---

UMIEJĘTNOŚCI
Zdecydowanie jego mocną stroną jest zwinność. Mimo dość pokaźnego wzrostu, nie grzeszy wybitną – godną templariusza – budową, wciąż bardziej przypominając dość wybujałą sosnę.  Porusza się miękko, płynnie, bardziej złodziejskim niż żołnierskim krokiem.  Dość powiedzieć, że z łatwością się uchylał przed niemal wszystkimi „wypadkami przy pracy” Jukki.  

Przyjemna, chociaż może nieco pospolita aparycja, wzrost i wąska sylwetka pasują bardziej do tancerza,  może włamywacza. I jest to po części dobre spostrzeżenie – Phillipe tańczyć potrafi wcale nieźle, zaś skradanie również mu wychodzi (drobna przyjemność życia – pojawianie się znienacka za plecami podopiecznej i patrzenie, jak ta podskakuje nieomal na metr w górę z ni to warknięciem-ni to miauknięciem)

Jest dobrym, choć nie klasycznym, szermierzem. W walce polega głównie na zwodach i szybkich ciosach, woląc wyprowadzić przeciwnika w pole i dopiero wtedy zadać pojedyncze, kończące zwykle życie, cięcie. Nie waha się sypnąć komuś piachem w oczy, podstawić nogi czy kopnąć między czyjeś. Koniec końców – to on przeżyje. Również nieźle radzi sobie ze sztyletami czy lekką, ręczną kuszą.

Kolejnym jego atutem jest jego niezwykła czujność  i refleks. Wiele nie umknie jego uwadze, a szybkość reakcji wielokrotnie uratowała nie tylko jego grzbiet.  

Nie oznacza to jednak, że wszystko po nim widać.
Phillipe głównie kieruje się własnym sprytem, nie waha się kłamać i naginać prawdę, gdy jest to jego zdaniem konieczne.  Zależnie od osoby, przed którą staje, zakłada inną maskę. Oszukuje. Oszukuje nawet bardzo dobrze, co łączy się z jego zamiłowaniem do wszelkich gier.


EKWIPUNEK

● Prosty miecz bastardowy, pozbawiony cech charakterystycznych
● Niewielki, okrągły medalik (moneta) zawieszony na metalowym łańcuszku. Najczęściej schowany pod koszulą
● Para zwyczajnych, dobrze wyważonych sztyletów
● Mundur templariusza oraz koszulka kolcza ubrana pod spodem. Zwyczajny stalowy naramiennik (prawy)
● Talia wyszmelcowanych, poprzecieranych kart, często używanych.  

W kwaterze:  
● Przydziałowa zbroja płytowa, nieco przykurzona  
● Drugi - zapasowy - miecz półtoraręczny. Ostrze jest zdobione przy jelcu w motyw liści.  
● Plansza oraz zestaw figur szachowych
● Zestaw do przygotowywania oraz podawania Lyrium
● Około dziesięciu książek, kilka powieści, głównie jednak tomiki poezji.

Kapral Renard nie należy do osób, które łatwo zauważyć.  Ani z niego żaden buntownik, ani sadysta, ani niezmierny przyjaciel magów, ani ich wróg. Szary i bezwonny, wtapia się w tłum innych templariuszy, wykonując swoje obowiązki, służąc sprawie, pilnując magów czy od czasu do czasu pijąc coś mocniejszego w zajeździe nad brzegiem jeziora. Wiadomo tyle, że sześć lat temu został przeniesiony do Kinloch z kręgu w Montsimmard  z nieznanego bliżej powodu.  Jednak zaledwie po miesiącu praktycznie dla wszystkich innych templariuszy był praktycznie jak swój od lat. Nie, to nie typ człowieka, który zawsze miał na podorędziu jakiś żart czy anegdotę. Mówił  mało i niechętnie, jednak w pewien sposób błyskawicznie wsiąknął w zamkniętą społeczność Wieży Kręgu.  I właściwie w tym samym momencie znikł z afiszu.

Jest człowiekiem konkretnym, sumiennym. Rzadko kiedy chwalący się własną opinią czy zdaniem na jakiś temat.  Wypełnia rozkazy, płynie z kręgową rutyną, czasem nawet śmieje się razem z innymi.
Co Jukka jednak mogła zauważyć – mimo swojej postawy sumiennego templariusza zostawia dużo miejsca na własny sceptycyzm. Dodatkowo, po za ogrywaniem wszystkich w karty/kości/szachy/cokolwiek innego lubi poezję. Czemu, jak, po co i dlaczego nadal pozostaje zagadką, tak jak jego przeszłość.

Ich wzajemne stosunki są… trudne do określenia. Dla Jukki tym bardziej, jako że ni w ząb nie potrafi na mur beton opisać, jak w ogóle postrzega ją Renard.  Ani to, jaki on sam dla siebie jest.  Ona sama, nawet biorąc pod uwagę pierwszy, ciężki tydzień ich znajomości, kiedy to dała mu do wiwatu, go po prostu…  lubi. Czuje sympatie i jakiś zalążek zaufania do niego.