Niesprawiedliwość

---

Uczestnicy: Marisa Cousland, Błądzipięta

---

Główny targ w Wysokożu. Słońce chyliło się ku zachodowi, panował lekki półmrok, choć na horyzoncie jeszcze chmury mieniły się kolorami, a tarcza słoneczna przybrała kolor dojrzałej pomarańczy. Na brukowany targ o kształcie kwadratu wychodziły cztery ulice. Panowała sielska atmosfera - cześć osób kończyła zakupy, kilku kupców zaczęło składać swoje stanowiska, zwijając rozpięte nad nimi materiałowe dachy i pakując do skrzyń niesprzedane towary.
Marisa nadchodziła od północy, wymknąwszy się z zamku, zgodnie ze swoim nawykiem. Szła powoli, rozglądając się bacznie na boki.
Zachodnią uliczką zaś w stronę targowiska zmierzał raźnym krokiem Błądzipięta, pogwizdując sobie pod nosem. Wtem powietrze rozdarł przeszywający krzyk. Ani Marisa, ani Błądzipięta nie mogli powstrzymać swojej ciekawości i przyspieszyli, by zobaczyć, cóż takiego dzieje się na targu.
Gdy wyszli na plac, stało już tam niemałe zgrupowanie gapiów. Zbliżyli się, wchodząc głębiej w tłum, by dostrzec przyczynę poruszenia.
W samym centrum stało dwóch orlezjańskich żołnierzy, prawdopodobnie pełniących patrol na tymże obszarze. Jeden z nich ściskał za ramiona chude, ale śliczne dziewczę o poczciwym wyrazie twarzy i przepełnionym strachem spojrzeniu, odziane w brudną, poplamioną, lnianą suknię i fartuszek. Drugi zaś szarpał się z krzyczącą kobietą w średnim wieku, z której lamentu można było wywnioskować, iż jest matką pochwyconej. W kodu zbrojny stracił cierpliwość i odepchnął ją brutalnie. Ta runąwszy na swoje stoisko, przewaliła się wraz ze skrzyniami na bruk. Tłum jęknął, a dziewczyna załkała cicho. Wojak parsknął pogardliwie i splunął na kobietę, by następnie skinąć na swojego towarzysza.
- Fereldeńska suka - mruknął pod nosem, skrzywiwszy się paskudnie.
- A ty nie jęcz! - Huknął na chlipiącą dziewczynę, po czym wraz ze swoim kolegą zaczął przeciskać się przez tłum.
- Z drogi - warczał na prawo i lewo, odpychając przerażonych mieszczan. Przechodził między Marisą a Błądzipiętą. Couslandówna znała te numery - to się zdarzało. Żołnierze nie raz i nie dwa korzystali ze swojej władzy na okupowanym terenie, by pod pozorem przesłuchań brać to, co do nich nie należało. Fałszywie oskarżali młodzież obu płci, a następnie używali sobie na nich i wypuszczali przerażonych i pozbawionych godności, rechocząc rubasznie. Fereldańczycy nic z tym nie mogli zrobić - wojna rządziła się swoimi prawami, a orlezjańskim oprawcom zawsze uchodziło wszystko na sucho.

