdyby nigdy nic. Zdezorientowało to trochę Rosaline. Zerknęła za siebie, upewniając się, że nie widzi w oddali zbroi charakterystycznych dla templariuszy i zmrużyła podejrzliwie oczy. Wciąż stała najeżona i gotowa na wszystko.

- Kim jesteś? - warknęła na niego, bacznie obserwując każdy jego ruch. Nie dość, że czuła, jak serce wyrywa się z jej piersi z powodu szaleńczego biegu, to na dodatek tajemniczy jegomość przyprawiał ją o strach jeszcze bardziej przyspieszający puls. Dopiero po krótkiej chwili zorientowała się, że mężczyzna ma dziwny, nietutejszy akcent. Nie była jednak pewna, z jakiego to państwa pochodził. Orlais? Tevinter? Antiva?