Żołnierze przystanęli na chwilę, kiedy Marisa wyszła im naprzeciw. Spojrzeli po sobie, zaskoczeni. Nikt im się nie stawiał, a już na pewno nie taka trzpiotka. Jeden z nich, kiedy szok minął, wybuchnął śmiechem, a drugi skrzywił paskudnie swoją szkaradną gębę w groteskowym, przerażającym uśmieszku.
- Teyrn Wysokoża to mi może co najwyżej zrobić laskę - rzucił od niechcenia. - Chyba że wolałabyś go zastąpić.
To rzekłszy zmierzył dziewczynę pełnym pożądania, groźnym spojrzeniem i uśmiechnął się obleśnie. Wiedział, że niewiele może zrobić. Z resztą od dawna nazwisko Cousland nie wywoływało w orlezjańskich żołnierzach strachu ani szacunku. Nikt nie obawiał się już żadnej kary.
Stuknął smarkulę w pierś grubym paluchem, wystarczająco mocno, by nią zachwiać.
- Z drogi. I nie mieszaj się - wysyczał, nieomalże opluwając jej twarz. - Albo stwierdzimy, że jedna na dwóch nie starczy.
W jego głosie wyraźnie pobrzmiewała groźba. Dziewczyna wleczona przez drugiego, zaczęła znów szlochać, jak wcześniej przestała przez wtargnięcie Marisy. Obaj w ogóle nie zwrócili uwagi na Błądzipiętę, który pomagał kobiecie. Ta ścisnęła mu ramię w podziękowaniu, jednak przestała krzyczeć i rzucać się. Opór nie miał najmniejszego sensu. Wiedziała, że już wcześniej mogła siedzieć cicho i po prostu dać żołnierzom zabrać swoją córkę - teraz mogło być tylko gorzej. Kto wie, może gdyby nie sprawiała problemów, potraktowaliby ją łagodniej? Kobieta pobladła i usiadła na bruku, zatapiając swoją twarz w dłonie. Miała tylko nadzieję, że szybko wypuszczą jej jedyne dziecko. Słowa Błądzipięty tylko mocniej ją dotknęły, sprawiając, że zaczęła cicho płakać.

Kiedy Marisa wspomniała o tym, że jest córką teyrna, żołnierze spojrzeli po sobie, unieśli wysoko brwi, po czym obaj, jak jeden mąż wybuchnęli gromkim, parszywym śmiechem. Jeden, ten bardziej wygadany, zmierzył dziewczynę od stóp do głów niepokojącym, lepkim spojrzeniem i uśmiechnął się ordynarnie.
- Próbujesz zrobić nas w chuja? - rzucił wciąż wyraźnie rozbawiony. - Masz jaja. Dlatego ci darujemy.
To rzekłszy, zanim odwróciła się i odeszła, chwycił poły jej płaszcza i przyciągnął do siebie tak, że ich twarze dzieliły ledwie centymetry.
- Tym razem - wysyczał cicho. - Będziemy mieć cię na oku.
Odepchnął ją, jednak nie tak mocno, jak matkę porywanej dziewki, ale wystarczająco, aby straciła równowagę i znów poczuła się upokorzona. Zbrojni odwrócili się, uważając sprawę za zamkniętą i skierowali swoje leniwe, brzęczące stalą kroki w kierunku jednego z zaułków.
Starsza kobieta zaś ze łzami ścisnęła z wdzięcznością dłoń Marisy, kiedy ta ją przeprosiła. Choć rozpacz zbyt rozdzierała jej serce, by jakoś poprawiło jej to nastrój, wiedziała, że jeszcze będzie wspominać, iż ktoś próbował stanąć w jej obronie.
Żołnierze nie zdążyli ujść daleko, kiedy jednego z pustym brzęknięciem uderzyło w hełm jabłko. Trafiony przez Błądzipiętę odwrócił się powoli, z nabrzmiałą i czerwoną od gniewu twarzą, po czym obrzucił go wściekłym spojrzeniem.
- Ty pierwszy. Dołączę, jak tylko rozprawię się z tym tutaj - warknął do swojego towarzysza, na co on wzruszył ramionami i zaczął powoli się oddalać.
- Widzę, że ty też się prosisz - warknął, wypryskując w powietrze ślinę, po czym rzucił się za mężczyzną. Błądzipięta mógł zauważyć, że choć w zbroi, strażnik poruszał się całkiem zwinnie. W końcu był szkolonym żołnierzem. A jako zbrojny okupanta musiał umieć sobie radzić z mniejszymi i większymi rzezimieszkami, którzy próbowali ośmieszyć swoich oprawców.